ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!! Λίτσα Κοντογιάννη

Τα Σπλάχνα, τίτλος μιας θεματικής έκθεσης ζωγραφικής στο Βερολίνο, δημιουργεί τον κατάλληλο συνειρμό στον πρωταγωνιστή της ιστορίας, να ανασύρει μια ανάμνηση «κλειδί» και να τον οδηγήσει στη βαθύτερη γνώση του εαυτού του.

Σε αυτό το μυθιστόρημα του κυρίου Ξένιου, με έναν τρόπο ολοζώντανο και επιβλητικό, βλέπουμε την ιστορία του κεντρικού ήρωα Άλκη Δομέτσικου που ξεκινάει την εποχή του μεσοπολέμου στη Θεσσαλονίκη ως τις αρχές του αιώνα μας.

Μια ιστορία χωρισμένη σε τέσσερα μέρη, που με την αφηγηματική εναλλαγή προσώπων, μας κάνει μάρτυρες της δημιουργίας της προσωπικότητας του αμφιλεγόμενου, εκκεντρικού, κατά βάση ιστορικού, αλλά επί της ουσίας φιλόσοφου της ζωής, αρνητικού ήρωα του συγγραφέα μας.

Μέσα από μια απλή, μικροαστική, καθημερινή ζωή προσπαθεί, χωρίς μεγάλη επιτυχία, όχι μόνο να ισορροπήσει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτόν και τους συνανθρώπους του, αλλά και να ξεχωρίσει πνευματικά και να αφήσει το στίγμα του, με τον δικό του, στρεβλό τρόπο.

Οι συμπρωταγωνίστριες που πλαισιώνουν τον Άλκη Δομέτσικο παίζουν έναν πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή του, όχι μόνο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, αλλά η κάθε μια θα τον στιγματίσει ανεξίτηλα σε κάποια στάδια της ζωής του.

Είναι ένα αναμφισβήτητα πολιτικό βιβλίο όπου φαίνεται ολοκάθαρα η Ευρώπη να είναι το λίκνο, όπου εκκολάπτονται οι αυταρχικές ιδεολογίες και υλοποιούνται τα σχέδια των ακραιφνών εθνικιστών. Στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις των δεκαετιών ’60 και ’70 οι μάζες φαίνονται να απορροφώνται από τους ηγέτες και γι’ αυτό ο Άλκης Δομέστικος καταφεύγει σε αυτές: η Ελλάδα δεν τον χωρά γιατί συνεχίζει να αναπνέει ελεύθερα. Αρχίζει σιγά σιγά να χάνει την ισορροπία του και η ψυχική του κατάσταση γίνεται ετοιμόρροπη, με εγγενείς αδυναμία επικοινωνίας.

Νοσεί ο ίδιος, όπως ακριβώς η σημερινή Ευρώπη, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απολίθωμα μετα-αποικιακών εμμονών και μια παθολογική προσκόλληση στα κεκτημένα μετά τον πόλεμο. Δεν υπάρχουν επί της ουσίας οι συνεκτικοί δεσμοί των λαών της Ευρώπης, παρά μόνο η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο εθνικισμός αναβιώνει, ο τοπικισμός ενισχύεται, οι επιμέρους ομάδες υπερτονίζουν τα εθνικά τους χαρακτηριστικά και περιφρονούν τους ενοποιητικούς παράγοντες που πιθανόν να γεφύρωναν τις αντιθέσεις.