Η κυρία μπήκε στο γραφείο μου στις 26 Μαρτίου, ώρα 9:13. Κάθισε στην πολυθρόνα απέναντί μου, άναψε τσιγάρο, έσκυψε προς το μέρος μου και είπε: "Νομίζω πως κάποιος με παρακολουθεί".

Τώρα θυμάμαι ακριβώς όσα συντελέστηκαν εκείνο το βράδυ. Όταν έσκυψε προς το μέρος μου, το μόνο που πρόσεξα ήταν το περίτεχνο ντεκολτέ της. Έμεινα για λίγο άφωνος. Συνειρμικά, έφερα στον νου μου την κλασική σκηνή του "Love Happy", με τη μοιραία Μέριλιν να περπατά λικνιστά μπροστά από τα γουρλωμένα μάτια του Γκράουτσο Μάρξ και να του μιλά με την παθιάρική της φωνή: "Θέλω να με βοηθήσεις... Νομίζω πως κάποιοι με ακολουθούν..." "Αλήθεια;" της απαντά γοητευμένος εκείνος, "δεν μπορώ να καταλάβω γιατί".

Το τελευταίο εικοσιτετράωρο, η ίδια πελάτισσα τηλεφώνησε και μου ζήτησε τρομοκρατημένη να την επισκεφτώ στο διαμέρισμά της, στο Κολωνάκι. Κάτι κακό τής είχε συμβεί, μου είπε. Έπρεπε λοιπόν να πάω. Για να διαπιστώσω τελικά πως το διαμέρισμα ήταν προφανώς ακατοίκητο, για όσο διάστημα τουλάχιστον μαρτυρούσε η σκόνη στην πόρτα της. Ή μήπως της είχε ήδη συμβεί αυτό το κακό για το οποίο με είχε προειδοποιήσει;