Σε έναν κατακερματισμένο κόσμο μεταξύ ατομικού και συλλογικού συμφέροντος, παρελθόντος και μέλλοντος χρόνου, ύλης και πνεύματος, συνειδητού νου και ασυνειδήτου, προκύπτουν διασπάσεις οι οποίες μοιραία βιώνονται ως ανεξάρτητες πραγματικότητες ενώ επί της ουσίας είναι αλληλοτροφοδοτούμενες διαστάσεις της ίδιας Αλήθειας, που δεν είναι άλλη από την εμπειρία στο σύνολό της ενός γνήσιου βίου. Η διάσπαση της Αλήθειας προς χάριν μιας δήθεν συμφέρουσας ευκολίας που καταχράται της πληρότητας ενός γνήσιου βίου, ο οποίος βίος δυστυχώς αποσιωπάται ως κάτι το ανέφικτο, καταλήγει σε έναν ένοχο βίο. Ευτυχώς, το χάσμα μεταξύ ένοχου και γνήσιου βίου έρχονται να γεφυρώσουν οι ίδιες οι ενοχές, οι οποίες σαν από μηχανής μοίρες καλούν ακατάπαυστα σε μια αυθεντική ύπαρξη αντί να την αποσιωπούν.