Πιάνοντας αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, το πρώτο πράγμα που με γοήτευσε ήταν το καταπληκτικό, ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες εξώφυλλό του. Ποιος κρύβεται άραγε πίσω από την πορφυρή κουκούλα; Και πού βρίσκεται;

Ο Αλέξανδρος Ευστρατιάδης, γι'αυτή την χρονιά, διορίζεται ως δάσκαλος σ’ένα αποκομμένο από τον κόσμο νησί των Κυκλάδων που ουδέποτε είχε ακουστά. Ονομάζεται Μακάρια και ανήκει στο σύμπλεγμα των Μακάριων νήσων. Με το που καταφθάνει στο νησί νιώθει πως κάτι περίεργο πλανάται στην ατμόσφαιρα. Οι ελάχιστοι κάτοικοι του νησιού είναι επιφυλακτικοί, καχύποπτοι, απότομοι και τις περισσότερες φορές αγενείς απέναντί του χωρίς λόγο. Γιατί άραγε;

Τι συμβαίνει στη Μακάρια;

Γιατί οι κάτοικοι τον θεωρούν παρείσακτο;

Τι φοβούνται;

Τι θέλουν να κρύψουν;

«Δεν τους θέλουμε τους ξένους. Μας μολύνουν το χώρο, το νησί μας… Τα χώματά μας είναι ιερά».

Όσο οι μέρες κυλούν, ο Αλέξανδρος καταλαβαίνει πως πίσω από τις φαινομενικά ήσυχες ζωές τους, οι κάτοικοι του νησιού κρύβουν πολλά και θανάσιμα μυστικά. Ένα ασύλληπτο και ανεξήγητο για τα δεδομένα του γεγονός, εξάπτει την περιέργειά του και έτσι ξεκινάει να αναζητήσει απαντήσεις. Δεν είναι όμως προετοιμασμένος γι'αυτές. Σκοτεινά μυστικά θαμμένα στα βάθη του χρόνου αρχίζουν σιγά – σιγά να αποκαλύπτονται. Μυστικά που είναι ικανά να θέσουν σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή…

«Φοβόταν. Τους φοβόταν όλους. Και όσο πιο βαθιά προχωρούσε, ξεδιπλώνονταν πράγματα που ούτε καν μπορούσε να φανταστεί. Τι απ’όλα αυτά όμως ήταν αληθινό και τι απάτη; Πίστευε πλέον ότι οι Μακάριοι ήταν ικανοί για όλα, προκειμένου να κρύψουν και να προστατέψουν αυτά που διακυβεύονταν εδώ». (σελίδα 231)

Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά δεν θα το κάνω, φοβούμενη μήπως πάνω στον ενθουσιασμό μου αποκαλύψω στοιχεία που θα σας προϊδεάσουν ή θα σας φανερώσουν κάτι από την πλοκή της ιστορίας. Το μόνο που έχω να σας πω είναι απλά ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!

Πρόκειται για ένα βιβλίο που τα έχει όλα. Άψογα συνδυασμένα η ελληνική μυθολογία, η μυθοπλασία, η αγωνία, ο τρόμος, η φαντασία, οι εκπλήξεις και οι ανατροπές, το μυστήριο και το μεταφυσικό στοιχείο. Μια ιστορία που ομολογώ θα μου μείνει αξέχαστη.

Marios Dimitriadis, θερμά συγχαρητήρια για το αριστούργημά σου!!!

* «Πίστεψε αυτούς που αναζητούν την αλήθεια· αμφισβήτησε αυτούς που την έχουν βρει». Andre Gide

Ο Αλέξανδρος Ευστρατιάδης διορίζεται ως δάσκαλος στο μονοτάξιο δημοτικό σχολείο της νήσου Μακαρίας, απέναντι από τη Νάξο. Η μετάβασή του εκεί συνοδεύεται από καχυποψίες και βεβιασμένα χαμόγελα, παρ’ όλ’ αυτά η διαμονή τού είναι ευχάριστη. Μόνο που μια σειρά από περιστατικά και μια μυστηριώδης φιγούρα θα του δείξουν πως στο νησί κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό, το οποίο δεν πρέπει να ανακαλύψει αν θέλει να μείνει ζωντανός. Τι είναι το μυστηριώδες φως που βλέπει τα βράδια στη βόρεια πλευρά του νησιού; Γιατί ο αστυνομικός είναι τόσο εχθρικός απέναντί του; Τι συμβαίνει στα στενά της Χώρας όταν πέφτει το σκοτάδι; Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το νησί και γιατί πρέπει να μείνει για πάντα κρυμμένο;

