Τη γραφή της Ιζαμπέλ Αλιέντε τη γνώρισα με το εξαιρετικό της μυθιστόρημα με τίτλο «Το σπίτι των πνευμάτων» και τότε, στα 19 μου χρόνια, απλά το λάτρεψα. Βιβλίο που ανήκε στη μητέρα μου και πλέον κοσμεί τη δική μου βιβλιοθήκη.

Το νέο της βιβλίο «Το παιχνίδι του Αντεροβγάλτη» είναι το δεύτερο δικό της που διαβάζω παρόλο που έχουν προηγηθεί πολλά πριν από αυτό. Πρόκειται για την προσπάθεια της να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και πραγματικά καταφέρνει να ενσωματώσει μέσα στις 500 του σελίδες το αστυνομικό μυστήριο χωρίς όμως να απαρνηθεί εξ ολοκλήρου τον μαγικό ρεαλισμό που τη χαρακτηρίζει ως συγγραφέα.

Σε αυτό το βιβλίο δεν θα δούμε τις κλασικές ομάδες αστυνομικών, που συνήθως συναντούμε σε άλλους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, αλλά μία ομάδα παιδιών στην εφηβεία που παίζουν ένα διαδικτυακό παιχνίδι. Το λεγόμενο «Ripper», ένα παιχνίδι ρόλων, που αναφέρεται φυσικά στον Τζακ τον αντεροβγάλτη. Αρχηγός είναι η Αμάντα, κόρη του Μπομπ Μαρτίν αρχηγού του τμήματος Ανθρωποκτονιών του Σαν Φρανσίσκο και της Ιντιάνας Τζάκσον θεραπεύτριας της ολιστικής ιατρικής, με βοηθό τον Κέιμπλ που δεν είναι άλλος από τον παππού της Μπλέικ Τζάκσον και μέλη της ομάδας την «Εσμεράλδα» έναν παραπληγικό πιτσιρικά από την Νέα Ζηλανδία, τον «Σερ Έντμουντ Πάντιγκτον» έναν ντροπαλό και μοναχικό έφηβο από το Νιου Τζέρσεϊ, την «Άμπαθα» ένα μέντιουμ στο σώμα μιας δεκαεννιάχρονης από το Μόντρεαλ και τον «Σέρλοκ Χολμς» όπου τον ενσαρκώνει ένας ορφανός δεκατριάχρονος αφροαμερικανός με δείκτη νοημοσύνης 156.

Η παράξενη αυτή ομάδα κυνηγών του εγκλήματος παλεύει να βρει ποιος κρύβεται πίσω από το λουτρό αίματος που είχε προβλεφθεί από τη νονά της Αμάντας την αστρολόγο Σελέστε Ρόκο. Οι δολοφονίες δεν μοιάζουν μεταξύ τους αλλά η ομάδα είναι πεπεισμένη ότι πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο από ένα πολύ μικρό στοιχείο που τις ενώνει όλες μαζί και που στα μάτια της αστυνομίας δεν έχει γίνει φανερό από την αρχή των ερευνών. Όταν όμως η μητέρα της Αμάντα εξαφανίζεται μυστηριωδώς ο πατέρας της πείθεται ότι πίσω από όλες αυτές τις περίεργες δολοφονίες κρύβεται ένα και μόνο πρόσωπο. Και έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται ένα κουβάρι για τη λύση του πιο περίπλοκου μυστηρίου που έχει αντιμετωπίσει ποτέ της η Αμάντα πριν να είναι πολύ αργά.

Μέσα σε όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν οι άντρες που πολιορκούν την Ιντιάνα Τζάκσον. Ο Ράϊαν Μίλερ, ένας πρώην πεζοναύτης που κρύβονται πολλά μυστικά γύρω από το πρόσωπο του και ο Άλαν Κέλερ, γόνος μιας πολύ εύπορης οικογένειας και δεινός γνώστης των έργων τέχνης. Οι ασθενείς της, οι συνάδελφοι της, οι λιγοστοί φίλοι της, ο πρώην άντρας της Μπομπ Μαρτίν και η κόρη της Αμάντα. Η ζωή τους, η καθημερινότητα τους, οι σκέψεις τους και οι συγκρούσεις τους εισβάλουν ανάμεσα στο κυνήγι του δολοφόνου σαν διάλειμμα από τις έρευνες αλλά τελικά αυτά τα κομμάτια είναι απαραίτητα για τη ροή της ιστορίας που έχει πλέξει η συγγραφέας.

