Ο τίτλος λέει πολλά. Γιατί στο τέταρτο κατά σειρά ποιητικό βιβλίο του, ο Χρήστος Ξανθάκης αφήνεται στον έρωτα του αυτοσχεδιασμού και παρασύρεται από το αίσθημα της ελευθερίας. Λιγότερο ροκ εν ρολ, περισσότερη τζαζ, λιγότερη συγκέντρωση, περισσότερη φυγή, λιγότερη επιμονή, περισσότερη χαλαρότητα.
Είκοσι ποιήματα που μιλούν για το ναύτη Ιησού, το δισκοπώλη Τζο Στράμερ, τις γάτες (φυσικά τις γάτες!), τα μαύρα μάτια, τον πόνο, τα μυτερά παπούτσια και το θάνατο ενός αγαπημένου φίλου.
Ένα βιβλίο που μοιάζει με μακρόσυρτο σόλο σε ένα μπαρ γεμάτο καπνούς, θορύβους και αναθυμιάσεις αλκοόλ. Περνάει ο ήχος της τρομπέτας πάνω απ’ τους θαμώνες και τους καλεί να σηκωθούν απ’ τις καρέκλες τους και ν’ ακούσουν τους στίχους. Τις λέξεις του αυτοσχεδιασμού, που αναζητούν κρυφά και φανερά μηνύματα, σε έναν κόσμο που διαρκώς καταρρέει και διαρκώς ισορροπεί. Σαν ένα ποίημα που καταβροχθίζει τον εαυτό του, αφήνοντας πίσω του φωνήεντα και σύμφωνα ατάκτως ερριμμένα.
Η "Τζαζ" του Χρήστου Ξανθάκη είναι αυτό το ποίημα, είναι αυτός ο αυτοσχεδιασμός, είναι αυτό το γέλιο και αυτός ο λυγμός.