Το βιβλίο της Ηλιοπούλου μιλά για τέρατα, παρόλο που δεν ανήκει στις ιστορίες τρόμου. Τα τέρατά της είναι πλάσματα που κατοικούν μέσα μας τιθασευμένα, αλλά, όταν η τάξη της καθημερινότητας διασαλεύεται, αναδύονται και σέρνουν τον χορό.

Μιλά ακόμα για τη διαφορετικότητα στην όψη ή τη συμπεριφορά του Άλλου ανθρώπου που ταράζει και ωθεί στη διαδικασία τερατοποίησής του. Έτσι που η αναπόφευκτη εμμονή στην εχθρότητα μετατρέπει σε τέρας και τον εχθρό του "τέρατος".

Το γράψιμό της, συχνά οδηγούμενο από υπαινικτικό χιούμορ, κινείται με άνεση στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς σε καμία στιγμή να γλιστρά στο κενό της ασάφειας. Αφήνει, όμως, περιθώρια στον αναγνώστη να κρατήσει τη δική του εκδοχή.

Φαίδων Χατζηδημητρίου