Η Αλιέντε υιοθετεί στη γραφή της το στυλ των συναδέλφων της που συγγράφουν αστυνομική λογοτεχνία και μαζί με τον ρεαλισμό που την διακατέχει μας δίνει ένα βιβλίο που τα έχει όλα. Μυστήριο, δράση, ένταση, έγκλημα, περιπέτεια, ρομαντισμό, έρωτα, συγκίνηση και πάθος. Επίσης καυτηριάζει τα τεκτενόμενα της σύγχρονης Αμερικής, το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και τον τρόπο ζωής των Αμερικανών. Οι χαρακτήρες της είναι πολυδιάστατοι και η γνωριμία μας μαζί τους θέτει τις βάσεις για να αφεθούμε στη μαγεία της συγγραφέως και να κρατήσουμε ζωντανό και αναλλοίωτο το ενδιαφέρον μας μέχρι τη λύση του μυστηρίου και την εύρεση του δολοφόνου. Ένα μυθιστόρημα που ξεφεύγει από τα κλασικά αστυνομικά που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα και μας βάζει σε μία άλλη διάσταση της αστυνομικής λογοτεχνίας κάπως πιο περίπλοκη και ίσως πιο παρανοϊκή. Ένα βιβλίο που σας προτείνω να διαβάσετε αργά και βασανιστικά προκειμένου να το απολαύσετε!

