α

Ποιήματα να γράφεις
γιατί τη ζωή, μεσ\' από τους στίχους θα τη βρεις·
μου \'πε ο γέρος.
Μην τα ονομάσεις,
άσε τη ζωή να στα βαφτίσει.
Ακολούθα τις όχθες
εκεί θάβρεις το μονοπάτι με τις μυρωδιές.
Κράτησε τα βότσαλα, μη φοβηθείς το βάρος.
Όταν χαθούν τ\' αρώματα, τα χρώματα
τη γέφυρα μη διστάσεις να περάσεις.
Πάρε μαζί σου τις βαριές αποσκευές
μη φοβηθείς το ύψος, τη βροχή,
γιατί νέα καλά θα βρεις στην άλλη όχθη·
εκεί σε περιμένουν.


Μανώλης
Μπίστας του Σταύρου,
της Βασιλικής, 19 Μαρτίου 1968,
αρβανίτης εκ Κερατέας.
Προσφάτως τη ματαιότητα ανακάλυψε.
Γράφοντας μαύρα, βρίσκει το λευκό.
Ευαίσθητος, σφάγιο με καρδιά
ειλικρινής, άκομψη αλήθεια
επιπόλαιος, πολλαπλώς εσταυρωμένος
αβάζος, επερχόμενη κληρονομική κώφωση.
Λαύριο, νερού αγάπη
Ιχθύς,
από πάντα ερωτευμένος.
Αγάπη, Θυμός, Ατέλεια Άνθρωπος - άνθρωπος με στολή,
το κακό παρελθόν της αποτασσόμενος,
με τις ένδοξες κι αγαθές πράξεις της
ταυτιζόμενος.