Αγαπημένοι μου συγγενείς και φίλοι, συγχωρήστε με για τη στενοχώρια που σας δίνω. Όχι, όχι. (το σβήνει) Αγαπημένοι μου συγγενείς και φίλοι, όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, εγώ θα είμαι ήδη... άπαπαπα! όχι, όχι. Πολύ συνηθισμένο. (το σβήνει) Αγαπημένοι μου, ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε. Λυπάμαι που δεν το έκανα κατ’ ιδίαν, αλλά φαντάζεστε πόσο δύσκολο θα ήταν για εμένα κάτι τέτοιο. Ειδικά την τελευταία εβδομάδα είχα πάρα πολλά τρεξίματα γραφειοκρατικά, εκκρεμότητες, εφορίες, ένφια, γραφεία κηδειών κτλ., που πραγματικά ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να ανταπεξέλθω σε κάτι τέτοιο. Επιπροσθέτως, ξέρω ότι και τα δικά σας προγράμματα είναι φορτωμένα και δε θέλησα να σας βάλω σε κόπο. Σήμερα που είναι τα γενέθλιά μου, όπως καταλάβατε δε διοργάνωσα το πάρτι που σας είχα υποσχεθεί πέρυσι. Ζητώ συγνώμη γι’ αυτό, αλλά φαντάζεστε να ήσασταν απόψε εδώ μαζί μου και να μου λέγατε χρόνια πολλά και τέτοια; Θα ήταν τουλάχιστον εγωιστικό εκ μέρους μου να καταχραστώ τις ευχές και τα δώρα σας και να σας αφήσω μετέωρους την επομένη μέρα, που θα βρισκόμουν εγώ μετέωρη από το ταβάνι [...]

Το θεατρικό έργο της Δήμητρας Μαστορίδου Κόμπος, μιλάει για τα μύχια συστατικά της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα από ένα κωμικοτραγικό συμβάν ευφάνταστων παραδοξοτήτων.