…δυνατή αγάπη, φιλίες, έρωτες κι αξίες…

Μια ιστορία που εξυμνεί την δύναμη της αγάπης, τους δεσμούς που υπάρχουν στις πραγματικές φιλίες αλλά και στις ηθικές αξίες της ζωής μας. Ένα ταξίδι συναισθημάτων, μια διαδρομή ζωής κι αγάπης, που μόνο θεριεύει, γιατί δεν ξέρει άλλον δρόμο…

Ραφαήλ και Έλσα

Παιδική φιλία ή αγάπη; Το Μαζί και το Πάντα… Μερικές φορές δεν χρειάζεται να γνωρίζεις κάποιον πολύ, για να διεισδύσεις στην αλήθεια της ψυχής του. Σαν δυο ανάσες ενωμένες.
“Μέσα σε δυο μέρες ανταλλάξαμε τις ζωές μας, ζήσαμε ξανά τους φόβους μας και μοιραστήκαμε τη μοναξιά μας. Μπορεί με τη Ζωή να ήμουν κολλητή, αλλά μ’ εκείνον, ένιωσα το μαζί. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ξανά αληθινά μόνη, ακόμη και τις φορές που η ζωή μας χώρισε δίνοντάς μας να βαδίσουμε, προσωρινά, ξέχωρα μονοπάτια.Το μαζί και το πάντα!”
Η ιστορία τους σε παρασύρει. Μαζί από δέκα ετών και ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Ως το πέρας της ζωής τους. Μια αναζήτηση της εύθραυστης ευτυχίας…

«Σου υπόσχομαι ότι δε θα σ’ αφήσω ποτέ να παντρευτείς κάποιον που δε θέλεις.» Πόσο προφητικό ήταν αυτό που είπε. Πώς μερικές φορές η ζωή η ίδια μας αναγκάζει ν’ αμφιταλαντευτούμε με υποσχέσεις που δίνουμε ή που δώσαμε κάποτε! Με αγκάλιασε τόσο σφιχτά, που κόντεψε να με σκάσει. Με αγκάλιασε, μέχρι που τα δάκρυα στέρεψαν. Έχουν τα νιάτα υπομονή; Πόσο απέραντη είναι η αληθινή αγάπη; Πόσα κλάματα χωράνε σε πελάγη που χύνονται τελικά στην αγάπη; Είναι ένα βιβλίο για όσους είχαν κάποιον κοντά τους, με όποια ιδιότητα, είτε ως φίλο είτε ως σύντροφο και σαν να προσπαθούσαν να τον χάσουν… Χάνονται όμως οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, οι στιγμές, όλα όσα μοιράστηκαν; ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ… ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ… ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ… Υπήρξαν και πάντα θα υπάρχουν… Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα και για κανέναν…
«Γιατί ήρθες Ραφαήλ; Πραγματικά όμως. Την αλήθεια. Γιατί δεν μπορεί να άφησες την κοπέλα σου μες στη μαύρη νύχτα, απλά και μόνο για να μας επιπλήξεις. Ούτε για το μήνυμα της καλής μου φίλης από εδώ.» Εκείνη, μου έβγαλε τη γλώσσαόπως συνήθιζε σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκείνος πάλι, με κοιτούσε ερωτηματικά.«Δεν ήθελες να έρθω, έτσι;»«Ήθελα πάρα πολύ να σε δω, μου έχεις λείψει τρομερά κι αντί να καθόμαστε αγκαλιασμένοι τώρα, υπάρχει μεταξύ μας ένταση. Και πάντα για κάτι που με αφορά.»«Κοίτα, σκεφτόμουν ούτως ή άλλως να έρθω να σας δω, απλά το επίσπευσα λιγάκι.»«Γιατί;» Κάτι στο βλέμμα του έδειχνε ότι δεν ήθελε ν’ απαντηθεί αυτή η ερώτηση.«Γιατί Ραφαήλ; Τι φοβήθηκες;»«Θες την αλήθεια;»«Πάντα, το ξέρεις αυτό.»«Δεν την αντέχεις όμως μερικές φορές.»«Έχω εσάς τους δυνατούς να την αντέχετε για μένα.» Πετάχτηκε η φίλη μου και είπε ότι στη φράση μου αυτή, κρύβεται πολλή αλήθεια.«Αντιπαρέρχομαι την προσβολή, γιατί ήρθες έτσι, μες τη μαύρη νύχτα;»«Γιατί ήθελα να μαζέψω τα κομμάτια σου.» Είπε επιτακτικά.«Τα οποία ήσουν σίγουρος ότι θα σκορπούσαν παντού.»«Στους πέντε ανέμους.» Αποκρίθηκε με μια δόση ειρωνείας. Θύμωνα, θύμωνα πολύ.«Τόσο πολύ βλέπω μ’ εκτιμάς. Κι οι δυο σας.»Σηκώθηκα απότομα.«Κάθισε σε παρακαλώ, πρέπει να το λύσουμε.» Το έκανα. Η αλήθεια είναι ότι τον χρειαζόμουν κοντά μου, αλλά πώς να το παραδεχτώ; Απ’ την άλλη, ήμουν κάκιστη ψεύτρα.«Πονάω, πονάω πολύ.» Ένα βλέμμα κατανόησης κι απ’ τους δύο. Ήρθε και γονάτισε μπροστά μου, μου έπιασε τα χέρια και τα φίλησε τρυφερά. Ο φίλος μου. Τον αγκάλιασα με ορμή. Σφίχτηκα πάνω του για ώρα.«Δεν ήθελα να τον δω, αλλά μετά λύγισα»
Κάποιοι λένε πως οι άντρες έχουν περισσότερα συναισθήματα, αλλά οι γυναίκες κλαίνε πιο εύκολα. Τα φιλιά δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύονται από λέξεις… Ποτέ δεν παίζεις όμως με μια καρδιά που χτυπάει για σένα… Αρκεί να έχεις αφήσει την καρδιά σου ανοιχτή, να το νιώσει… Γιατί την ευτυχία την κερδίζεις, ποτέ δεν σου χαρίζεται!
Δεν είπαμε λέξη μετά, ενώ φεύγοντας μου χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο και μου ψιθύρισε μόνο «για πάντα».
Απόλαυσα τον Ραφαήλ.
“Η πίστα ερήμωσε ξαφνικά λόγω ενός δεκάλεπτου διαλλείματος κι όταν η μουσική ξανάρχισε, η ατμόσφαιρα βάρυνε όμορφα απ’ το ρυθμό του ζεϊμπέκικου. Εξεπλάγην όταν ο Ραφαήλ σηκώθηκε να χορέψει το Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη.

