Ευτοπία Η φλόγα της επανάστασης

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Δεν μας απομένει τίποτε πια παρά η αναγέννηση και ο θάνατος. Ξορκίζοντας τις αγωνίες μας, ξορκίζοντας τον θάνατο τον ίδιο. Και ελπίζοντας πως όλα θα τελειώσουν, αυτό που θα έχει κερδίσει θα είναι η αναγέννηση. Η δικιά μας και του κόσμου όλου» Αλμπέρ Καμύ

Όσο διάβαζα το δεύτερο μέρος της τριλογίας ένιωθα πιότερο να με σφίγγουν οι τύψεις και οι ενοχές για τον κόσμο που ετοίμασα για τα παιδιά μου. Θα μου πείτε, πολιτική φαντασία είναι το βιβλίο, για ποιες ενοχές μιλώ. Κι όμως περνώντας τις σελίδες πιο πολύ έβρισκα τον εαυτό μου και πιστεύω πως κάθε ενεργός και σκεπτόμενος πολίτης θα νιώσει το ίδιο συναίσθημα. Είναι ευκαιρία να ανοίξουμε λίγο τις κεραίες μας. Ζώντας το σήμερα καταλαβαίνεις πως όλα οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια στο να γίνει το φανταστικό, πραγματικό. Το σενάριο δεν αλλάζει και πολύ. Η συγγραφέας μας παίρνει πάλι από το χέρι και μας συστήνει τους ήρωες της ,παλιούς και νέους προσθέτοντας περισσότερη δράση αλλά συνάμα τους ψυχογραφεί. Άλλοι ήρωες αισιόδοξοι με την ελπίδα πως θα καταφέρουν να πολεμήσουν το μνημόνιο κι άλλοι φοβισμένοι πως δεν θα καταφέρουν τίποτε και καλύτερα να κλειστούν στους τέσσερις τοίχους.

