[...Και να που η ώρα αυτή έφτασε. Μια ώρα, που ποτέ να μην ερχόταν. Κείμενα, που ποτέ να μη με αξίωνε ο Θεός να διάβαζα, αν επρόκειτο να την έχανα. Σκέψεις της, που σαν διαθήκη καλούμαι τώρα να δημοσιεύσω κατά παραγγελία της.]

Η ιδιότυπη δημοσίευση του ημερολογίου της Νόρας φέρνει στο φως τους κλυδωνισμούς της ψυχής και της σκέψης μιας νέας γυναίκας που μεγαλώνει μόνη το παιδί της, παλεύοντας να ισορροπήσει ανάμεσα στη δυσκολία και την αγωνία, την απόγνωση και την ελπίδα, τη λογική και το συναίσθημα, τη ζωή και τον θάνατο.

Μία εξομολόγηση-οδοιπορικό στον κόσμο των ιδεών και των συναισθημάτων μιας γυναίκας που διεκδίκησε τη ζωή και πρόλαβε να γευτεί τη χαρά της μέσα από τη μητρότητα και την καταξίωση, αντιμαχόμενη τις δοκιμασίες της τύχης, που σαν αντίζηλος των αντοχών της επίμονα την προκαλούσαν.

Ένας εσωτερικός μονόλογος σε ανοιχτή ακρόαση, ένας λόγος που είχε τον λόγο του να ακουστεί μέσα από την προσωπική γραφή της Νόρας.

Ένας λόγος αφορμή για προσωπική ενδοσκόπηση και συναισθηματική ανασύνταξη.