"Η ωραιότερη αγάπη του Δον Ζουάν"

"Άκουσα ηθικολόγους που γνώριζαν καλά τη ζωή να λένε ότι ο δυνατότερος απ\' όλους τους έρωτές μας δεν είναι μήτε ο πρώτος μήτε ο τελευταίος, όπως πιστεύουν πολλοί. Είναι ο δεύτερος. Μα στα ζητήματα του έρωτα, όλα είναι αληθινά κι όλα ψεύτικα. Πάντως, στη δική μου περίπτωση κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε. Αυτό που μου ζητάτε να σας διηγηθώ απόψε, κυρίες μου, συνέβη την ωραιότερη στιγμή της νιότης μου. Δεν ήμουν πια έφηβος, αλλά ένας νεαρός άντρας που, όπως έλεγε ένας θείος μου, γέρος ιππότης της Μάλτας, για να περιγράψει αυτή την εποχή της ζωής, \'\'είχε τελειώσει τις ασωτίες του\'\'. Τότε, λοιπόν, \'\'είχα πιάσει σχέσεις\'\', καθώς λένε στην Ιταλία, με μια κυρία που όλες σας τη γνωρίζετε κι όλες σας τη θαυμάσατε... "

Στο σημείο αυτό οι γυναίκες, που σαν μπουκέτο λουλουδιών ανάσαιναν τα λόγια του ηλικιωμένου φιδιού, αντάλλαξαν ανάμεσά τους ματιές που θα έπρεπε να τις δει κανείς, γιατί δεν υπάρχουν λόγια να τις περιγράψουν.


"Από τη ζωή της μαρκησίας Πομπαντούρ"

Ζαλισμένος σχεδόν όσο και την πρώτη φορά από τις λάμψεις των Βερσαλλιών, που τη νύχτα αυτή δεν ήταν έρημες, ο ιππότης βάδιζε στον μεγάλο διάδρομο κοιτάζοντας προς όλες τις πλευρές και πασχίζοντας ν\' ανακαλύψει για ποιον λόγο βρισκόταν εκεί. Μα κανείς δεν φαινόταν ότι είχε διάθεση να τον πλησιάσει. Αφού πέρασε μία ώρα, βαρέθηκε πια κι ετοιμαζόταν να φύγει, όταν δύο φιγούρες που φορούσαν μάσκες απαράλλαχτες και κάθονταν σ\' έναν μικρό πάγκο, τον σταμάτησαν καθώς περνούσε. Η μία τον σημάδεψε με το δάχτυλο, σαν να κρατούσε πιστόλι. Η άλλη σηκώθηκε και τον πλησίασε.

"Φαίνεται, κύριε", του είπε η μάσκα, "πως τα πηγαίνετε πολύ καλά με τη μαρκησία μας".