Σ΄ αυτή τη δεύτερη πορεία θα βρούμε τους πρωταγωνιστές να σπάζουν τους φραγμούς των ανθρώπινων ορίων, να αγωνίζονται για να ανάψουν τη φλόγα που θα τους συνεπάρει όλους, μα όλα γίνονται με τόσο αργά βήματα. Σαράντα χρόνια χρειάστηκαν. Πόσα χρόνια άραγε ζούμε την παγκοσμιοποίηση; Πόσα χρόνια μας ελέγχουν οι απ’ έξω; Οι ήρωες μας καλούνται να συγχρονίσουν την επανάσταση παγκόσμια. Και πώς να τους συντονίσεις όλους; Πρωταρχικός σκοπός ήταν να τους εμπνεύσουν με τα ιδανικά και αξίες που είχαν χαθεί από τη ζωή τους όπως η υποστήριξη, η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση για τον κοινό αγώνα, για την καταστροφή του Μανιφέστου. Να τους γεμίσουν τη ψυχή με πολλά Α, την Αγάπη, την Ανθρωπιά, την Αλήθεια, την Απελευθέρωση. Η Χαρά, ο Σάββας, ο γιος τους ο Νίκος, οι γονείς της Χαράς, ο Λουκάς, όλη η οικογένεια της Χαράς, συνεχίζουν να συμβάλλουν ώστε να έρθει το καλύτερο μέλλον. Όλοι αυτοί έχουν αναλάβει την υποχρέωση για την πραγματοποίηση του στόχου, την καταστροφή του Μανιφέστου σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλα έχουν γίνει πιο δύσκολα με τους νέους νόμους που επιβάλλει το Μανιφέστο. Μια απόλυτη σιωπή επικρατεί, μοιάζουν όλα ίδια αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχει ισότητα ούτε δικαιοσύνη, πρέπει ο κόσμος να το μάθει. Οι Άλφα γνωρίζονται με τον εκπρόσωπο του Πρώτου Χωριού ενώ οι άνθρωποι του. έχουν εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο. Υπάρχει αισιοδοξία. Όλοι χαίρονται για την δράση των Άλφα, οι υψηλά ιστάμενοι του Μανιφέστου οργίζονται, αναστατώνονται, όμως οι Άλφα επανέρχονται με προκηρύξεις. Όλοι συνειδητοποιούν ότι το οχυρό του Μανιφέστου θα πέσει από τους δικούς του. Στην οικογένεια της Χαράς και του Σάββα, εμφανίζονται ο Νίκος και η Θάλεια που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση του αγώνα των δικών τους. Ο Νίκος, ο εγγονός ενός ισχυρού του Μανιφέστου και η Θάλεια, εγγονή του πρωθυπουργού του Μανιφέστου. Μια σχέση που δοκιμάστηκε που όμως κτίστηκε με εμπιστοσύνη και σεβασμό παρά τις δυσκολίες αφού αναγκάζονται λόγω των παππούδων να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις του Μανιφέστου. Ο αναγνώστης θα περπατήσει μαζί τους σ’ όλες τις ζώνες, βιομηχανικές, αγροτικές, αστικές και θα δει πως οι συνθήκες ζωής έχουν χειροτερέψει, πώς υπάρχει εξαθλίωση. Ενώ θα ακούσει από τον ισχυρό του Μανιφέστου, πως «οι νόμοι του Μανιφέστου δεν ισχύουν για εμάς, εμείς είμαστε το Μανιφέστο, τους νόμους τους φτιάχνουμε για τους άλλους, εμείς κάνουμε ότι μας αρέσει. Έτσι απλά». Κι όμως αυτό το Μανιφέστο δεν ήρθε τυχαία στη ζωή μας μα όλα ήρθαν μελετημένα και προσαρμοσμένα στις βιοτικές ανάγκες μας. Πρώτα μας γλύκαναν και μετά μας απομύζησαν. Από τη φτώχια βουτήξαμε στο χρήμα και την απληστία. Μας θυμίζει η συγγραφέας τα χρόνια πριν την κρίση που μας οδήγησε η απληστία μας. Που κανείς τότε δεν μπορούσε να προβλέψει το σήμερα, δεν μπορούσε να σκεφτεί τις επιπτώσεις. Όταν πηγαίναμε στις ταβέρνες και τα μισά φαγητά πήγαιναν στα σκουπίδια. Γιατί ενώ χόρταινε το στομάχι το μάτι έμενε άπληστο. Γιατί δεν νοιαζόμασταν για τον διπλανό μας, για το πόσοι άνθρωποι θα ζούσαν με αυτά που δεν αγγίξαμε και θα πεταγόταν στα σκουπίδια και θα τα έτρωγαν οι γλάροι. Μας μιλά για τα νησιά μας, που χρόνια τώρα με προβληματίζει η κατάληξη τους. Γιατί χρόνια τώρα έρχονται οι ξένοι και αγοράζουν σπίτια και γη. Χρόνια βλέπω να καταστρέφουν τα καΐκια, τις παραγωγές, να παίρνουν επιδοτήσεις και να κοιτούν μόνο τον τουρισμό. Και έρχεται το Μανιφέστο που μας προσγειώνει. Βλέπουμε από την κλειδαρότρυπα το 2057 και άλλοι μπορεί να τρομάξουν. Οι κάτοικοι των