Ο Μάριος Δημητριάδης με του βιβλίο του «Οι Μακάριοι» μπλέκει με έξυπνο τρόπο την ελληνική μυθολογία και τον ρεαλισμό. Τοποθετεί τη δράση στο 1992, μακριά δηλαδή από κάθε τεχνολογικό επίτευγμα, ώστε να δημιουργήσει μια όσο γίνεται καλύτερη ατμόσφαιρα μυστηρίου και αγωνίας. Αν δεν ήξερα πως ο τόπος είναι φανταστικός, θα πίστευα πως πρόκειται για ένα πραγματικό νησί του Αιγαίου, μιας και οι περιγραφές, οι δομές και η νοοτροπία των κατοίκων αντικαθρεπτίζουν ακριβώς ό,τι συναντάει κανείς σε αυτά τα κοσμήματα του πελάγους μας. Το νησί είναι ένα τυπικό κυκλαδίτικο τοπίο, με ασβεστωμένα σπίτια, ψηφιδωτά στις αυλές, ιατρείο, δημαρχείο και σχολείο. Οι περιγραφές των τοπίων, κράμα ρεαλισμού και καλολογικών στοιχείων, με ταξίδεψαν και με περπάτησαν στα στενά της Χώρας, στις παραλίες, στα απόκρημνα βράχια όμως όλα αυτά αλλάζουν κατά τόπους όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανεξήγητες συμπεριφορές των κατοίκων και αναίτια γεγονότα. «Οι αλλαγές διάθεσης που του προσέφερε αυτό το σύμπλεγμα των νησιών ήταν οι πιο ποικίλες που είχε ποτέ στη ζωή του. Όποτε τον τάραζε με τα παράξενα μυστικά του, φρόντιζε μετά να του απαλύνει την ψυχή με τα πιο όμορφα και ιδιαίτερα τοπία που είχε δει στη ζωή του» (σελ. 143).

Η αρίθμηση των κεφαλαίων αποδίδεται με αρχαιοελληνική γραφή, οι κάτοικοι των νησιών έχουν αρχαιοελληνικά ονόματα (οι Μακάριες νήσοι είναι ανάμεσα στη Νάξο και τη Δονούσα, με μεγαλύτερη τη Μακάρια, μικρότερη και κατοικήσιμη τη Λήθη, ερημονήσι τη Στύγα), η διακόσμηση των χώρων έχει μια διακριτική αύρα αρχαιοελληνικής τέχνης, κάποια γεγονότα αρχίζουν να με υποψιάζουν, η αλήθεια όμως που κρατάει κρυμμένη καλά ο συγγραφέας είναι πολύ μεγαλύτερη και με αχαλίνωτη φαντασία, αφήνοντάς με άφωνο με την ευρηματικότητά της. Ένιωθα σα να είμαι σχεδόν πάνω από τον ώμο του Αλέξανδρου και να ζούσα μαζί του τις εκπλήξεις, τις απορίες και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε μέρα με τη μέρα. Αναπάντεχες συμμαχίες, ξεκάθαρες έχθρες, λεπτομέρειες που αντιβαίνουν στη φυσιολογικότητα και τότε αρχίζει να γκρεμίζεται το τείχος της σιωπής, με θανάσιμες συνέπειες. Η ένταση και το άγχος είναι απτά, η απομόνωση και τα αδιέξοδα του πρωταγωνιστή άκρως ρεαλιστικά και περίμενα να δω τι θα γίνει παρακάτω.

Έχω την αίσθηση όμως πως από ένα σημείο και μετά κι ενώ ο δάσκαλος φερόταν με πείσμα προκειμένου να μάθει τα μυστικά του νησιού (ο προκάτοχός του τρελάθηκε ενώ αυτός επέμεινε να προχωρήσει στις έρευνές του) ένιωθα πως κάπου η γραφή απέκτησε ταχύτητα αταίριαστη, μόνο και μόνο για να κλείσει εσπευσμένα την περιπέτεια και να σταματήσει σ’ ένα σημείο όπου φτάνει την αγωνία στα ύψη. Το 1/3 του βιβλίου ακολουθεί τα βήματα προς τη μεγάλη αποκάλυψη και μόλις γίνει αυτό, τα γεγονότα έρχονται απανωτά να καταστρέψουν ό,τι έχει χτιστεί ως τότε. Παρ’ όλο που γράφεται ξεκάθαρα η λέξη «Τέλος», η τελευταία σκηνή είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε αυτό και ένα ίσως επερχόμενο βιβλίο. Ένιωσα σα να μετατοπίστηκε αναίτια το αφηγηματικό κέντρο βάρους κι από τον Αλέξανδρο φτάσαμε σε μια απόλυτα κακή μορφή που αποζητάει με λαχτάρα να πάρει εκδίκηση και κάνει τα πάντα γι’ αυτό, θυσιάζοντας ό,τι γνωρίσαμε ως τότε. Επιπλέον, αν και μετρημένες στα δάχτυλα, οι λεπτομερείς σκηνές αιματοχυσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται περιγραφικά, εφόσον δεν επηρέαζαν την πορεία της πλοκής, καλό θα ήταν να περιορίζονταν.

