Η πρώτη ποιητική μου απόπειρα προέκυψε από την ανάγκη μου να εκφράσω την ανησυχία μου για την έννοια των λέξεων που χάνεται σιγά σιγά... Και μαζί μεταβάλλεται το νόημά τους. Ως αποτέλεσμα, εξασθενούν οι αισθήσεις μας. Η όσφρηση· δεν κοντοστεκόμαστε να μυρίσουμε ένα λουλούδι σε μια αυλή, ούτε στη δική μας. Η ακοή· δεν αφουγκραζόμαστε τον αυθορμητισμό του κλάματος ενός μωρού στο διπλανό διαμέρισμα. Η όραση· περιορίστηκε, δε βλέπουμε πιο πέρα από την ανάσα μας. Η αφή· δεν αγγίζουμε τους άλλους, ακόμα και οι χειραψίες είναι νωθρές. Η γεύση· δεν, ..., σαν να \'ναι καμένη στην άκρη της η γλώσσα, δε γευόμαστε. Όταν αδυνατίζουν οι αισθήσεις, μειώνεται ή εξαλείφεται κάθε αντίδραση του ανθρώπου. Κι έτσι γίνεται έρμαιο των καιρών. Αφετηρίες μπορεί να υπάρχουν πολλές, τέλος όμως; Απλά, ας ανησυχήσουμε!