«Δεν είναι άνθρωποι αυτοί, είπε στον εαυτό του ο Τζέικ.Δεν είναι οικογένεια.Είναι ένα σύνολο στοιχείων.Που έχει αφήσει ένας καλλιτέχνης. Ένας καλλιτέχνης που γνωρίζειςΠου τον έχεις δει.Αυτή είναι η παλέτα του.»
Όταν η λογοτεχνία αρέσκεται για αίμα τότε δημιουργείται το «Bloodman«. Ο Robert Pobi πιάνει το «πινέλο» του και ζωγραφίζει στο χαρτί ίσως το πιο σκοτεινό και το πιο αιματοβαμμένο ψυχολογικό θρίλερ που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα κυριαρχούν τα στοιχεία του φόβου, της αγωνίας, της έντασης και εκείνης της καθηλωτικής αναζήτησης του δολοφόνου που σπέρνει τον θάνατο με τον πιο φρικιαστικό τρόπο. Ένας καλλιτέχνης του θανάτου που βάφει τους καμβάδες του με αίμα.
«Σταμάτησε αμέσως μόλις μπήκε και η παράφωνη κωδωνοκρουσία των κακών αναμνήσεων άρχισε να αντηχεί μέσα στο κεφάλι του. Για μια στιγμή του ήρθε να απλώσει το χέρι και να πιαστεί από κάπου για να στηριχτεί, αλλά οι μύες του, όπως ο εγκέφαλος του, είχαν παγώσει, σαν η μηχανή του σώματος του να είχε αποσυνδεθεί από την κεντρική μονάδα επεξεργασίας. Έμεινε να στέκεται εκεί, με τα μάτια καρφωμένα στα δύο κορμιά, χυμένα έξω από το δέρμα τους πάνω στο πάτωμα, και τα πνευμόνια του να παλεύουν για μια κοφτή ανάσα.Εκείνος είναι, είπε η φωνή μέσα στο κεφάλι του προσγειώνοντας τον…»
Ο Τζέικ Κόουλ, ειδικός πράκτορας του FBI, έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Μπορεί να αναπαράγει στο μυαλό του μια σκηνή ενός εγκλήματος σαν τρισδιάστατη εικόνα. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να αποκρυπτογραφεί τη γλώσσα των δολοφόνων. Ο Τζέικ επιστρέφει στο πατρικό του, μετά από πολύ καιρό, για να τακτοποιήσει κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες αλλά και να δει τον πατέρα του ο οποίος πυρπολήθηκε και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Οι μνήμες ξυπνούν μέσα του από τη στιγμή που πατάει το πόδι του στο πολυκαιρισμένο και ξεθωριασμένο χαλάκι της εξώπορτας θυμίζοντας του τον βάναυσο χαρακτήρα του πατέρα του.