νησιών καταχωρούνται ως ψαράδες στην αρχή και μετά εργάτες τουρισμού. Βλέπουμε ότι έμειναν χωρίς μόρφωση, πως δεν θα έχουν κανένα μέλλον και πως θα ζήσουν μια μίζερη και δυστυχισμένη ζωή σαν των γονιών τους. Διαβάζουμε για τα παγκοσμιοποιημένα νησιά που τα μόνα μαθήματα που θα κάνουν στα σχολεία τους είναι οι καλοί τρόποι και ξένες γλώσσες. Να μάθουν να γίνουν γκαρσόνια, καμαριέρες, μάγειροι κι ότι άλλο απαιτείται για την εξυπηρέτηση ξένων επισκεπτών. Μας μιλά για τα νησιά μας που η ψαριά έχει ατονήσει και μεγάλα ξένα σκάφη εκμεταλλεύονται τον φυσικό μας πλούτο. Που κανείς ντόπιος δεν θα εκμεταλλεύεται τον τουρισμό και ότι μεγάλα ξένα ξενοδοχειακά συγκροτήματα θα κάνουν την εμφάνιση τους. Κανείς ντόπιος δεν θα έχει ιδιοκτησία και έλεγχο. Πόσο μακριά από σήμερα πιστεύουμε πως θα γίνει; Και μετά τον τουρισμό, η συγγραφέας μας προβληματίζει για τα βιβλία που στο παρελθόν τα είχαν κάψει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα γιατί ήταν αντίθετα στις απόψεις τους. Τι εμποδίζει το Μανιφέστο να επαναλάβει τον αφανισμό τους; Βλέπουμε πως η ιστορία των ανθρώπων είναι γεμάτη λογοκρισία, πως το Μανιφέστο κατάργησε την ιστορία ως μάθημα, επειδή δεν χρειαζόταν και τα παιδιά χάρηκαν επειδή ήταν κουραστικό το μάθημα. Ημερομηνίες, γεγονότα, μέρη, ίντριγκες θα έφευγαν από το άδειο τους κεφάλι. Χωρίς αντίδραση την αφάνισαν. Αργότερα κατάλαβαν πως «άνθρωπος χωρίς ιστορία είναι δέντρο χωρίς ρίζες». Για την κατάργηση δημόσιων βιβλιοθηκών, για τα απαγορευμένα βιβλία που αν σε συλλάμβαναν θα σε έλεγαν επαναστάτη και θα ρίσκαρες τη ζωή σου. Για τη στέρηση της διάδοσης των ιδεών. Πώς αλλιώς το Μανιφέστο θα πετύχαινε αν δεν φυλάκιζε τις ιδέες; Για την εγκληματικότητα, για τις συμμορίες στους δρόμους για τα διαλυμένα πανεπιστήμια, για τη δημόσια υγεία που διαλύθηκε και τα ιδιωτικά θεραπευτήρια που ξεφύτρωσαν, για την κατάρρευση των ταμείων, για το λουκέτο στα φαρμακεία και τα μικρά ιατρεία. Κι όλα αυτά οδήγησαν στο Μανιφέστο, ως σωτηρία πως θα γλιτώσουμε από τα κακώς κείμενα. Αλλά άλλα σκόπευε το Μανιφέστο. Μας μιλά για την τρομοκρατία και τη σχέση προ και μετά μανιφέστου. Πριν οι τρομοκράτες σκότωναν αθώους ανθρώπους. Με το Μανιφέστο γίνεται το ανάποδο, η πολιτεία σκοτώνει ανθρώπους. Το Μανιφέστο ή η παγκοσμιοποίηση αν θέλετε για να ζούμε στο σήμερα, ζει και βασιλεύει, υπάρχει και εξελίσσεται. Θα τα καταφέρουν οι δυο μυστικοί κόσμοι που σήκωσαν όλη την ιδέα της επανάστασης στα χέρια τους να τα καταφέρουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους; Ο καθένας με τα δικά του όπλα στη φαρέτρα; Πολλές ανατροπές θα ζήσει ο αναγνώστης. Θα ανατριχιάσει με κάποιες από αυτές, θα σκληρύνει, θα σφίξει τις γροθιές του, αλλά και θα κλάψει. Τα συναισθήματα θα συνεχίσουν να πάλλονται στους ρυθμούς της συγγραφέως που πιστεύω πως κάπως έτσι ένιωθε και η ίδια όταν το έγραφε. Διαισθάνομαι, όπως ολοζώντανο κυλά από μπροστά μου, πως και η ίδια η συγγραφέας αφέθηκε στα χέρια των ηρώων της. Από την ώρα που τους ψυχογράφησε τον κάθε ήρωα της, ένιωθα μαζί της πως παρασυρόμασταν, πως βιώναμε το απόλυτο κακό και έπρεπε να το πολεμήσουμε. Να μην είμαστε τα πρόβατα που θα υπακούμε αλλά οι λύκοι στη θέση των λύκων που θα ισοπεδώσουμε το μανιφέστο με κάθε τίμημα, ακόμη και της ζωής για να έχει η επόμενη γενιά την ελπίδα και το όραμα. Λέξεις από Έψιλον εμφανίζονται σε τούτο το βιβλίο. Πιο δυνατές και πιο επιβλητικές όπως εξουσία, έλεγχος, εκτοπισμός, έρωτας και Επανάσταση. Και η τελική: η Ευτοπία. Το Πρώτο χωριό. Η ανατροπή είναι μπροστά μας και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την τριλογία. Καλοτάξιδο να είναι κι αυτό το βιβλίο….

