Η τρυφερότητα είναι μια ευτυχία που έχουμε φυλακισμένη μέσα μας. Θέλουμε να την προσφέρουμε και να μας την προσφέρουν, αλλά σπάνια επιτρέπουμε μια τέτοια ανταλλαγή, γιατί σπάνια βρίσκουμε κάποιον που κερδίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη μας· την εμπιστοσύνη ότι θα εκπληρώσει τις προσδοκίες μας, θα προστατέψει το εγώ μας, θα αναγνωρίσει το είναι μας, δεν θα βιάσει τη συνείδησή μας, δεν θα τρικυμίσει άσχημα τη γαλήνη μας.

Αυτού του είδους η εμπιστοσύνη -που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε συναισθηματική εμπιστοσύνη- αποτελεί αυτό που λέμε "χημεία". Δεν είναι προβλέψιμη ούτε μεθοδεύσιμη. Κερδίζεται και δυναμώνει αιφνίδια και απρόβλεπτα μέσα από μια διασταύρωση ματιών ή ένα πλησίασμα, από μια πράξη απελευθερωμένης φαντασίας, από την τιμητική ταύτιση με ένα ιδανικό, από ένα γοητευτικό διανοητικό παιχνίδι.

Αυτή η εμπιστοσύνη έφερε κοντά έναν ταξιδιώτη και μια κοπέλα εργαζόμενη μέσα σ\' ένα ξενοδοχείο, μια εισαγγελική λειτουργό και έναν ανακριτικό υπάλληλο σ\' ένα άγνωστο μέρος, έναν χομπίστα διδάκτορα, μια αναπληρώτρια καθηγήτρια και την κόρη της σε μια ήσυχη κωμόπολη της διπλανής χώρας, έναν διδάσκοντα και μια φοιτήτρια μέσα στο σπίτι της και δυο πολίτες του κόσμου μέσα σ\' ένα διαμέρισμα με θέα τη θάλασσα. Όλες αυτές οι περιπτώσεις, που περιγράφονται με κινηματογραφική και ψυχολογική λεπτομέρεια, έχουν ένα κοινό: το κοινό πνεύμα είναι η δύναμη που οδηγεί τα ξεχωριστά σώματα στην ένωσή τους.

Αν θέλαμε να δώσουμε έναν εναλλακτικό τίτλο για αυτήν τη συλλογή διηγημάτων θα μπορούσε να είναι "Ερωτικά της αιφνίδιας εμπιστοσύνης".