Έχουν περάσει σχεδόν 17 χρόνια από τότε. Αλλά το θυμάμαι σαν να ήταν τώρα. "Εγώ θα γράψω βιβλίο γι’ αυτή την ιστορία κάποτε" σου είπα. Γέλασες. Και να που τώρα το βιβλίο είναι έτοιμο. Μόνο που δεν αναφέρεται σε σένα. Γιατί τελικά εσύ ήσουνα απλά η αφορμή. Για να κάνω την πιο σημαντική γνωριμία της ζωής μου.

Δεν ήταν μια διαδικασία εύκολη. Γιατί βλέπεις, η δική σου η απόρριψη, άνοιξε την πόρτα σε αυτό που για όλη μου την ως τότε ζωή ήταν καλά κρυμμένο.

Φόβος. Γι’ αυτό που ένοιωθα, αλλά σύμφωνα με τους σοφούς, δεν θα έπρεπε να νοιώθω. Δεν είχα το δικαίωμα να νοιώθω. Αυτοί, ήταν οι κάτοχοι της αλήθειας. Έτσι είχαν ορίσει κάποιες άλλες αυθεντίες. Κι εγώ, τι;
Ποιας αλήθειας όμως;

Η πάλη με τους ειδικούς και τον φόβο που έσπειραν μέσα μου διήρκεσε χρόνια. Έπεφτα, σηκωνόμουν, έπεφτα, σηκωνόμουν. Γιατί είχα τον δυνατότερο σύμμαχο μαζί μου. Κι αυτή είναι η Αλήθεια.

Τελικά τα κατάφερα. Το παράθυρο άνοιξε, η ψυχή πέταξε. Βρήκα εμένα. Και με δέχτηκα. Χωρίς να μου δίνω όνομα, ταυτότητα.
Είδα για πρώτη φορά την ανατολή.
Γιατί, έμαθα απλά, να είμαι.
Ζω.
Επιτέλους.