«Στην πραγματικότητα δεν είχαμε επιλογές. Κατ΄ ευφημισμό ήμασταν ελεύθεροι. Δέσμιοι ήμασταν του συστήματος. Δέσμιος ήταν πάντα ο άνθρωπος. Ποτέ δεν ήμασταν πραγματικά ελεύθεροι.»

«Σε τι καιρούς μεγαλώσαμε τα παιδιά μας; Σε τι κόσμο τα φέραμε να ζήσουν; Πως το τολμήσαμε;»

ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Και στο δεύτερο μέρος της τριλογίας η συγγραφέας καταφέρνει και μας μεταδίδει τις ανησυχίες και την αγωνία της για την κρίση που βιώνουμε. Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.

Το μεγάλο ερώτημα είναι, μέχρι που θα φτάσουμε; Δίνει σάρκα και οστά σε ένα σενάριο πολύ επίφοβο. Το μανιφέστο που περιγράφει, είναι η ενσάρκωση της παγκοσμιοποίησης, με κλειστά όμως σύνορα.

Η λεπτομερή περιγραφή του, όσον αφορά την παιδεία, την υγεία την εργασία, τον γενικότερο τρόπο ζωής, τον έλεγχο των γεννήσεων και των θανάτων, τον έλεγχο των επαγγελμάτων και τον διαχωρισμό των περιοχών σε ζώνες, την γενικότερη αντιμετώπιση του πληθυσμού ως άβουλα πρόβατα που μπορούν να δεχτούν τα πάντα, και τη διαφθορά να ανθίζει, πραγματικά συγκλονίζει.

Μπορεί να είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά πατά απόλυτα στη σημερινή πραγματικότητα, όπου η χλιδή είναι για τους λίγους και η ακραία φτώχεια για τους πολλούς.

Τα άτομα της ιστορίας, αυτή τη φορά είναι περισσότερα, μέλη μιας οικογένειας που το βιώνουν, είναι άτομα της διπλανής πόρτας, θα μπορούσαν να είναι μέλη της δικής μας οικογένειας. Έχουν όλοι την ίδια αγωνία αν θα καταφέρουν να δουν την μεγάλη ανατροπή, αν θα γίνει τελικά με αυτούς ή χωρίς αυτούς. Αν και η ελπίδα της αλλαγής αχνοφαίνεται, υπάρχει ο προβληματισμός αν τελικά αυτή η κοινωνία που ζούμε πάψει ποτέ να είναι ένας τόπος δυστοπικός και καταφέρει να γίνει επί της ουσίας ευτοπικός, μια ΕΥΤΟΠΙΑ δηλαδή. Ένας άλλος κόσμος, όμορφος, με δικαιοσύνη, με ελευθερία, με κατανόηση, με σύμπνοια, με αλληλεγγύη. Ένας κόσμος διόλου ουτοπικός, απόλυτα εφικτός, γιατί σε αυτή τη ζωή, τα πάντα γίνονται. Το όραμα και η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, είναι εκεί, μπροστά μας. Μπορούμε να τα κατακτήσουμε όταν όλοι μαζί αποφασίσουμε να τα διεκδικήσουμε.

Είναι δύσκολο να συναντήσεις σήμερα στην Ελληνική Λογοτεχνία, βιβλία Φαντασίας Διστοπικού χαρακτήρα.

Και ακόμα περισσότερο βιβλία που βαδίζοντας στα όρια του Φανταστικού να κατορθώνουν, να πλησιάζουν επικίνδυνα τα όρια της υπαρκτής πραγματικότητας. Με έναν τρόπο μοναδικό και ευέλικτο να διαβάζουν τα σημεία των καιρών, ανιχνεύοντας τις πραγματικές διαστάσεις της Παγκόσμιας Κρίσης. Και ξεσκεπάζοντας τις πραγματικές βλέψεις μιας ελεγχόμενης κατάστασης, να φανερώνουν την πραγματική διάσταση μιας υποταγμένης λογικής ή μιας ολιγαρχικής προοπτικής,

Ένα απο αυτά τα βιβλία είναι και η Τριλογία της Άννης Παπαθεοδωρόυ Ευτοπία, το δεύτερο μέρος της οποίας εκδόθηκε πριν λίγες ημέρες με τον υπότιτλο : Η Φλόγα της επανάστασης.

Ένα Βιβλίο με συμβολισμούς που πατάνε επάνω στην ορατή και απτή πραγματικότητα που ακροβατούμε σήμερα.Μια πραγματικότητα που έχει ζοφερά χαρακτηριστικά. Που όμως με την δύναμη της σκέψης, της κριτικής και του γόνιμου απολογισμού, αποχρωματίζονται φανερώνοντας την αισιόδοξη όψη και την χαρούμενη τροπή που μπορούν να πάρουν τα γεγονότα και οι καταστάσεις όταν θελήσουμε να διαχειριστούμε αλλιώς τις επιβολές και τα κατευθυνόμενα σχέδια. Όταν θελήσουμε να δούμε αλλιώς αυτά που ως τώρα θεωρούσαμε δεδομένα στην ζωή μας,