Στο νέο του μυθιστόρημα «Οι Μακάριοι», ο συγγραφέας ξέρει καλά την ελληνική μυθολογία και την ενέταξε σωστά σ’ ένα μυθιστόρημα αγωνίας και απανωτών εκπλήξεων, τραβώντας με μακριά από την πραγματικότητα και παρασύροντάς με σε τιτανομαχίες, όρκους Στυγός, τόπους Μακάρων και άλλα ενδιαφέροντα σημεία! Μυστήριο, υποβλητική ατμόσφαιρα και το απόλυτο Κακό είναι μερικά από τα ανατριχιαστικά συστατικά που αναβλύζουν από τις σελίδες του βιβλίου.

«Σκοτάδι.Πυκνό και ερεβώδες.Τα μάτια ήταν αδύνατον ν’ αποτυπώσουν την παραμικρή εικόνα. Μονάχα τα βήματα του πάνω στα κοφτερά βράχια της σπηλιάς αντηχούσαν και έδιναν μια αόρατη εκδοχή του χώρου, μέσω της ηχώς τους. Φοβόταν.Φοβόταν ότι κάθε ήχος θα έδινε το στίγμα του σ’ εκείνον που ίσως παραφύλαγε στο σκοτάδι…»
Το βιβλίο του Μάριου Δημητριάδη «Οι Μακάριοι» που εγκαινιάζει την συνεργασία του με τις εκδόσεις BELL ήθελα να το διαβάσω για δύο λόγους. Για το υπέροχο εξώφυλλο του που πραγματικά σε ιντριγκάρει για το περιεχόμενο του αλλά και γιατί προσπαθώ να στρέψω τις αναγνωστικές μου επιλογές και σε έλληνες συγγραφείς. Να γνωρίσω λίγο και την ελληνική πένα που κυριαρχεί στα μυθιστορήματα τρόμου και μεταφυσικού. Και ακριβώς τέτοιου είδους βιβλίο είναι και «Οι Μακάριοι». Και μάλιστα με πολύ έντονο το ελληνικό στοιχείο μέσα του καθώς η ιστορία του πηγάζει από την αρχαία μας μυθολογία. Αρχαίες θεότητες κάνουν την εμφάνιση τους στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος θέλοντας να συνδέσουν τη σύγχρονη εποχή με τις δοξασίες των αρχαίων ελλήνων εξυψώνοντας τη μυθολογική τους υπόσταση σε μια άλλη διάσταση ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι.

Ο Αλέξανδρος είναι ένας νεαρός δάσκαλος που διορίζεται στην Μακάρια για το νέο σχολικό έτος. Ένα απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου που κατοικείται από λιγοστούς κατοίκους, άγνωστο στους πολλούς. Από τις πρώτες του στιγμές στο νησί θα καταλάβει ότι μάλλον είναι λίγο ανεπιθύμητος στα μάτια των κατοίκων του νησιού καθώς τους βλέπει αρκετά επιφυλακτικούς και καχύποπτους απέναντι του. Όταν θα γίνει μάρτυρας κάποιων ανεξήγητων φαινομένων θα συνειδητοποιήσει ότι οι ήρεμες ζωές των Μακαρίων κρύβουν πολλά μυστικά και μάλιστα επικίνδυνα. Το σαράκι της περιέργειας όμως θα τον σπρώξει να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από την ειδυλλιακή ομορφιά του νησιού. Όσα θα φέρει στο φως θα κλονίσουν τόσο τον ίδιο όσο και τα πιστεύω του αλλά θα θέσουν και σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή του.
«Η αίσθηση του χρόνου χάθηκε από τη στιγμή που πέρασε τη μεγάλη οπή στο βράχο. Η νύχτα πίσω του ήταν ξάστερη, γεμάτη με αντανακλάσεις του ουρανού πάνω στην ήρεμη βραδινή θάλασσα. Το σκοτάδι που τον λέρωνε όμως εκεί μέσα ήταν βρόμικο και αφιλόξενο. Και έμοιαζε να κρύβει πολλά…»
Όντως το βιβλίο κρύβει πολλά μέσα του και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να έχω απέναντι μου τον Μάριο Δημητριάδη γιατί οι ερωτήσεις που έχω να του θέσω είναι πολλές. Το πρώτο πράγμα που θέλω να μου πει είναι αν το βιβλίο θα έχει συνέχεια. Παρακαλώ πολύ πείτε μου ότι έχει συνέχεια γιατί τελειώνει πάρα πολύ απότομα. Τόσο απότομα που εμένα τουλάχιστον με έκανε να αναφωνήσω «Τι; Αυτό ήταν;» και να ψάχνω να βρω αν λείπουν απλά σελίδες. Αλλά όχι δεν έλειπαν γιατί απλά ο τίτλος στις δύο-τρεις τελευταίες σελίδες έγραφε επίλογος. Γενικά μου το έκοψε λίγο άγαρμπα ακριβώς πάνω που άρχιζε όλη η δράση. Σαν να μου πήρε το γλυκό από το κουτάλι που λένε και έμεινα με τη γλυκά. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι μια ευφάνταστη ιστορία και ένα θέμα που δεν έχει τύχει να δω σε άλλο βιβλίο τέτοιου είδους.

