Παύλος Ρεμούνδος-Το περιδέραιο της Φιορέντσας-Εκδόσεις Ωκεανός

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ένα βιβλίο ξεχωριστό τελείωσα σήμερα το πρωί. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που με ταξίδεψε στο παρελθόν, στα χρόνια των Βενετσιάνων που κατείχαν το Αιγαίο. Ένα βιβλίο γεμάτο Αιγαίο, με την αλμύρα του, τους πειρατές του, το φως του, τους έρωτες του . Το βιβλίο έπρεπε να διαβαστεί στον τόπο του, στο Αιγαίο και γι αυτό έμενε καιρό στα αδιάβαστα.

Ο συγγραφέας έκανε μια μεγάλη έρευνα για την εποχή στις 480 περίπου σελίδες του μαζί το φωτογραφικό υλικό και τις επεξηγήσεις του. Είναι καλογραμμένο, με τεκμηριωμένα ιστορικά στοιχεία που πράγματι δεν μπόρεσα να διακρίνω πού υπάρχει ο μύθος. Κι αυτό πιστεύω ότι είναι στα θετικά του συγγραφέα. Πιστεύω ακόμη πώς όταν ένα βιβλίο γράφεται μετά από τόση μεγάλη έρευνα πρέπει να εκτιμάται από το αναγνωστικό κοινό. Πρέπει να επιβραβεύεται ο κόπος και να διαβάζονται.Ως παραμύθι κυλούν οι ιστορίες. Με τις δούκισσες και τις χλιδάτες ζωές τους, τους υπηκόους τους που τους επευφημούν στο πέρασμα τους και άγνωστα μέχρι σήμερα ιστορικά στοιχεία που μου κέντρισαν την περιέργεια να συνεχίσω. Οι αναγνώστες πρέπει να είναι έτοιμοι ότι θα διαβάσουν ένα κομμάτι της ελληνικής αλλά και της Ευρωπαϊκής που θέλει ιδιαίτερη αφοσίωση αφού τα ονόματα και οι χρονολογίες πρέπει να συγκρατηθούν.

Ένα σπάνιο και πολύτιμο περιδέραιο κατασκευασμένο από άριστο τεχνίτη, που περνάει από γυναικείο λαιμό σε γυναικείο να λαιμό, από γαλαζοαίματη σε γαλαζοαίματη, από δούκισσες και βασίλισσες, διασχίζει αστραφτερό κι αναλλοίωτο τους αιώνες, άλλοτε κληρονομείται, άλλοτε δωρίζεται κι άλλοτε αρπάζεται από πειρατές...Γύρω από αυτό το περιδέραιο λοιπόν εκτυλίσσονται και πλέκονται οι ζωές των δυναμικών αυτών γυναικών μα συνάμα και ερωτικών. Ακολουθεί μια συναρπαστική διαδρομή επτά αιώνων για να καταλήξει στα 1970 σε δημοπρασία στην Γενεύη.

Ο συγγραφέας ξεκινώντας από πραγματικά γεγονότα, δημιουργεί αληθινούς ή φανταστικούς ήρωες και πλάθει την δική τους ιστορία περνώντας την μέσα από άσπρες και μαύρες πέρλες. Πόση δύναμη κρύβουν; Πόση θετική ή αρνητική ενέργεια δίνουν στις ζωές τους. Σίγουρα, διαβάζοντας το θα «φύγετε» τελείως από το σήμερα και μπαίνοντας στην μηχανή του χρόνου προς τα πίσω θα νιώσετε κι εσείς δούκισσες και δούκες. Θα δείτε τις μηχανορραφίες που στήθηκαν ενάντια τους, τους θανάτους και τις εκτελέσεις προκειμένου να ανέβουν άλλοι στους θρόνους. Σίγουρα είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας, πού λίγοι Έλληνες γνωρίζουν. Οι ηρωίδες είναι γυναίκες πέρα από τα κοινά πρότυπα, που έζησαν ζωές συναρπαστικές και σφράγισαν με την έντονη προσωπικότητά τους την εποχή τους. Μερικές από αυτές η βασίλισσα Κατερίνας Κορνάρο – Λουζινιάν που την ύμνησαν διάσημοι ποιητές, ζωγράφοι και μουσικοί, η αυτοκράτειρα Ευγενία, μια δευτεροκλασάτη ισπανίδα αριστοκράτισσα, οι σουλτάνες βαλιντέ, που κυβέρνησαν την οθωμανική αυτοκρατορία πίσω από τον θρόνο των ανίκανων γιων τους. Οι άντρες ζουν στις σκιές τους.

Ξεχώρισα την ιστορία της Μαρίας Σκούταρη που έζησε στην Τήνο, που οι απόγονοι της ζουν ακόμη στον Πάνορμο της Τήνου και τους γνωρίζω. Με πληροφορεί για την άγνωστη Τήνο της εποχής εκείνης. Όπως πχ. ότι είχαν πολλές μουριές και έκαναν οι Ενετοί μετάξι. Κι όταν ανακάλυψαν την φίνα ποιότητα του, έφεραν μηχανήματα επεξεργασίας από τη Βενετιά. Φυσικά οι ντόπιοι δυσαρεστήθηκαν που το μετάξι τους, αφού το επεξεργάζονταν, έκαναν γάντια και κάλτσες, έντυναν τις κυρίες της Αυλής της Ευρώπης και γέμιζαν τα σεντούκια με χρυσάφια αντί να παίρνουν μερίδιο κέρδους οι ίδιοι.

Δεν θέλω να αποκαλύψω φυσικά τι έγινε με το περιδέραιο αυτό για να έχετε την αγωνία της ανάγνωσης. Καλοτάξιδο να είναι!