Ο δρόμος δύσβατος, γεμάτος συμπληγάδες και απρόβλεπτα εμπόδια. Η συγγραφέας μας δείχνει αυτά τα εμπόδια. Άλλοτε αχνά, άλλοτε ισχυρά. Τα τονίζει και τα υπερτονίζει, αλλά ταυτόχρονα μας δείχνει και τον τρόπο διαφυγής από αυτά. Τον μοναδικό και αληθινό τρόπο που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από κάθε άλλο ον επάνω στην γη. Την σκέψη που τον ξεχωρίζει και την δραστική επιροή, που ασκεί επάνω στην προσωπικότητα του η Ελεύθερη Βούληση. Αυτή που δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί από κανέναν κανόνα και από καμία Χάρτα ελεγχόμενων ιδεών

Στο πρώτο μέρος Της Τριλογίας είχαμε δει την εδραίωση του Μανιφέστου. Ενός συνόλου πράξεων και καταστάσεων που είχε περιορίσει και είχε εξαλείψει κάθε ελευθερία. Είχε ορίσει κάθε κανόνα και αξία ανάμεσα στην ζωή και στον Θάνατο και είχε σβήσει κάθε διαφορετική επιλογή. Είχε περιορίσει κάθε Αντίδραση και είχε απαλείψει την Αναρχία. Είχε επιφέρει μια εύπλαστη και γυάλινη ειρήνη.

Έχουμε μια κοινωνία λοιπόν που διέπεται με απαράβατους κανόνες που ελέγχουν τα πάντα. Είναι εύκολο να ανατρέψεις μια τέτοια πλήρως ελεγχόμενη κατάσταση;

Από το προηγούμενο βιβλίο διαχέεται η βεβαιότητα του στιβαρού και αδιάρρηκτου οικοδομήματος που έχει κτίσει η νέα τάξη πραγμάτων. Φαινομενικά το Μανιφέστο είχε επιφέρει μια πολιτική ισορροπία αδιαπέραστη που είχε εδραιώσει την ηρεμία και την φυσικότητα στις ζωές των ανθρώπων. Είχε περιορίσει την κάθε αντίδραση και έκανε την ζωή να κυλά ήρεμα, αλλά νεκρικά. Αλήθεια ο άνθρωπος τι είναι πραγματικά αυτό που αναζητά; Την ηρεμία της νέκρωσης και της στασιμότητας ή την ηρεμία της Γαλήνης που του προσφέρει η προσωπική του επιλογή;

Μέσα από γόνιμες φανερές και νοερές διεργασίες του μυαλού η συγγραφέας οδηγεί νομοτελειακά τον αναγνώστη από μόνος του να καταλήξει σε συμπεράσματα και διαπιστώσεις που θα τον εκπλήξουν και θα του ανατρέψουν κάθε προηγούμενο δεδομένο ή σκεπτικό που είχε βασιστεί στην καθοδήγηση.

Τριάντα οκτώ χρόνια έχουν περάσει από την εδραίωση του Μανιφέστου και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Παραπλανητικά και ψευδεπίγραφα όλα είναι τα ίδια. Και όμως τίποτα δεν είναι ίδιο. Όλα λειτουργούν υπόγεια εκούσια ή ακούσια εκατέρωθεν. Και σε αυτούς που καθοδηγούν και σε αυτούς που καθοδηγούνται. Και εδώ είναι η μαγεία της συγγραφής. Η ιδιαιτερότητα της διαχείρισης του λόγου και η μαεστρία του ξεδιπλώματος των χαρακτήρων. Το στήσιμο της πλοκής και η αναθεώρηση μιας δεδομένης κατάστασης που φαίνεται πως είναι στάσιμη, αλλά στην ουσία αλλάζει με την διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων μέσα από την διαδικασία της σκέψης και της λογικής κάτω από το πρίσμα της διερεύνησης των αιτίων και των αφορμών που οδήγησαν τα πράγματα σε αυτή την αδιέξοδη φαινομενικά κατάσταση. Σημαντικό για να αλλάξεις είναι να καταλάβεις, Να καταλάβεις τα λάθη, τις παραλείψεις και το μέγεθος της αλλαγής που έρχεται ανεπαίσθητα είτε απο την στασιμότητα της εγκατάλειψης, είτε απο την ενεργητικότητα της αντίστασης.

