Ο Βίκτορας, μέσα απ’ τον κορεσμό του πλούτου και του φαίνεσθαι, θέλησε να φύγει απ’ το σπίτι του και να ζήσει στη φύση. Μακριά από τον πολιτισμό και τις ανέσεις, να κοιμηθεί με το ηλιοβασίλεμα σε μια παραλία και να ξυπνήσει με την ανατολή του ήλιου, να γνωριστεί με το φεγγάρι, να κουβεντιάσει με τη θάλασσα. Πιεσμένος από μια οικογένεια, με μια μάνα παρανοϊκά άρρωστη με την εικόνα, δούλα της ομορφιάς και του καθρέφτη, βαμμένη με χρώματα απ’ το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Τα καλλυντικά, οι κομμώτριες και οι μοδίστρες δουλεύανε μέρα και νύχτα, να τη στολίζουν. Η σκηνή του, η αγαπημένη του πολυθρόνα και το καβαλέτο με τις μπογιές του, τα μοναδικά αντικείμενα που πήρε μαζί του. Παρατηρεί και ζωγραφίζει τη λεπτομέρεια. Η άστεγη ζωή του συμβαδίζει με το ελεύθερο μυαλό του. Ερωτεύεται και τον ερωτεύονται. Αποδέχεται και απορρίπτει, αλλά δεν πτοείται από τις δυσχέρειες. Η ζωή όμως του χρωστάει και στο τέλος οι απώλειες φέρνουν στην επιφάνεια την αλήθεια.