Αυτή την εποχή ζούμε μία περίοδο αναδιατύπωσης των ισορροπιών, τόσο στην χώρα μας, όσο και στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο, όπου αυτή εντάσσεται. Οι ανακατατάξεις και η δυναμική τους βάζουν πολλά ερωτήματα για το δέον και μέλλον γενέσθαι στην περιοχή μας και στην πατρίδα μας.
Αν και είναι επικίνδυνο να αναμένεται η εξέλιξη του μέλλοντος σύμφωνα με τις καταβολές του παρελθόντος, είναι το ίδιο επικίνδυνο να απορρίπτεται μία ιστορική κληρονομιά, η οποία αν μη τι άλλο προδιαθέτει.
Έτσι, είναι σημαντικό να καταλάβουμε, πώς οδηγηθήκαμε στην επανάσταση του 1821 και πώς συγκροτήθηκε το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Για να συμβούν όμως, αυτά τα κεφαλαιώδη γεγονότα, προηγήθηκε μία μακρά περίοδος ξένων επεμβάσεων και ζυμώσεων, σε συνδιασμό με πρωτοβουλίες του ελληνισμού της διασποράς και των υπόδουλων περιοχών, οι οποίες προετοίμασαν το έδαφος.
Προβάλλει λοιπόν σαν ζητούμενο να αντιληφθούμε, ποια ήταν η τότε δυναμική του συσχετισμού των ξένων δυνάμεων και των σχέσεών τους με το ελληνικό ζήτημα και στην συνέχεια με το απότοκο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο ήταν το πρώτο κρίσιμο βήμα. Το ανεξάρτητο κράτος όμως, ουσιαστικά παγιώθηκε με την συνθήκη της Αδριανούπολης, μετά τον Ρωσσοτουρκικό Πόλεμο 1828-1829.
Θα είχαν όμως γίνει αυτά, αν οι Έλληνες δεν είχαν συσπειρωθεί στην Φιλική Εταιρεία αρχικά και αν δεν κήρυτταν την Επανάσταση, επιμένοντας μέχρι το τέλος, σε ένα ενιαίο ανεξάρτητο κράτος;