Οι ήρωες του βιβλίου γίνονται οι δορυφόροι των ιδεών, των μηνυμάτων και των σκέψεων, Μέσα από την παρουσία τους και την στάση ζωής τους αντιπροσωπεύουν όλους τους φόβους, τα λάθη, τις ελπίδες, τους πόθους και τις προσδοκίες ενός ευρύτερου συνόλου. Συναντάμε ξανά μερικούς από εκείνους που γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο και κάποιους καινούργιους που η συμμετοχή τους προσθέτει μια νέα διάσταση στην ιστορία. Κάθε ένας αποκτά έναν ρόλο συγκεκριμένο και στοχευμένο για να μας βάλει σε απίστευτα διλήμματα, Σε αδιαμφισβήτητες διαπιστώσεις και σε ανατρεπτικές εκδοχές. Υπήρξε άραγε ποτέ η εποχή της απόλυτης ελευθερίας; ή μήπως η πρότερη ελευθερία αυτή που κατάργησε το Μανιφέστο ήταν επίπλαστη και εικονική;

Οι Πρωταγωνιστές με έναν διεισδυτικό και εκ μαιευτικό τρόπο που εστιάζει στο πριν και στο τώρα ψάχνουν να βρουν την αληθινή και πραγματική ελευθερία. Την ουσιαστική ευτυχία μέσα απο τις αναμνήσεις και μέσα απο την ανακατανομή της πρότερης ζωής τους αυτής που έζησαν πριν το Μανιφέστο και αυτής που ζουν μετά το Μανιφέστο.

Αμεσότητα, απλότητα και απόλυτη αρμονία διακατέχουν τον λόγο με αποτέλεσμα να φτάνει ο αναγνώστης στο κέντρο και στην ουσία της ιστορίας για να παρασυρθεί στον ρυθμό των εξελίξεων και κυρίως των έντονων και δυνατών μηνυμάτων που περνάει το μυθιστόρημα. Απο την μια η απομόνωση, η αβεβαιότητα, ο φόβος, οι αυστηροί και συγκεκριμένοι περιορισμοί. Η έλλειψη απαιτήσεων. Και από την άλλη η λαχτάρα για διαφυγή, Οι προσδοκίες, οι ελπίδες, οι προσωπικές επιλογές.

Απο την μία πλευρά ο υπαρκτός, ορατός και δυστοπικός κόσμος και απο την άλλη ο αθέατος κόσμος. Ο ιδεατός κόσμος που κτίζεται από την αρχή φέρνοντας την Ευτοπία, μια πραγματική και ουσιαστική γη της Επαγγελίας. Ο υπόγειος κόσμος που λειτουργεί αυτόνομα καινοτόμα και απαλλαγμένα από κάθε γνωστή λογική.

Από την καταστροφή ως την αναγέννηση μεσολαβεί ένας δύσβατος δρόμος που μοιάζει με την Ιθάκη του Καβάφη, αλλά και τον τρομακτικό και σκοτεινό κόσμο του Όργουελ. Με ένα ξεχωριστό συνδυασμό διδαχής, αναγνώρισης, αναθεώρησης και αναμόρφωσης της ίδιας της Ψυχής το συμπέρασμα αποτελεί το κλειδί για την νέα ζωή και για τον νέο κόσμο.

Με μια ιδιότυπη στρατηγική που βαδίζει στα όρια της γνώσης της ανθρώπινης ψυχολογίας, η συγγραφέας πλάθει έναν κόσμο καταπιεσμένο και εγκλωβισμένο, ανάμεσα στην ψευδαίσθηση του παρελθόντος που είχε κορεστεί σε μια δήθεν ευμάρεια. Μετατρέπει αυτόν τον κόσμο σε μια φυλακή υποχρεωτικών καταστάσεων που αφαιρεί κάθε σκέψη και κάθε ελευθερία ολοκληρωτικά.

Για να μας παρουσιάσει εμφατικά και πανηγυρικά έναν κόσμο και μια κοινωνία έτσι όπως ακριβώς πρέπει να είναι. Μας δείχνει τον δρόμο για την Κοινωνία που αξίζει στον άνθρωπο. Την κοινωνία που δεν είχε ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν. Αλλά μπορεί να την έχει ξεκάθαρα στο μέλλον.

Καλλιεργεί έντεχνα έναν ασφυκτικό κλοιό καταπίεσης για να αναδείξει εκκωφαντικά και απόλυτα τον τρόπο σκέψης όταν λειτουργεί υπό πίεση. Και να φανερώσει την τεράστια δύναμη και τις πάμπολλες δυνατότητες του μυαλού. Αλλά και της τεράστιας ανάγκης του ανθρώπου να λειτουργεί ελεύθερα και αδέσμευτα.

