Η Σκιά, αδύναμη να αρθρώσει λόγο, παραγκωνισμένη στους παράδρομους της κοινωνίας, κρυμμένη στους σκοτεινούς διαδρόμους της συνείδησης, καταχωνιασμένη στο φόβο του απρόσμενου που καραδοκεί την καθημερινότητα, στον ανά πάσα στιγμή επαπειλούμενο πόνο της απώλειας, θανάτου, την προδοσία, την αδικία, και όλα όσα οδηγούν στην επίγεια Κόλαση, διογκωμένη στην δική της Επικράτεια, διαφεντεύει επιτακτικά την ψυχή.

Παίρνει το βήμα στη ποιητική αυτή συλλογή σκιαγραφώντας στοχασμούς που αναδύθηκαν στιγμιαία στην επιφάνεια της συνείδησης, σαν αμυδρές σκιές της Σκιάς, στα περιθώρια μιας πορείας ζωής.