"Πετραίο" τον φώναζαν οι άνθρωποι, γιατί ήταν εκείνος που έσπασε με την τρίαινά του ένα βράχο κι από μέσα του ξεπήδησε το πρώτο άλογο που είχε πατήσει ποτέ στη γη. Σε άλογο εβένινο είχε μεταμορφωθεί, για να ενωθεί με τη Μελανίππη που τόσο ποθούσε. Ακόμη θυμάται εκείνη τη θεσπέσια ομορφιά της και την αστραποβολούσα καταγάλανη ματιά της. Άλογο ήταν και τότε που ανάγκασε με τη βία τη Δήμητρα να κοιμηθεί μαζί του. Με κλάματα είχε πέσει τότε στα πόδια του και τον παρακαλούσε να σεβαστεί το πένθος της και να την αφήσει στη δυστυχία της, αλλά εκείνος... τη βίασε. Ναι, τη βίασε μέσα σ’ εκείνη τη σπηλιά που είχε πάει για να κλάψει, για να θρηνήσει το χαμένο της παιδί, την Περσεφόνη. Κι εκείνος ο ελεεινός, ο αχρείος, την πέταξε στο χώμα και... Είχε μεταμορφωθεί σε μαύρο άλογο, η δύστυχη Δήμητρα. Κι ήταν τόσο μαύρο σαν το πένθος της. Δεν τον ένοιαξε τίποτα. Χρησιμοποίησε το μόνο αγνό πλάσμα που είχε φτιάξει ποτέ και της μόλυνε το σώμα, της βρόμισε την ψυχή...