Η "Μαρία Βουνάρα" είναι η ιστορία της αγάπης δύο νέων στην Κάσο. Διαδραματίστηκε το 19ο με 20ό αιώνα. Η Μαρία ήταν πραγματικό πρόσωπο. Ήταν η Μαρία Μαυρικάκη. Οι γονείς της ήταν κτηνοτρόφοι. Ήταν νοικοκυραίοι. Κάποια καταστροφή τους αφάνισε. Η Μαρία μόνη της πια ζούσε έξω από την κατοικημένη περιοχή του νησιού, στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Ο λόγος των ανθρώπων του νησιού αυτόν τον λοφίσκο τον ήθελε ψηλό, τον ήθελε βουνό και μάλιστα μεγάλο βουνό. "Βουνάρα" ονόμαζαν τον λοφίσκο. Ευφημισμός ή έκφραση της επιθυμίας των κατοίκων να παρομοιάσει το λοφίσκο με ξεχωριστό βουνό; Ποιος ξέρει. Και οι δυο εκδοχές κατανοητές και δικαιολογημένες.
Η έφηβη Μαρία αγάπησε ένα νέο. Το όνομα του άγνωστο. Ο ποιητής του έδωσε το όνομα Φωτεινός. Θέλησε έτσι ο αγαπημένος της Μαρίας να εκπέμπει φως, να είναι γεμάτος φως.
Ο Φωτεινός ξενιτεύτηκε και από το πρώτο του "μπάρκο" χάθηκε και δεν γύρισε ποτέ στο νησί, αφήνοντας τη Μαρία να τον περιμένει.
Μόνον αυτόν περίμενε παλεύοντας με το χρόνο, που ανυπόφορα περνούσε. Η βασανιστική αυτή αναμονή την έκαψε κι ο έρωτάς της για τον Φωτεινό την τρέλανε. Έβριζε θεούς κι ανθρώπους και η οιμωγή της έγινε θάνατος για την ίδια. Κατά τα ιστορούμενα, παραμελημένη, όπως η ίδια θέλησε, βρέθηκε νεκρή, κατασπαραγμένη από τα σκυλιά.
Πραγματική η ιστορία της Μαρίας; Μπορεί. Ίσως η λαϊκή αφήγηση, μέσα στη διαδρομή του χρόνου, να πρόσθεσε στοιχεία και έδωσε ένα αφήγημα ύψιστου έρωτα και αφοσίωσης μιας γυναίκας στην αγάπη.
Αυτή η ιστορία -και όπως παραδόθηκε- στάθηκε η αφορμή και η αιτία για τον ποιητή Δημήτρη Βοναπάρτη να γράψει ένα εξαίρετο λυρικό ποίημα" ένα τραγούδι για τον έρωτα. [...]

(Φώτης Κουβέλης, από τον Πρόλογο)