ΜΕΤΑ ΤΟΥΤΩΝ ΗΝΟΙΞΕΝ ΙΩΒ
ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΥΤΟΥ

Θύμωσα τώρα. Όπως θυμώνει το σίδερο μέσα στην πέτρα
και κρατάει την ανάσα του ο θάμνος να μην πάρει
φωτιά κι είναι μαρτύριο το δάκρυ του Ιορδάνη
στον δρόμο για την Άκαμπα - ντάλα ο ήλιος· έτσι
θύμωσα. Από πέτρα δεν με θέλατε; Κρατήστε
τις ξερικές ανάσες που μου φέρατε. Δεν έχω
ούτε δόντια ούτε γλώσσα για πέταμα. Σωπάστε
κι ακούστε. Ζέχνετε ολόκληροι απάτη, πανουργία
τελώνη, υποκρισία τοκογλύφου.
Έντιμος άνθρωπος δεν σπεύδει να δηλώσει
με τόση προθυμία υποταγή στον Νόμο,
ιδίως όταν τον ακούει ο Δικαστής.
Εκτός αν ένας απ’ τους δυο είναι εντελώς
ηλίθιος - ο άλλος αρκεί να ’ναι πονηρός.
Αν η ζωή μου είναι ζωή μου,
προς τι το χρέος; Αν είναι δώρο
Θεού, προς τι αυτοί οι αβάσταχτοι τόκοι; Τραβάτε
τώρα τον δρόμο σας. Μπορώ να το κερδίσω
μόνος το στοίχημα. Δεν έχετε μερίδιο σ’ αυτήν
την ιστορία. Ήρθε η ώρα των γνήσιων τσακαλιών.