Εις Άτοπον

ποίηση

Νιόβη Ιωάννου

Εκδόσεις Μανδραγόρας 2017

Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος

Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή της Νιόβης Ιωάννου, «Εις Άτοπον», από τις εκδόσεις Μανδραγόρα, όλο και περισσότερο τείνω να πιστέψω πως είναι ζήτημα σωστής αναλογίας η εκφορά του ποιητικού οίστρου της, χαρίζοντας το άρτιο αποτέλεσμα που καταφέρνει να δίνει στα ποιήματα της.

Το αν ένα επίτευγμα του νου και της καρδιάς ανήκει στη δημόσια σφαίρα εξαρτάται πάντοτε από το πόσο έντεχνα παρασύρεται η ποιήτρια από το ρυθμό των έξω πραγμάτων που υπηρετεί ο λυρικός ρυθμός της φύσης, των νερών, του ανέμου, της νύχτας.

Μα δεν ακολουθεί αυτό το ρυθμό, αντίθετα κοιτάζει πίσω από τα φαινόμενα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πλαστεί ο ρεαλισμός, που υπηρετεί ως ευδαίμονα σκοπό του νου της. Βυθίζεται στον ίδιο της τον εαυτό μέχρι να ανακαλύψει τον ανώνυμο ποικιλόμορφο ρυθμό του αίματος που ρέει ως το αστείρευτο ζωτικό υγρό της δημιουργίας.

Με το κόκκινο του αίματος γράφεται η ποίηση, σαν μια κραυγή που ζητάει τη λύτρωση. Έτσι γράφει και η Νιόβη, χωμένη στη σιωπή, αφοσιωμένη στις δικές της προσωπικές αιτίες του εσώτερου κόσμου της προσπαθώντας μέσα από κάθε λέξη να καταλάβει τι είναι αυτό το αιώνιο αμετάβλητο πνεύμα που ολοένα μεταβάλλεται σε διαφορετικές ιδέες παρασυρμένες από διαφορετικές αισθήσεις.

Ίσως είναι οι στιγμές που η εις Άτοπον απαγωγή, αρπάζει το μυαλό της… τοοδηγεί μακριά από τη τυπική λογική προς τη συλλογιστική μέθοδο. Επάνω στο λευκό χαρτί αποτυπώνονται οι προθέσεις των σκέψεων της φανερώνοντας την υπερβατική προσωπική της αλήθεια. Την αλήθεια ενός άδολου κόσμου που κρύβεται στην αθωότητα της ψυχή απέναντι στις αντιθέσεις της ζωής, του τι είναι σωστό και τι λάθος

Λαξευμένες λέξεις μέσα σε αβέβαιες διαπιστώσεις… Ως άλλη έφηβη πρώιμη φωνή, η ποιήτρια, βρίσκει αντίκρισμα, σ’ εκείνο το μολύβι που χαράζει μέρα τη μέρα σχήματα στην άμμο… είναι οι λέξεις που χτίζουν κομμάτι κομμάτι, νοερά το μέλλον, κοιτάζοντας πάντα, δίχως φόβο, κατάματα τ’ αστέρια να αρνούνται να δώσουν εκείνο το απτό νόημα στη μοναξιά της θάλασσας.

Με τις λευκές σελίδες ως ένα σφιχτοδεμένο δίχτυ λέξεων παγιδεύει το πλέγμα των φράσεων κρατώντας τη διαχρονικότητα τους, παρά τον αδιάφορο χρόνο που μεσολαβεί πάντα στα ανθρώπινα, να μπορούν όμως πάντα να διατηρούν την αλήθεια της προσωπικής της έκφρασης, όπως τότε σε εκείνο το δωμάτιο.

ΘΥΜΑΜΑΙ

ήμουν σε κείνο το δωμάτιοθυμάμαικάτω απ’ τις πατημασιέςτων αλόγωνθαμμένη για χρόνιαδεν είχα πια μαλλιά να κρατηθώη φωνή μου άλλαζε δέρμα στο πάτωμακαι τα μάτια ... τα μάτια μου άδεια γραμμή που περίμενεκάποιος να σπάσει την πόρταμέρος του ποιήματος από τη συλλογή Εις Άτοπον, εκδόσεις Μανδραγόρας

Κι ότι δεν της αρκούσε, κι ότι δεν της αρκεί, βρίσκει διέξοδο μέσα στην ποίηση, ξαναδημιουργεί τη ζωή, από την αρχή… της δίνει σχήμα, την επινοεί μέσα από κάθε ιδέα, κάθε σκέψη και μέρα τη μέρα γίνεται τελικά, η ποίηση, στάση ζωής.

Ιδεατές οι απόψεις της για τα ουσιώδη κεφάλαια της… ιδιαίτερα το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι πάντα το χαρακτηριστικό στοιχείο της που την κάνει να αντιδρά στην αδικία, πιστεύοντας βαθιά μέσα της πως πάντα θριαμβεύει το καλό.

Συνεπώς, η ποίηση όλο και πιο πολύ εξελίσσει την αναγκαιότητα της απεικόνισης ενός ρεαλιστικού ρυθμού, καθώς η ίδια -η ποίηση- της θέτει ένα σημαντικό όριο μέσα στη φιλολογία της εν πολλοίς υπερρεαλιστικής εκφραστικότητας της.

Στους στίχους της εκφράζεται το αίσθημα του ανικανοποίητου, της αναζήτησης και της ταύτισης με το απόλυτο της ψυχής.

Ακόμη και στις συνοπτικές πεζογραφικές, de profuntis αποδώσεις, γεμάτες υπαινικτικά στοιχεία και αλληγορίες, τύπου Μπωντλέρ, αφήνουν έντονη την αίσθηση αναζήτησης ενός ιδανικού κόσμου.

Σαν μοναχικός παρατηρητής του κόσμου γράφει σε άλλη διάσταση σαν να μην αποτελεί σώμα του. Η διαφορετικότητα της σκέψης και η υπερβολική προσωπική ευαισθησία δεν μπορεί να την εντάξει σε καμιά κοινωνική ομάδα. Πολλές αχτίδες πλημμυρίζουν το νου της και σιωπηρά αφοσιώνεται στα δικά της ψυχικά βάθη κι εκφράζεται στα ίδια σκοτάδια της νύχτας πίνοντας γέλια του δρόμου μαζί με αλήθειες και ανθρώπινους θυμούς, αφήνοντας πάντα την πόρτα των σκέψεων της μισάνοιχτη να μοιάζουν φαινομενικά όλα ετούτα σε μια ακίνητη γραφή, αλλά τόσο ευέλικτη που οδηγεί τις σκέψεις σε νέες κατευθύνσεις υποβάλλοντας μας να ψάξουμε και να προβληματιστούμε, στο δικό της ποιητικό μύθο.

Υπερεαλισμός μέσα από συναίσθημα… αυτός είναι ο όρος που δίνω στη τελευταία της ποιητική συλλογή, Εις Άτοπον από τις εκδόσεις Μανδραγόρας και τούτο γιατί με πεποίθηση στέκει νηφάλια στο χάος των λέξεων με μια τεχνική αρτιότητα που είναι το προσόν της έκφρασης της, αποδεικνύει πως στέκεται σήμερα ως η συνεπέστερη εκπρόσωπος της υπερεαλιστικής έκφρασης.