Όλοι μείναμε κόκαλο και σύσσωμη η παρέα σηκώθηκε για παλαμάκια. Καθισμένοι κάτω στα γόνατα, καμαρώναμε αυτό τον άντρα που έδινε ρεσιτάλ. Χόρευε και τραγουδούσε σα να ζούσε τα λόγια. Ο φίλος μου. Δεν είχα ξαναδεί άντρα να χορεύει ωραιότερο ζεϊμπέκικο. Απ’ την άλλη, δεν είχα ξαναδεί και ωραιότερο άντρα.”
Δε σταμάτησε να παρηγορεί την Έλσα σε όποια ηλιθιότητά της. Να πεθαίνει ξανά και ξανά επειδή εκείνη πονάει. Να είναι πάντα εκεί για να μαζεύει τα κομμάτια της, κάθε φορά.
Και μόνο στο άκουσμα των λόγων του ρίγησα. Έγνεψα καταφατικά, κοιτώντας τη μάνα μου για μια στοιχειώδη συμπαράσταση, που όμως δεν ήρθε ποτέ. Ένιωσα σχεδόν μίσος κι ορκίστηκα να μη γίνω ποτέ μια μάνα που δε θα προστατεύει τα παιδιά της. Ήταν αυτές κουβέντες πατέρα προς κόρη; Τι οδηγεί έναν άνθρωπο ως εκείνα τα βάθη; Αναπάντητα ερωτήματα.
Θύμωσα, αηδίασα, απηύδησα με τη βία, με τα σημάδια του κορμιού και της ψυχής, με την γονική απόρριψη, με τις ήπιες αντιδράσεις που καλύπτουν αμαρτίες. Κι ας υπάρχουν υπέροχες στιγμές…
Έπεσα με τόση φόρα στην αγκαλιά του που κόντεψα να τον ρίξω κάτω, αλλά δεν έδειχνε να τον νοιάζει. Με κράτησε κι αυτός σφιχτά. Σαν βάλσαμο και για τους δυο μας εκείνη η αγκαλιά. Αδερφική αγκαλιά. Ίδιο είμαι. Ίδια καρδιά.


Πρεπει τα προσωπικα αδιεξοδα να συγκαλυπτουν εγκληματα;
Ίσως το βλέπω απόλυτα, μα δεν νοώ να λυγίζει καμία γυναίκα, κανένας γενικότερα, να γυρνά πίσω. Καμία δικαιολογία. Γιατί οι ανομολόγητες απορίες και οι αμέτρητες βουβές ερωτήσεις να συνοδεύονται από ορμητικά ποτάμια πόνου;
Ας λέμε όχι. Ας μην αφήνουμε κανέναν να μας υποβιβάζει. Ούτε τον ίδιο μας τον πατέρα. Ας μην πιστεύουμε ότι είμαστε κατώτερες και προκαλούμε την άσχημη συμπεριφορά κάποιου. Δεν είμαστε κατώτερες έναντι κανενός άντρα. Η βία δεν είναι μόνο σωματική, είναι λεκτική, ψυχολογική και δεν πρέπει να ανεχόμαστε καμία μορφή της. Ας μην σιωπάμε. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα αδικήματα κατά της ζωής, οι περισσότεροι βιασμοί και οι παρενοχλήσεις κάθε φύσης προέρχονται από το οικογενειακό περιβάλλον. Μην εκπλήσσεσαι αν είναι ο πατέρας σου αυτός που προκαλεί δάκρυα και μελανιές στα μάτια σου ή ο άντρας που παντρεύτηκες. Δεν φταις. Δεν κάνεις τίποτα λάθος. Πες όχι.
Είσαι διαμάντι και επιμένεις να νιώθεις σαν κάρβουνο.

