Η ποίηση της Μαρίνας Αρμεύτη εντυπωσιάζει με μια πρωτοτυπία που μοιάζει αυθόρμητη και που είναι σαν να δημιουργεί ένα νέο κύμα σουρεαλισμού. Αυτό φαίνεται και από τον τίτλο της συλλογής "Ο κύριος ιππόκαμπος". Κι αυτό που είναι πολύτιμο είναι πως αυτός ο "νέος σουρεαλισμός" εκφράζει μια σοφή ενατένιση της ζωής με απόλυτη καθαρότητα.
"Ο ουρανός και τα σύννεφα
είναι οι γνώριμοι δρόμοι μας" ή
"Η Πηνελόπη ήταν πιστή
μόνο στην αναμονή".

Αυτή η μη πραγματική περιγραφή μοιάζει με ακτινογραφία της πραγματικότητας, που αν ξέρεις να τη διαβάζεις, θα δεις, ίσως διαχρονικά αυτά που μένουν.

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ


Η μνήμη λειτουργεί ως ένα ανεξάντλητο απόθεμα εμπειριών, βιωμάτων, εικόνων που, σε συνδυασμό με μια τολμηρή φαντασία, μεταμορφώνει διαρκώς την πραγματικότητα δημιουργώντας ένα σύστημα μεταφορών που συχνά εκπλήττει τον αναγνώστη με την πρωτοτυπία, την τόλμη και τον απρόσμενο χαρακτήρα του, κυρίως μέσα από τον μηχανισμό της προσωποποίησης αφηρημένων εννοιών και στοιχείων της φύσης.

Η οικονομία της συλλογής είναι κυριολεκτικά απέριττη. Κάθε λέξη έχει τον δικό της ρόλο και βάρος μέσα στον στίχο και το ποίημα και το γεγονός αυτό συμβάλλει στην διαμόρφωση στίχων και κειμένων που, αν και πειθαρχημένα και καλά οργανωμένα, εν τούτοις αναδύουν την αίσθηση του ανάλαφρου.

Γιάννης Η. Ιωάννου
Καθηγητής Γαλλικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας,
Πανεπιστήμιο Κύπρου