Η πλοκή του βιβλίου προχωράει γενικά λίγο αργά. Η αναζήτηση που κάνει ο Αλέξανδρος γύρω από το μυστήριο που κρύβει το νησί των Μακαρίων περιλαμβάνει αρκετά μεγάλο μέρος του βιβλίου περιορίζοντας την δράση σε πολύ μικρά κομμάτια η οποία όμως είναι αρκετά έντονη και κρατάνε το ενδιαφέρον του αναγνώστη ο οποίος συνεχίζει το διάβασμα προκειμένου να δει που θα καταλήξει όλη αυτή η περιπλάνηση. Ο τρόμος και ο φόβος υποβόσκει σε κάθε σελίδα δημιουργώντας την εντύπωση ότι κάπου υπάρχει κρυμμένη μια απειλή η οποία καραδοκεί για να ξεσπάσει την κατάλληλη στιγμή. Επίσης η ιστορία της Μακάριας και των κατοίκων της σε προκαλεί να την αναζητήσεις στον χάρτη. Να δεις αν όντως υπάρχει αυτό το σύμπλεγμα νησιών. Αλλά σαν μια άλλη Ατλαντίδα θα ανακαλύψεις ότι υπάρχει απλά στη σφαίρα της φαντασίας του συγγραφέα.
«Το βήμα του ήταν αργό κι αισθανόταν σαν να έκανε ένα χωρίς αύριο περίπατο σε μια σελήνη που έσφυζε από οξυγόνο και περιβαλλόταν από άφθονο αλμυρό νερό. Ένιωσε πάλι γαλήνια. Οι αλλαγές διάθεσης που το προσέφερε αυτό το σύμπλεγμα των νησιών ήταν οι πιο ποικίλες που είχε ποτέ στη ζωή του. Όποτε τον τάραζε με τα παράξενα μυστικά του, φρόντιζε μετά να του απαλύνει την ψυχή με τα πιο όμορφα και ιδιαίτερα τοπία που είχε δει στη ζωή του. Ίσως γιατί αυτό που του ετοίμαζε ήταν πέρα από τις δυνάμεις του…»
Ο Μάριος Δημητριάδης εμπνέεται από τον μύθο της Στύγας και δημιουργεί ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα τρόμου που ξυπνά από τη λήθη μια αρχέγονη χθόνια θεότητα η οποία ήταν απεχθής και φρικαλέα που σύμφωνα με τη μυθολογία ήταν η προσωποποίηση του ομώνυμου ποταμού του Άδη. Ένα βιβλίο που θα μας ταξιδέψει στα σκοτάδια του Άδη και στο φως του Ολύμπου για να ανακαλύψουμε ότι οι δύο αυτές έννοιες είναι αλληλένδετες και αντιμέτωπες σε μια αέναη μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Οι Μακάριοι κάτοικοι ενός νησιού του Αιγαίου περιμενουν τον Εκλεκτό για να εκπληρωθεί η υπόσχεση της Θεάς που πιστεύουν. Ο Αλέξανδρος διορίζεται δάσκαλος στο νησί και προσπαθεί να λύσει το μυστήριο που κρύβουν οι κάτοικοι. Εξαιρετικό βιβλίο φαντασίας με πλούσια και γρήγορη πλοκή που σε κρατάει σε αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα. Οι περιγραφές είναι ζωντανές και σε παρασύρουν μαζί με τον Αλέξανδρο στην αναζήτηση της αλήθειας και τη λύση του μυστηρίου!