"Όπως και να έχει, όμως, επέστρεψα σήμερα, γιατί σκέφτηκα σοβαρά, ότι χρειάζομαι την βοήθειά σου. Άσχετα με τις προσωπικές μας διαφορές, μόνον εσένα εμπιστεύομαι προσωπικά και τον μακαρίτη τον Γιάννη... Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ώρα για να ανοίγουμε αυτές τις κουβέντες τώρα... Τι έλεγα; Α, ναι... ότι χρειάζομαι επειγόντως την βοήθειά σου ιδιαίτερα, μετά την τελευταία συνάντησή μου με την Μαρία, που πραγματοποιήθηκε την αμέσως επόμενη ημέρα που έφυγα από εσένα. Νιώθω, ότι τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου, είμαι εντελώς μπλοκαρισμένος... Τα θαλάσσωσα Χριστίνα, τα θαλάσσωσα για τα καλά".

Ο θεραπευτής διέκρινε μια κρυμμένη χαρά στο πρόσωπο της Χριστίνας -σχετικά με τις δικές του αστοχίες- τόσο κρυμμένη, που φαντάστηκε, ότι ούτε η ίδια δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό της να εμφανιστεί. Να ήταν άραγε επαγγελματικός ανταγωνισμός; Και τι ανάγκη είχε αυτή; Φτασμένη και καταξιωμένη διεθνώς ήταν.