«... Μιλώντας για την παιδαγωγική της σκηνοθεσίας και την εκπαίδευση του θιάσου, στόχος μου ήταν πάντα να αναδείξω ό,τι μένει άγνωστο, κρυμμένο στον ηθοποιό και όχι να επιβάλω μία πειθαρχία, μία τεχνική εξωτερικά. Στην αρχή αφήνω τον ηθοποιό να εκφραστεί σε πρώτο επίπεδο μόνος του· έπειτα δοκιμάζω να τον φέρω σε αμηχανία, να τον κάνω να βγει από τον εαυτό του· κι εγώ παρακολουθώ από μακριά, παρακολουθώ όλες του τις κινήσεις, όλες του τις αντιδράσεις, μέχρι να καταλάβω ποιο κατά τη γνώμη μου είναι το σωστό· το κρατάω και λέω: "Ωραία λοιπόν, αυτό είναι το πρόσωπο του Ορέστη σύμφωνα με τη δική του προσωπικότητα, του ηθοποιού, και όχι με τη δική μου". Αν ο Ορέστης έχει μία πλευρά συναισθηματική, είναι επειδή ο Έντζο έχει μία πλευρά συναισθηματική· αν έχει κάτι το λυρικό, είναι επειδή ο Μπερνάρ είναι λυρικός· αν έχει μία πλευρά παράλογη, είναι επειδή η Μπριζίτ διαθέτει κάτι τέτοιο. Με αυτόν τον τρόπο προχωρά η έρευνα, αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί τεράστια ετοιμότητα από τη μεριά του σκηνοθέτη και μεγάλη εμπιστοσύνη από τους ηθοποιούς. Στην αρχή αισθάνονται λίγο χαμένοι, δεν έχουν από πουθενά να αρπαχτούν, και καθώς κανείς δεν τους προσφέρει εύκολες διεξόδους, οδηγούνται τελικά να ανακαλύψουν ό,τι είναι πιο ειλικρινές και βαθύ μέσα τους. Εγώ τους οδηγώ εκεί ζητώντας τους ακόμη και να γελοιοποιήσουν το παίξιμό τους, για να μπορέσουμε να δούμε καθαρότερα τα πράγματα μεγεθύνοντάς τα, για να συγκεντρώσουμε υλικό και να ανακαλύψουμε την προσωπικότητα του καθενός...»