Όταν καλείται να βοηθήσει σε μια υπόθεση άγριας δολοφονίας μιας μητέρας και του γιου της με την εμπειρία του θα καταφέρει να διεισδύσει στο μυαλό του δολοφόνου. Αυτό, όμως, θα τον κάνει να ανακαλύψει ότι το συγκεκριμένο φονικό συνδέεται με τον φρικιαστικό θάνατο της μητέρας του πριν από τριάντα χρόνια. Και τότε η υπόθεση μετατρέπεται σε κάτι πολύ προσωπικό. Τα φαντάσματα του παρελθόντος ξυπνούν από τη λήθη τους και με την παράλληλη έλευση μιας τεράστιας καταιγίδας τα χρονικά περιθώρια στενεύουν διαρκώς. Γίνεται αυτοσκοπός η ανεύρεση του δολοφόνου πριν ο Bloodman βρει τον ίδιο…
«Ο Τζέικ κινδύνευε συνεχώς από το ψυχικό τραύμα που μπορούσε να του προκαλέσει η φρίκη των ματωμένων ανθρώπινων γλυπτών που καλούνταν να αποκωδικοποιήσει. Αντί για αλεξίσφαιρο γιλέκο και αστυνομικό κράνος, εκείνος προστατευόταν με μια προσεκτικά προσαρμοσμένη στα μέτρα του ασπίδα προσωπικότητας που φορούσε για να μην τραυματίζονται τα μαλακά μέρη της ψυχής του. Πριν πατήσει το πόδι του στον τόπο του εγκλήματος, ο Τζέικ ξετύλιγε κάποια κομμάτια του εαυτού του και άφηνε το πακέτο σε μια ασφαλή γωνιά του μυαλού του για να μην αποτελούν μέρος μιας διαδικασίας που τον απωθούσε και τον γοήτευε μαζί. Και όταν τελείωνε, όταν έφευγε από τη δουλειά, ήταν σε θέση να λειτουργεί χωρίς να τον κατατρώει σαν σήψη η ένταση…»
Ένα εκπληκτικός ζωγραφικός πίνακας εικόνων ξετυλίγεται μπροστά μας όταν ξεκινάμε να διαβάζουμε το βιβλίο του Robert Pobi. Ένα ψυχολογικό θρίλερ ασύλληπτων διαστάσεων σε σχέση με άλλα του είδους του. Ένα βιβλίο που θα καρφωθεί στο μυαλό μας για αρκετές μέρες αφότου κλείσουμε και την τελευταία του σελίδα. Όχι τόσο για τις φρικιαστικές περιγραφές του αλλά περισσότερο για τη ροή της αφήγησης του. Όπως είπα παραπάνω ο συγγραφέας πιάνει το «πινέλο» του και ζωγραφίζει το χαρτί με λέξεις δημιουργώντας σε έναν λευκό καμβά μια ιστορία που ίσως δεν υπάρχει όμοια της μέχρι τώρα. Ο χαρακτήρας που έχει πλάσει έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και ένα αιματηρό παρελθόν που έχει χαράξει τα δικά του σημάδια στο μυαλό του αλλά και στο σώμα του.

Σας προειδοποιώ ότι οι σκηνές των δολοφονιών είναι ιδιαίτερα σκληρές και για πολύ γερά στομάχια. Ο Pobi επιλέγει να δώσει έμφαση στις λεπτομερείς περιγραφές των εγκληματικών σκηνών, όπου τα θύματα είναι στημένα κατ’ αυτόν τον τρόπο που να θυμίζουν γκροτέσκο ζωγραφικό πίνακα, μετατρέποντας το μυθιστόρημα του σε ένα γοητευτικά σκοτεινό θρίλερ ενός οργισμένου ανθρώπου που διψά για αίμα. Ενός ψυχωτικού χαρακτήρα που είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από όλους διαπράττοντας απίστευτες φρικαλεότητες. Σαν να προκάλεσε η παρουσία του Τζέικ το τράβηγμα μιας σκανδάλης στο μυαλό του δολοφόνου και να ξύπνησε μέσα του μια ασίγαστη φλόγα θανάτου που τον έτρεφε για χρόνια.
«Ήταν αδύνατο να τη βρεις αν δεν έπεφτες πάνω της. Κι αν έπεφτες πάνω της, το πιθανότερο ήταν να σε βρει στο ύψος του λαιμού, οπότε θα ένιωθες ένα ελαφρύ τσίμπημα κι έπειτα θ’ άκουγες το κεφάλι σου να πέφτει στο πάτωμα και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου θα προλάβαινες να δεις το σώμα σου να κλυδωνίζεται προς τα εμπρός κι έπειτα να σκοντάφτει σε κάτι και να σωριάζεται βαριά και άτσαλα, με τα άκρα να τινάζονται σπασμωδικά μη έχοντας πια το λογισμικό που θα τους έδινε την εντολή να σταματήσουν, κι ύστερα το φως θα έσβηνε απ’ τα μάτια σου και…»
Ο Pobi γνωρίζει πολύ καλά πως να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών κόβοντας απότομα και στο κατάλληλο σημείο αγωνίας τα κεφάλαια του, τα οποία είναι σχετικά μικρά σε μέγεθος, δημιουργώντας ένα φοβερό page turner βιβλίο που διαβάζεται με μια ανάσα. Πλησιάζοντας προς την κάθαρση και την αποκάλυψη του δολοφόνου πιανόμαστε κυριολεκτικά σαν τους ποντικούς στη φάκα καθώς δεν υπάρχει περίπτωση το μυαλό μας να πάει εκεί που το οδηγεί ο συγγραφέας. Το πέπλο του μυστηρίου που καλύπτει το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τις εξαιρετικά απεχθείς δολοφονίες ανασηκώνεται κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή παρόλο που οι υποψίες στον αναγνώστη γεννιούνται κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Tο Bloodman είναι ένας τεράστιος γρίφος που καλεί τον αναγνώστη να στύψει το μυαλό του προκειμένου να τον λύσει.

