"Διακόσια πενήντα το νοίκι συν εκατό φως, νερό και βόθρος, συν ενενήντα τα δίδακτρα του νυχτερινού, συν τριακόσια το φροντιστήριο Παχλιντζανάκη της αδερφής μου, συν σούξου μούξου, να φάμε, να πιούμε, να ντυθούμε ίσον μηδέν εις το πηλίκο, ίσον απελπισία και απόγνωση για τον αδερφό και μάνα και πατέρα μου, που σήκωνε δεκάδες τόνους βιομηχανικά σίδερα την ημέρα με το βασικό μεροκάματο.
Σε αφεντικό του κατηχητικού με δημητσανίτικες ρίζες. Όψη οσίου καλογήρου. Με γαλλικά και ευρωπαϊκή κουλτούρα. Με εργοστάσιο, με αδερφό υπουργό ναυτιλίας. Με γυναίκα βαρόνη, Γερμανίδα από την Τσεχία, αφράτη, κόκκινη και καταδεχτική, που μέχρι μπαρμπούνια μαρινάτα μάς έστειλε για ενίσχυση. Μια θερία πιατέλα. Τα πετάξαμε γιατί σιχαινόμαστε το ξένο φαΐ, αλλά και γιατί ποτέ μας δεν τα είχαμε ξαναφάει...

... Τα χέρια τους τρούπια μπίτι. Δίνανε αβέρτα σε φτωχολογιά, ορφανοτροφεία και ιδρύματα, μέχρι πού μείνανε στον άσο. Ο Βασιλάκης τους, που δεν μπόρηγε να καθαρίσει μοναχός του τα μαγερεμένα τα ψάρια να τα φάει, λοστρόμος στα βαπόρια αργότερα.
Παράλληλα, τους πήρανε χαμπάρι οι μπαταχτσήδες πελάτες τους και τούς δώκανε τη χαριστική βολή και τους τινάξανε στον αέρα.
Πολύ αργότερα, φαντάρος πια, πήγα το προσκλητήριο γάμου του αδερφού μου και βρήκα τη βαρόνη σ\' ένα ισόγειο της πλατείας Αττικής, Αλκιβιάδου, μου φαίνεται, να καθαρίζει τα τζάμια της σκαρφαλωμένη, γριά γυναίκα, στο περβάζι του παραθύρου.
\'Λόγω ανυπερβλήτου κωλύματος αδυνατούμε να παρευρεθούμε στο γάμο σας. Ολοψύχως ευχόμεθα βίον ανθόσπαρτον\'. Τηλεγράφημα.
Πολύ καλά καταλαβαίνουμε κι εμείς από ανυπέρβλητα κωλύματα, αφεντικό..."