Παίζει με τις λέξεις. Όμορφα συμβολικά, αλληγορικά και έξυπνα. Το Άλφα και το Έψιλον οδηγούν και καθοδηγούν το κείμενο. Βγάζοντας μέσα από αυτό όλο το απόσταγμα των δυνατοτήτων της ανθρώπινης αντίστασης και της πραγματικά αδούλωτης ψυχής. Θα σημειώσω μερικές λέξεις , αλλά εσείς θα βρείτε διπλάσιες και τριπλάσιες λέξεις μέσα στο κείμενο, που δείχνουν πόσο όμορφα μπορεί να χρησιμοποιηθεί το πλούσιο λεξιλόγιο της Ελληνικής γλώσσας για να αποδώσει τα πραγματικά φανερά και κρυφά συναισθήματα μιας κατάστασης.

Λέξεις απο Άλφα σπαρμένες στο κείμενο με σκοπό και ουσία. Αποχώρηση, Απώλεια, Αφύπνιση. Αλληλεγγύη, Αγάπη, Αναρχία, Απελευθέρωση. Η ομάδα που έχει αναλάβει να αντισταθεί και να αλλάξει τα πάντα. Να φέρει μια νέα αρχή στα πράγματα και να ακυρώσει το Μανιφέστο, ονομάζεται Άλφα.

Λέξεις απο Έψιλον. Εξουσία, Έλεγχος, Εκτοπισμός, Έρωτας, Επανάσταση. Ο τελικός σκοπός όλης της προσπάθειας είναι να μπορέσει ο κόσμος όλος να ζήσει σε μια Ευτοπία.


"Απο την στιγμή που γεννιέται το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο. Θα ακολουθήσει το επάγγελμα ενός εκ των γονιών, θα κάνει την δουλειά που το Μανιφέστο έχει προβλέψει για αυτόν, θα παντρευτεί όταν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία και θα κάνει παιδιά αφού υποχρεώσει γονείς ή παππούδες να αποχωρήσουν. Τόσο απλά και τόσο νοικοκυρεμένα. Ενδιάμεσα σε αυτή την ανούσια ζωή για την οποία τον προορίζουν και τον έχουν προετοιμάσει θα εκπαιδευθεί χωρίς να μορφωθεί, θα διασκεδάσει χωρίς να ψυχαγωγηθεί, θα ερωτευθεί χωρίς να αγαπήσει, θα κάνει παρέες χωρίς να κάνει φιλίες, θα εργαστεί χωρίς να δημιουργήσει, θα διαβάσει βιβλία χωρίς να αποκτήσει ενδιαφέρον και επίπεδο, θα μάθει χωρίς να κατανοήσει, θα γυμναστεί χωρίς να αθληθεί. Θα ζήσει όλη του την ζωή σε ένα σπίτι, με παρέες, με δουλειά, με οικογένεια. Δεν θα ταξιδεύσει ποτέ, δεν θα μετακομίσει αλλού, δεν θα αλλάξει δουλειά, δεν θα μάθει τίποτα περισσότερο. Θα ζήσει πάντα με τον άνθρωπο που παντρεύτηκε και θα αφοσιωθεί στα παιδιά του, για τα οποία στο τέλος θα δώσει την ζωή του."


Με έναν εξαιρετικό δούρειο Ίππο λέξεων καταστάσεων και προθέσεων στήνεται ένα καταπληκτικό παιχνίδι αντίστασης απέναντι σε μια πραγματικότητα που μοιάζει αδιάσπαστη και ανίκητη. Ένας μηχανισμός αντίδρασης που γιγαντώνεται στηριζόμενος στα αλυσιδωτά λάθη και στις παραλείψεις του παρελθόντος, στην καταπίεση του παρόντος και στην ανάγκη για μια αληθινή αναγέννηση στο μέλλον.

Και το σημαντικό και το εξαιρετικά ευφυές είναι ότι αυτό το σκηνικό αντίστασης στήνεται αναίμακτα, ειρηνικά και ολοκληρωτικά. Χωρίς όπλα και χωρίς καταπίεση. Πραγματικά ο τρόπος με τον οποίο σιγά σιγά και μεθοδικά η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει την δικιά της ατμόσφαιρα ελπίδας και αισιοδοξίας μέσα σε όλο το κλίμα της απόγνωσης και της καταπίεσης είναι συγκλονιστικός.

Με πειθώ, με επιχειρήματα, με χειροπιαστά γεγονότα. Με αληθινά, αλλά ξεχασμένα ιδανικά, που αφυπνίζονται σιγά σιγά απο το κεντρί του εγωισμού και της κατασταλλαγμένης και ώριμης πια σκέψης.

