Κρακ

Δεν ξέρω αν αντέξεις. Εμένα εννοώ όπως είμαι ακριβώς. Με τα κρακ μου. Ήχος είναι αυτός προφανώς. ­Έτσι κάνω όταν σπάω. Απλά, ρε γαμώτο, σπάω συχνά και παίρνω κόλλα και προσπαθώ να με κολλήσω. Αλλά είναι απ’ τις φτηνές και δεν κάνει δουλειά. Ποτέ δεν καταφέρνει να με κρατήσει γερά κολλημένη διαρκώς ­ενωμένη και ενιαία και ομοιόμορφη και λεία, χωρίς ­ανώμαλες τραχιές επιφάνειες. Κάθε τρεις και λίγο πάλι τα ίδια, κρακ. Κι απ’ την αρχή. Και έχω εξουθενωθεί να προσπαθώ μάταια - τ’ ομολογώ. Θα σου πω την αλήθεια, έχω την τάση να θέλω να με κολλήσεις τώρα εσύ. Κι αν μπορείς, σε παρακαλώ, αγόρασε καινούρια κόλλα, πιο ακριβή, απ’ την παλιά. Γιατί ό,τι πληρώνεις παραπάνω δεν αξίζει πιο πολύ; Μην τσιγκουνευτείς τα λεφτά - θα τα βάλουμε από μισά. Και όταν ξανακάνω κρακ και κομματιαστώ, προσπάθησε να με κολλήσεις. Και αν δεν τα παρατήσεις με τη μία, ίσως τελικά να τα καταφέρεις.