Ένα εξαιρετικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που θα ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη με κάθε σελίδα που θα γυρίζουμε. Θα νιώσετε σαν να βλέπετε την σταδιακή αποκάλυψη ενός πορτραίτου παραμορφωμένου από τη φρίκη του θανάτου που αποτυπώνεται σε έναν πίνακα με το βαθύ σκούρο χρώμα του αίματος. Ένα βιβλίο που θα θυμίσει σε όλους μας τι πάει να πει τρόμος, αγωνία και ανακατεμένο στομάχι…

Για αυτό προσέξτε… Γιατί Εκείνος παραμονεύει…

Ο απόλυτος τρόμος είναι εδώ. Σε αυτό το βιβλίο. Ανατριχαστικά οικείος, συναρπαστικά άγνωστος. Ειδικός πράκτορας επιστρέφει στο πατρικό του για να δει τι απέγινε ο πατέρας του, ένας σημαντικός ζωγράφος, και γιατί έβαλε φωτιά στον εαυτό του. Αυτή η επιστροφή θα είναι η αρχή μιας σειράς δολοφονιών που έχουν άμεση σχέση με το παρελθόν του ήρωα. Και σα να μη φτάναν όλα αυτά, την πολιτεία ετοιμάζεται να τη χτυπήσει ο χειρότερος τυφώνας μετά την Κατρίνα.

Ο Τζέικ Κόουλ έχει μια ιδιαιτερότητα στην εξιχνίαση των δολοφονιών που καλείται να αντιμετωπίσει ως πράκτορας του FBI: χάρη στην ειδητική του μνήμη, μπορεί να καταγράψει τα πάντα με το βλέμμα του, να τα αποτυπώσει αργότερα στο μυαλό του και να εντοπίσει όλα τα απαραίτητα ίχνη του δολοφόνου με την ησυχία του. Χάρη σε έναν άκρως ορθολογιστικό τρόπο σκέψης, σαν άλλος Σέρλοκ Χολμς, καταλήγει σε «στοιχειώδη» συμπεράσματα και καταφέρνει να εντοπίσει σχεδόν αμέσως την ταυτότητα του ενόχου. Αυτή η πρωτοφανής ικανότητα τρομάζει τους γύρω του, που τον θεωρούν κάτι σαν παραψυχικό profiler, μέντιουμ ή κάτι τέτοιο. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει σε αυτά τα ψυχικά φαινόμενα, ούτε καν στον ίδιο τον Θεό. Κι επιπλέον, ο Τζέικ είναι ένας άνθρωπος που έφτασε τον εαυτό του στα όριά του, δοκιμάζοντας όλη μέρα κάθε μέρα για χρόνια όλα τα ναρκωτικά του κόσμου, αδειάζοντας όλο το αλκοόλ που θα βρεθεί δίπλα του σε απόσταση χιλιομέτρων και ξαφνικά, από ένα απρόσμενο γεγονός, αλλάζει εν μια νυκτί και κατατάσσεται στο σώμα της Αστυνομίας.

