Μερικά λόγια...

Πανώρια, με τον λευκό χιτώνα της να ανεμίζει στο φύσημα του ανέμου, με το σώμα της στραμμένο στην ανατολή και τα μάτια της σηκωμένα προς τον ουρανό για να αντικρίσει τις πρώτες ακτίδες του ήλιου, η Ιφιγένεια, η ιέρεια του ναού της Αρτέμιδας στους Ταύρους, η κόρη του Αγαμέμνονα, αναφωνεί τον ασύγκριτο μονόλογό της, για να ξεπλύνει τα αίματα που μολύνουν την ίδια και την γενιά της και να ξορκίσει τα φρικτά της όνειρα, μπροστά στο φώς της καινούριας μέρας.

α καινά δ\' ήκει νυξ φέρουσα φάσματα,
λέξω προς αυθέρ\', είτι δη τόδ\' εστ\' άκος

Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Ταύροις, στίχοι 43,44

Αυτή η σκηνή -που με γοήτευε πάντα από κορίτσι- μαζί με το δέος μου για το άπειρο και το τρομαχτικό σύμπαν που μας αγκαλιάζει, μαζί με την αγάπη μου για ό,τι αναπνέει ή φυτρώνει γύρω μας, και μαζί με το θαυμασμό μου απέναντι στο μόχθο και την αγωνία του ανθρώπου που πασχίζει από τα βάθη των αιώνων να διατηρήσει και να ανακυκλώσει τη ζωή πάνω στη γη, έγιναν αιτία να γράψω τούτο το ποίημα.

Άννα Φιλιώτου