Δεν είναι αγάπη αν σε πονάει..

Δεν είναι αγάπη αν σε ελέγχει..

Δεν είναι αγάπη αν σε δέρνει..

Δεν είναι αγάπη αν σε ταπεινώνει..

Δεν είναι αγάπη αν σου απαγορεύει να φοράς τα ρούχα που σου αρέσουν..Δεν είναι αγάπη αν αμφιβάλλει για την πνευματική σου ικανότητα..Δεν είναι αγάπη αν δεν σέβεται τη θέληση σου..Δεν είναι αγάπη αν δεν σε εμπιστεύεται..Δεν είναι αγάπη αν σε απατάει..Δεν είναι αγάπη αν κλαις περισσότερο από ό,τι χαμογελάς..Δεν είναι αγάπη αν επηρεάζει τα παιδιά σας..Δεν είναι αγάπη αν χτυπάει τα ζώα σας..Δεν είναι αγάπη αν λέει συνεχώς ψέματα..Δεν είναι αγάπη αν σε ρίχνει..Δεν είναι αγάπη αν σε κάνει να νιώθεις μηδενικό..
Το όνομά της είναι ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ.
«…έτσι λοιπόν, ξεκίνησε η σχέση μου με τον Άγγελο. Ήμασταν δυο νέα παιδιά, τρελά ερωτευμένα. Το πρώτο μας φιλί, δόθηκε εκεί, στον αγαπημένο πια βράχο, ένα βροχερό απόγευμα. Ως τότε, μου κρατούσε γλυκά το χέρι, σεβόμενος προφανώς την απειρία μου, την οποία του είχε καταστήσει σαφή η παρέμβαση του Ραφαήλ. Απ’ ότι είχα καταλάβει, τον είχε στην κυριολεξία απειλήσει, ότι αν με πλήγωνε ή με πίεζε, θα είχε να κάνει μαζί του. Εκείνος, κύριος, τουλάχιστον στην αρχή. Εγώ στον έβδομο ουρανό κι ακόμη ψηλότερα. Δε μ’ ενοχλούσε ούτε η οικογένειά μου. Έτσι, όντας στον κόσμο μου, απρόσεχτη για τις αντιδράσεις μου, δεν κατάλαβα ότι όλοι, είχαν προσέξει τη διαφορά. Μέγιστο σφάλμα. Και τι λένε για τα σφάλματα;Ότι τα πληρώνεις ακριβά, κάποιες φορές».
Ο χρόνος είναι γυάλινος κι αμείλικτος. Σιωπηλός κριτής των απόλυτων έλξεων που προσφέρουν μόνο πρόσκαιρες στιγμές ηρεμίας πριν την καταιγίδα… Υπάρχουν απελπισίες που κρατούν ξάγρυπνους κάποιους ακοίμητους φρουρούς, που δεν έχουν περιθώρια να αισθανθούν ευάλωτοι.
Πάντα ξέρει τι να πει, πώς να το πει κι εσύ κοντά του είσαι άλλος άνθρωπος. Γεμίζεις αγάπη, το βλέμμα σου καθρεφτίζει τη λατρεία σου γι’ αυτόν…
Πρώτη συγγραφική απόπειρα της Τόνιας Κοντοπούλου. Σίγουρα ξεχείλιζε συναίσθημα. Αν θα έβρισκα κάποιο μικρό μειονέκτημα, θα ήταν ότι όλοι υποψιάζονται την κατάληξη. Ήταν ηλίου φαεινότερο πού θα οδηγούσε η ιστορία, παρά τα εμπόδια, τις δυσχέρειες, τους βιασμούς, τις κακοτοπιές, τις εγκυμοσύνες, τις παρ’ ολίγον ευτυχίες…. Αλλά η μαντεψιά αυτή δεν σε κάνει να διακόψεις την ανάγνωση. Διψάς να δεις τις εκατέρωθεν αντιμετωπίσεις και τα πάθη, χωρίς νέα λάθη, όταν η κρυφή αλήθεια λάμψει…

Στην τύχη και στη ζωή, μην έχεις την πόρτα κλειστή!