[Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα. Ήταν μετρίου αναστήματος, μέτριου βάθους, μέτριας ζωής. Έτσι όπως είναι συνήθως οι ζωές των ανθρώπων. Μου έγραψε: Μέσα στο άρωμα των ματιών σου είδα να σβήνουν οι τελευταίες ανάσες των Θεών. Την έλεγαν Μάριαν, Μαριάννα, Μαίρη, Μαρίλια, Μαίριλυν, Μαριλού, Μαριάμ, Μαρία. Αλλά μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο κόσμος.

Μετά εξαφανίστηκε.]


Υπάρχει κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ την φαινομενική κατανυκτικότητα αυτής της ενότητας ποιημάτων στο 21ο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Είναι οι σιωπές ενδιάμεσα που αιχμαλωτίζουν το κείμενο, το συγκροτούν σε σώμα και μετά το σπέρνουν στις σελίδες, τοποθετώντας το ως βίωμα ενικό στην κορυφή μιας μυθολογικής πυραμίδας. Είναι οι ακέραιες λέξεις που επιδαψιλεύουν εκείνον τον εξοπλισμό που χρειάζεται το ολομόναχο συναίσθημα. Είναι η αισθητική του υποθετικά εύκολου, του αυτονόητου, του διαρκούς. Που είναι και το πιο δύσκολο.
Αυτό, όμως, είναι και η αγάπη: Η κατακτημένη από αληθινό άλγος υπομονή της διάρκειας. Ένα αιώνιο οικόσημο αυτοεκπαίδευσης, αυτομύησης, ένα μνημείο των εποχών που παρέρχονται, περιμένοντας να ολοκληρωθούν στην λήθη.