Κάθε πολιτισμός κάνει κάποιες σιωπηρές παραδοχές για τη φύση του χώρου, του χρόνου, των ορίων, του κενού. Στην εποχή μας όμως αυτές οι έννοιες έχουν υποστεί αδιόρατες, αλλά ουσιώδεις, διαφοροποιήσεις. Το κενό, για παράδειγμα, δεν είναι πια στατικό, αλλά δυναμικό και δραστήριο. Δεν είναι το άδειο, αλλά αυτό που απομένει μετά την αφαίρεση όλων εκείνων που μπορούν ν\' αφαιρεθούν. Τόσο για τους επιστήμονες όσο και για δημιουργούς σαν το Υβ Κλάιν, "καίνε φωτιές στην καρδιά του κενού". Κι όπως ένας ζωγράφος του καιρού μας μπορεί να φανταστεί το κενό του ουρανού σαν θάλασσα γεμάτη υπολανθάνουσες υπάρξεις, έτσι και το κενό της σύγχρονης φυσικής είναι πολύπλοκο, γεμάτο όντα εφήμερα που γεννιούνται κι εξαϋλώνονται διαρκώς, κυριολεκτικά ένα κενό που κοχλάζει. Το βιβλίο αυτό αναλύει τη δυναμική φύση που αποδίδει στο κενό ο πολιτισμός μας, δείχνοντας πως τόσο για την Τέχνη και Λογοτεχνία όσο και για την Επιστήμη το κενό όχι μόνο δεν στερείται νοήματος ή περιεχομένου, αλλά αντίθετα είναι γεμάτο από πολλαπλές εκδοχές και δυνατότητες.