O "Εραστής μετεωρολογικών φαινομένων" διεισδύει στο χώρο του οικοεκκεντρισμού και της \'\'οικομπλόφας\'\', όμως σταδιακά επιχειρεί να συναρμολογη΄σει εμπειρίες μιας πορείας στη φύση και στον χώρο των ιδεών. Αφετηρία του είναι το \'\'φαίνεσθαι\'\' - των προσώπων, των κινημάτων, του λογιοτατισμού-, όμως προχωρά στη συσχέτιση της μορφής, με τη λειτουργία, στην κριτική του πολιτικού και τεχνολογικού κιτς, των χωροταξικών εκτρωμάτων, της κοινωνικής συμβατικότητας, ακόμη και στοο σχολιασμό της εξελισσόμενης εξερεύνησης του διαστήματος.