Τον έρωτα τον εισπνέεις με μια πρωτόγονη λαχτάρα και ό,τι εκπνέεις, είναι ό,τι δεν πρόλαβες να πεις.

Δοκιμάζεσαι, έρμαιο μέσα στην πλάνη του και στην παραφορά των συναισθημάτων που σου προκαλεί. Λιώνεις και λιώνεσαι, ματώνεις και ματώνεσαι.

Μετά φεύγει γι\' αλλού. Άλλωστε ό,τι βιώνουμε έντονα, είναι και μικρής διάρκειας.

Κατά πόσο όμως του ανθρώπου η καρδιά, μπορεί να επανέλθει στο αρχικό της σχήμα και στην αρχική της μορφή, μετά από το τραύμα του έρωτα; Κατά πόσο δύναται να συνεχίσει να χτυπάει όπως πριν;
Τις "Εκπνοές" του έρωτα ακολουθούν οι "Άυλες καταστροφές" του, η δεύτερη ποιητική συλλογή της Εύκλειας Καράδαγλη που πραγματεύεται τη δύναμη που καταβάλλει η καρδιά να αναδομηθεί όταν το τέλος του έρωτα επέλθει.

Μπορεί το τραύμα να επουλωθεί; Ίσως και να μπορεί. Μα πάντα στην αλλαγή του καιρού, τα ράμματα θα "τραβούν" και θα μας θυμίζουν πως οι μεγάλοι έρωτες ξεπερνιούνται μέχρι τη στιγμή που θα τους ξαναδούμε μπροστά μας.