Της πατρίδας η σημαία έχει χρώμα... Δες το άσπρο συννεφάκι φτύνει κάτασπρη βροχή... Δύο + Δύο = Πέντε... Και τώρα γέρνουμε τη σπονδυλική μας στήλη... ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ... Πάντα κάνει Πέντε... Μάλιστα, κύριε... Έχετε δίκιο, κύριε!... Παρακαλούνται οι επιβάτες της παρούσης αρτηρίας να πεθαίνουν με τον δέοντα Ανδρισμό... Βάζεις στοίχημα ότι σε ξέχασαν κιόλας;... Κουράγιο, Ανθρωπάκι, μία στροφή ακόμα... Έξοδος ταχείας εκτόξευσης, παρακαλείστε όπως βαρέσετε ΠΡΟΣΟΧΗ κατά τη διαφυγή σας...
Μεταβαίνοντας στον Κάτω Κόσμο, ο Νεκρός θα συναντήσει τον Βαρκάρη που είναι επιφορτισμένος με το καθήκον να τον μεταφέρει με το βαρκάκι του σ’ έναν προορισμό ανέκαθεν σκοτεινό μέσα στη φαντασία των ανθρώπων, ώσπου η πορεία προς αυτόν ν’ αποκαλύψει τα θαύματά του. Γνωρίζοντας τα πάντα και μη γνωρίζοντας τίποτα, μην περιμένοντας τίποτα και περιμένοντας τα πάντα, ο Νεκρός ακολουθεί τον οδηγό του σ’ ένα προδιαγεγραμμένο ταξίδι που αποκαλύπτει έναν κόσμο δίδυμο του κόσμου των ζωντανών - με κάποιες εξαιρέσεις· ή στρεβλές ομοιότητες, μα πάντως σίγουρα με ένα σημαντικό κοινό, αφού κανείς απ’ τους δύο κόσμους δεν διδάσκει τίποτα ποτέ, μονάχα αφήνει τη ζωή να κυλάει ακόμη κι αν κάποτε τελειώνει, σαν ένα καλό αστείο που είναι το ίδιο αστείο όσες φορές κι αν ειπωθεί.