Τζακ ο ripper ( αντεροβγάλτης ), και στο βιβλίο της Αλιέντε ripper είναι η ονομασία ενός διαδικτυακού παιχνιδιού που τα μέλη του, πέντε παιδιά, ερευνούν φανταστικούς φόνους. Κι αυτό συμβαίνει μέχρι τη στιγμή που όλα ανατρέπονται και από το Λονδίνο του 19ου αιώνα και την ομίχλη του, οι παίκτες αναλαμβάνουν να ανακαλύψουν τον ή τους δολοφόνους, που δρουν σε ένα επίσης ομιχλώδες τοπίο, αλλά αυτή τη φορά στο Σαν Φρανσίσκο του 2011.Ένας πιτσιρικάς παραπληγικός στη Ν.Ζηλανδία, ένας έφηβος με αγοραφοβία στο Νιου Τζέρσεϊ, μια 19χρονη νοσηλευόμενη σε νοσοκομείο στο Μόντρεαλ με προβλήματα ανορεξίας, ένας 13χρονος με δείκτη νοημοσύνης 156 στο Ρίνο και η Αμάντα η 17χρονη κόρη του αρχηγού του τμήματος Ανθρωποκτονιών του Σαν Φρανσίσκο, αποτελούν τα μέλη του παιχνιδιού ripper.Βοηθός της Αμάντα ο Μπλέικ, ο 64χρονος παππούς της, φαρμακοποιός στο επάγγελμα.Η Ιζαμπέλ Αλιέντε κάνει μια στροφή με το μυθιστόρημα αυτό και συνδυάζει στοιχεία του μαγικού ρεαλισμού – που τόσο αγαπήσαμε στα βιβλία της – με εκείνα τα καινούργια για εκείνη και για εμάς, ενός μυθιστορήματος crime.Το αν το πέτυχε ή όχι θα κριθεί από το τι θέλει ένας αναγνώστης, όταν το πάρει στα χέρια του και όχι από το ίδιο το βιβλίο.Αν θέλει να διαβάσει ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα, γεμάτο αγωνία και δράση, μυστήριο και σκιές να τον ακολουθούν σε κάθε σελίδα, δεν θα μπορούσα να του το συστήσω άνετα. Αν όμως θέλει να ακολουθήσει μια ιστορία όπου, αβίαστα στήνεται ένα σκηνικό, όπου πολλοί χαρακτήρες ζουν μέσα σ΄ αυτό, άλλοι κάπως εκκεντρικοί και ιδιόρρυθμοι και άλλοι ευχάριστοι και διασκεδαστικοί, και παράλληλα να ζήσει το μυστήριο και την αγωνία, τότε θα το απολαύσει και η Αλιέντε θα έχει κερδίσει το στοίχημα της αλλαγής πορείας. Και είναι η αλλαγή αυτή θεαματική μιας και κρατά το πνεύμα της, κρατά την πολύ καλή ανάλυση και το άριστο στήσιμο των χαρακτήρων, και περνά παράλληλα τα κοινωνικά μηνύματα, όπως και στα προηγούμενα βιβλία της.Η όλη ιστορία εκτυλίσσεται από τις 2 Ιανουαρίου μέχρι τις 6 Απριλίου 2012, ενώ ο πρώτος φόνος που είχε κεντρίσει τη φαντασία των παικτών του Ripper, είχε γίνει τον Οκτώβριο του 2011. Μέσα σ΄αυτούς τους μήνες ο αριθμός των φόνων έχει αυξηθεί – και το παιγνίδι πια έχει αποκτήσει άλλες διαστάσεις, ανάλογες με τη βιαιότητα και τη συχνότητα αυτών.Αντίστοιχα προχωρά και η συγγραφέας. Στην αρχή επικεντρώνεται στο κτίσιμο του κόσμου των ηρώων, στις ιδέες τους και στις συμπεριφορές τους, στις αντιδράσεις τους και στα πιστεύω τους, έχοντας σε δεύτερη μοίρα τους φόνους, και προχωρώντας ανεβάζει την ένταση και το μυστήριο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχουμε να κάνουμε καθαρά με ένα βιβλίο με έντονες ανατροπές, με ένα βιβλίο δράσης και μυστηρίου, με ένα βιβλίο που η τελευταία του πράξη κτίζεται πάνω στο πρότυπο των fem-jep ( γυναίκα σε κίνδυνο) βιβλίων.Ίσως το γεγονός ότι η Αλιέντε προχωρά σε μία υπεράναλυση των χαρακτήρων, δίνοντας ταυτόχρονα πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή τους – και όχι μόνο των κεντρικών αλλά και των περιφερειακών ηρώων της - να κουράσει κάποιους αναγνώστες. Προσωπικά εγώ τη λάτρεψα. Λάτρεψα τους χαρακτήρες από τον πιο κεντρικό μέχρι τον πιο περιφερειακό.Λάτρεψα τη χαρισματική, έξυπνη 17χρονη Αμάντα που ετοιμαζόταν σε λίγους μήνες να πάει στο ΜΙΤ στη Μασαχουσέτη, που παρ΄όλη την κυνικότητα απέναντι στα εγκλήματα, παρέμεινε ακόμη ένα παιδί, και που ήταν τόσο δεμένη με τη μητέρα της, την τόσο αντίθετη στο χαρακτήρα Ιντιάνα, μια αιώνια έφηβη ''που αεροβατούσε κηρύττοντας την ειρήνη και την αγάπη μισό αιώνα μετά τους χίπις ''. '' Η Αμάντα κατέτασσε τους ανθρώπους χρησιμοποιώντας την όσφρησή της : O Μπλέικ, ο παππούς της, μύριζε καλοσύνη, μια μυρωδιά ανάκατη από μάλλινο γιλέκο και χαμομήλι· ο Μπομπ, ο πατέρας της, αρρενωπότητα και δύναμη : μέταλλο, καπνό και λοσιόν ξυρίσματος· ο Μπράντλεϊ αισθησιακότητα, δηλαδή ιδρώτα και χλώριο· ο Ράιαν Μίλερ ανέδιδε εμπιστοσύνη και αξιοπιστία, μια μυρωδιά σκύλου, την καλύτερη του κόσμου. Κι όσο για την Ιντιάνα, τη μητέρα της, εκείνη μύριζε μαγεία, γιατί είχε διαποτιστεί από τα αρώματα της δουλειάς της. ''Λάτρεψα τον παππού της, λάτρεψα τον Μίλερ με την αγνή καρδιά του, ακόμη και τον σκύλο τον Αττίλα. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει με το ανεπαίσθητο ή το ελαφρώς καυστικό χιούμορ της συγγραφέως : ‘’H ομοιοπαθητική είναι σαν να διαλύεις μια ασπιρίνη στον Ειρηνικό ωκεανό και να λες στον ασθενή να πίνει πέντε σταγόνες απ΄το θαλασσινό νερό την ημέρα ''.Ή στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να συγκινείται...Και, όπως ανέφερα παραπάνω, στάθηκα στα μηνύματα που περνά σε πολλά μέρη του βιβλίου της. '' Η συνείδηση μπορεί να αποδειχτεί ισχυρότερη από την εκπαίδευση και από όλους τους υπέροχους λόγους για πόλεμο- καθήκον, τιμή, πατρίδα-, και κάποιοι βλέπουν την καταστροφή που προκαλούν όπου τυχόν πάνε να πολεμήσουν΄΄ και ΄΄ αναρωτιούνται γιατί πολεμούν, τι σκοπό έχει αυτός ο πόλεμος, την κατοχή μιας χώρας, τον βασανισμό ανθρώπων ίδιων με εκείνους, και τι θα γινόταν αν εχθρικά στρατεύματα εισέβαλλαν με τανκς στη δική τους γειτονιά, ισοπέδωναν τα σπίτια τους, και τα πτώματα που συνέθλιβαν ήταν των παιδιών και των γυναικών τους, όπως επίσης αναρωτιόνταν γιατί οφείλει κανείς μεγαλύτερη πίστη στο έθνος απ΄ό,τι στον Θεό ή στην ίδια του την αίσθηση για το τι είναι καλό και τι κακό, γιατί συνεχίζουν αυτό τον κύκλο του θανάτου και πως θα συνυπάρξουν με το τέρας στο οποίο έχουν μεταμορφωθεί ''.Οι αναφορές – απόψεις της συγγραφέως για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ή για την ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα στο Σαν Φρανσίσκο, για τα σωφρονιστικά ιδρύματα και τις φυλακές ή για τις έννοιες του καλού και του κακού, εκ στόματος των ηρώων της, είναι εμβόλιμες σε πολλά σημεία του μυθιστορήματος χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη. Και είναι η τεχνική της Αλιέντε η γνωστή, αυτή που αγάπησα σε όλα τα βιβλία της.Θα πρότεινα, λοιπόν, να ξεπεράσετε τα ελάχιστα μειονεκτήματα του βιβλίου δηλαδή μια δύο επαναλήψεις και κάποιες λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να παραλειφθούν, και να επικεντρωθείτε στα τόσα πλεονεκτήματά του, ώστε να το απολαύσετε! Θετικά στοιχεία :1.Άριστο στήσιμο χαρακτήρων.2. Κοινωνικά μηνύματα.3. Δράση, σασπένς.4. Ανεπαίσθητο χιούμορ, συγκίνηση.