Στους "Πασκαλιανούς διαλογισμούς", ο Πιερ Μπουρντιέ, τοποθετούμενος υπό την αιγίδα του Μπλαιζ Πασκάλ, επιχειρεί μια συστηματική κριτική της σχολαστικής σκέψης, καθιστώντας ρητές τις προπαραδοχές που απορρέουν από την κατάσταση της σχολής, του ελεύθερου χρόνου, του απελευθερωμένου από τις απαιτήσεις του κόσμου και της καθημερινής ύπαρξης. Καταδεικνύει πώς αυτή η αποστασιοποιημένη θέαση του κόσμου, ίδιον της σχολαστικής σκέψης, γίνεται συχνά πηγή λαθών, συστηματικών, επιστημολογικών, ηθικών ή αισθητικών, με σοβαρές συνέπειες στον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε τον κοινωνικό και ιστορικό κόσμο, πώς οικουμενικοποιεί την ιδιαίτερη περίπτωση, αποσιωπώντας τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες δυνατότητάς της.

Ο Μπουρντιέ επιλέγει τον Πασκάλ, ακριβώς επειδή αυτός με τη σκέψη του προσέγγισε τα χαρακτηριστικά εκείνα της ανθρώπινης ύπαρξης που η σχολαστική σκέψη συστηματικά αγνοεί -εξουσία, συνήθεια, σώμα, αυτόματο, φαντασία, ενδεχομενικότητα, πιθανότητα-, επειδή απορρίπτει την έρευνα των θεμελίων και καλεί σε μια συμβολική επανάσταση την οποία οι κοινωνικές επιστήμες πρέπει να φέρουν σε πέρας, προκειμένου να επιτύχουν την πλήρη χειραφέτησή τους.