Ένα σύνολο ηθικών αξιών που δοκιμάζονται, Ένα σύνολο καταπιεστικών συνθηκών που επιβάλλονται, Ένας κόσμος που διχάζεται και χωρίζεται σε ζώνες φτιάχνοντας σιγά σιγά στο μυαλό του σχέδια Άμυνας και σχέδια δράσης. Προσπαθώντας να σπάσει το στιβαρό, αλλά ουσιαστικά σαθρό κέλυφος του Μανιφέστου.

Εξαιρετικά λιτός, αλλά συνάμα γεμάτος ο τρόπος που τα πάντα αλλάζουν κάτω απο την επιρροή του Μανιφέστου. Ο Ρομαντισμός χάνεται. Ο έρωτας υποτιμάται. Το συμφέρον επικρατεί παντού. Οι μικροί πυρήνες της Ελπίδας και της Αντίστασης όμως δεν παύουν να υπάρχουν. Οι σκεπτόμενοι πολίτες που αλλάζουν και μετακινούν αθόρυβα την πλάστιγγα της τελικής επικράτησης προς το δικό τους μέρος, ανάβοντας την φλόγα της επανάστασης όλο και πληθαίνουν.

Πολλά είναι τα Κοινωνιολογικά στοιχεία που ορίζουν το σήμερα και τονίζονται έντονα στο βιβλίο. Όπως ο υπερπληθυσμός, η υπερκατανάλωση. Η κλιματική αλλαγή, Η αλόγιστη χρήση των φυσικών πόρων.

Καταστάσεις που ήδη αχνοφαίνοντας εκφοβιστικά στο σήμερα ή θα οικειοποιηθούν τραγικά στο μέλλον σαν μοναδικές λύσεις. Όπως η υποβάθμιση της Υγείας και της Παιδείας, Ο έλεγχος των γεννήσεων που θα καθορίζει κυνικά το ηλικιακό καθεστώς που θα επιφέρει συνεκδοχικά τον ελεγχόμενο θάνατο. Το κλείσιμο των συνόρων. Ένας μελλοντικός καιαδισμός που θα ορίζει τους πάντες και τα πάντα. Η διάβρωση των συνειδήσεων. Ο Εξευτελισμός των Αξιών. Ο Ευτελισμός των Θεσμών όπως αυτός της Δικαιοσύνης .Η απονέκρωση της ιστορικής παράδοσης των λαών. Η γενικότερη αποκοπή απο το παρελθόν. Η απαξίωση της ίδιας της Ανθρώπινης ύπαρξης.

Τα γεγονότα σταματάνε οριακά, αναμένοντας την τελική και καθοριστική έκβαση μιας ιστορίας που ρίχνει τους σπόρους της προσωπικής επιλογής απέναντι σε κάθε καταπιεστική επιβολή. Που δείχνει τον τρόπο του προσωπικού απολογισμού και του επωμισμού της ατομικής ευθύνης που έχει ο καθένας μας στην ηθική και οικονομική κρίση του σήμερα και του ορατού κινδύνου η κοινωνία μας να οδηγηθεί σε ένα καθεστώς αναπόφευκτου ελέγχου της σκέψης, αλλά και του περιορισμού κάθε αντίδρασης και ελεύθερης δράσης.

Πρόκειται πραγματικά για ένα βιβλίο που βάζει τον αναγνώστη όχι απλά να διαβάσει ένα βιβλίο. Αλλά να τον κάνει να σκεφτεί αλλιώς. Να προβληματιστεί κάτω απο άλλες ξεχωριστές και πρωτόγνωρες βάσεις που αλλάζουν εντελώς τα δεδομένα της πρότερης σκέψης του. Να αναρωτηθεί για το μέγεθος της άγνοιας του. Και τελικά να αποκτήσει το μέγεθος της γνώσης που θα τον βάλει στον σωστό δρόμο της εγρήγορσης, της αντίδρασης και της θετικής και ελπιδοφόρας αναμονής πως όλα μπορούν να αλλάξουν για να γεφυρώσουν επιτέλους το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην παραίτηση και στην ανοχή.


Ένα συγκλονιστικά προφητικό βιβλίο που αγγίζει τα όρια του εφικτού ανάμεσα σε ένα διστοπικό κόσμο που μπορεί να οδηγηθεί αντί για την καταστροφή σε μια ουσιαστική και γόνιμη Ευτοπία.

https://vivlionerga.blogspot.com/2019/04/blog-post.html