Αυτή η περίπλοκη και ξεχωριστή προσωπικότητα είναι ένας συναρπαστικός αντιήρωας, που καλείται να εξιχνιάσει μια σειρά δολοφονιών από έναν άντρα που δε διστάζει να αφαιρέσει το δέρμα των θυμάτων του όσο αυτά είναι ακόμη ζωντανά! Ο όρος «αποεπιθηλιοποίηση» που χρησιμοποιείται για το γδάρσιμο θα με στοιχειώνει για καιρό! Ο συγγραφέας δε διστάζει να περιγράψει με οδυνηρά φριχτό και ναι, εμετικό, τρόπο τις συνθήκες θανάτου των θυμάτων, αναγκάζοντάς με πλειστάκις να κλείσω το βιβλίο ή να προχωρήσω βιαστικά παρακάτω. Έτσι λοιπόν, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με ένα διαφορετικό, ξεχωριστό αστυνομικό θρίλερ, που θα τον ξενυχτήσει και θα τον φέρει στα όριά του. Τι συνδέει τα θύματα που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο όσο προχωράει το βιβλίο; Τι ρόλο έπαιξαν στη ζωή του Τζέικ Κόουλ ώστε κάποια στιγμη να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο δολοφόνος τον κυνηγάει; Ποιος έχει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του; Γιατί αποπειράθηκε ο πατέρας του να αυτοκτονήσει; Γιατί η μητέρα του, που δολοφονήθηκε με τον ίδιο τρόπο πάνω από τριάντα χρόνια πριν, ίσως ήταν το πρώτο θύμα του μανιακού Bloodman και γιατί εμφανίστηκε τώρα, σήμερα; Πώς θα προστατέψει ο Τζέικ τη γυναίκα του και τον γιο του, που αποφασίζουν να τον επισκεφθούν στο Μόντοκ, παρά τις αντιρρήσεις του; Μήπως έτσι μπουν κι αυτοί στο στόχαστρο; Πόσο θα επηρεάσει τις ζωές όλων ο επερχόμενος τυφώνας;

Η ιστορία εκτυλίσσεται κλιμακωτά, με μια αγωνία που κορυφώνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και από σελίδα σε σελίδα. Αν και σε πολλά σημεία βρήκα το κείμενο αρκετά περιγραφικό και αναλυτικό ως προς το σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται κάθε φορά η δράση (περιγραφές γειτονιών και σπιτιών, αναφορές σε προϊόντα και καταστήματα της αμερικανικής αγοράς κλπ.) ήταν τέτοιο το ύφος του συγγραφέα που διάβαζα ακόμη κι αυτά, θεωρώντας τα αναπόσπαστο μέρος της δράσης. Παραδέχομαι βέβαια ότι τα σκηνικά του τυφώνα, με τις ζημιές που προκαλούσε, τα εμπόδια που δημιουργούσε, τα αντικείμενα που πέταγε από δω κι από κει, τα προσπερνούσα, γιατί αν και επιστημονικά τεκμηρωιμένα και αληθοφανέστατα, με διέκοπταν από τη ροή προς την αποκάλυψη του δράστη! Τα γεγονότα φωτίζονται όπως ο συγγραφέας το επιθυμεί, χωρίς όμως να κοροϊδεύουν τον αναγνώστη, μιας και ο ένοχος φαίνεται από την πρώτη στιγμή, αρκεί να δεις τη δράση με άλλο μάτι. Φυσικά και μιλάω εκ του ασφαλούς, γιατί όσο το βιβλίο τελείωνε τόσο σηκώνονταν οι τρίχες μου και τόσο άνοιγε το στόμα μου από τις ανατροπές. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, ανελέητες και με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για όσους θέλουν να ξενυχτήσουν!