Εξαιρετικό μυθιστόρημα, κλασικό, πλέον, του είδους.

"Κανένας οργανισμός δε μπορεί να συνεχίσει για πολύ να ζει με σώας τας φρένας κάτω από απόλυτα πραγματικές καταστάσεις. Ακόμα και οι κορυδαλλοί και τα τριζόνια, υποτίθεται, σύμφωνα με ορισμένους, πως κοιμούνται. Το Χιλ Χάουζ, που δεν είχε σώας τας φρένας, στεκόταν μόνο του πάνω στο λόφο, γεμάτο σκοτάδι μέσα του. Υπήρχε έτσι για ογδόντα χρόνια, και μπορεί να υπήρχε για άλλα τόσα. Στο εσωτερικό του, οι τοίχοι συνέχιζαν ψηλά, τα τούβλα συναντιόταν ομοιόμορφα, τα πατώματα ήταν γερά και οι πόρτες προσεκτικά κλεισμένες. Ησυχία επικρατούσε ανάμεσα στα ξύλα και τις πέτρες του Χιλ Χάουζ, και ότι κι αν περπατούσε εκεί, περπατούσε μόνο του."

Θυμάμαι πως το είχα δανειστεί για να το διαβάσω σε μικρή ηλικία, τότε που ο τρόμος, για μένα, επιζητούσε πιο απτή παρουσία σε ένα βιβλίο. Εκεί γύρω στη μέση το έκλεισα απογοητευμένη και στράφηκα σε δεξιοτέχνες του είδους (Κινγκ, Μάθεσον και δε συμμαζεύεται). Όμως επέστρεψα μετά από μερικά χρόνια, καθώς τα γούστα μου άρχισαν να αλλάζουν κι αυτό ασκούσε πάνω μου μια παράξενη γοητεία.

Συνεχίζει να το κάνει ακόμη και τώρα.

Πρόκειται για μια σχέση αλληλεξάρτησης που δε θα σβήσει ποτέ.