Ένας πατέρας εξακολουθεί να ψάχνει την κόρη του που εξαφανίστηκε τρία χρόνια πριν. Έχει ερευνήσει τα πάντα, έχει ρωτήσει κάθε μάρτυρα και συνεχίζει, με την ψυχολογική του κατάσταση να χειροτερεύει σταδιακά. Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν εξαφανίζεται μια κοπέλα που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την κόρη του. Ταυτόχρονα, μια μάνα περιφέρεται με την έφηβη πλέον θυγατέρα της από σύντροφο σε σύντροφο και φαίνεται πως η τελική της επιλογή μάλλον είναι και η καλύτερη. Τα ψυχολογικά της προβλήματα όμως οδηγούν το κορίτσι στην αγκαλιά ενός νεαρού παιδιού που την καλωσορίζει στην οικογένειά του και της παρέχει ό,τι ακριβώς της έλειπε. Τι θα συμβεί όμως όταν αρχίζει να βρίσκει τον εαυτό της κι ό,τι έψαχνε ίσως να μην ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε;

Πρόκειται για ένα άκρως ρεαλιστικό και ταυτόχρονα βαθιά κοινωνικό μυθιστόρημα με αστυνομικό επίχρισμα που μέσα από ενδιαφέροντες χαρακτήρες συστήνει στον αναγνώστη τον τρόπο ζωής σε μια μικρή πόλη της βόρειας Σουηδίας που οι περιβαλλοντολογικές συνθήκες επηρεάζουν τον τρόπο ζωής και σκέψης. Πρόκειται για μια καθαρά αγροτική κωμόπολη του βορρά, με ανθρώπους μελαγχολικούς, κατηφείς, ανέκφραστους, που περιμένουν με τρόμο και ανημπόρια τον σκοτεινό, κρύο, μοναχικό χειμώνα, όχι ότι ο ήλιος του μεσονυχτίου και οι νυχτερινές ώρες με τον φλογοβόλο δίσκο να αρνείται πεισματικά να πάει για ύπνο είναι καλύτερο. Ο Λελ Γκούσταφσον είναι καθηγητής στο σχολείο, η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, έχει πάψει να ενδιαφέρεται για την υγεία και την καθαριότητά του. Τα παιδιά δείχνουν ξεκάθαρα πως δεν περιμένουν από τη ζωή τους κάτι διαφορετικό στο μέλλον. Η εφηβεία είναι μια μεγάλη δοκιμασία που λύνεται κυρίως με το αλκοόλ και δευτερευόντως με τα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι της πόλης, ο αστυνόμος Χασάν, ο βενζινοπώλης, ο ερημίτης είναι κάποιοι από αυτούς που απαρτίζουν τύποις το Γκλίμερστρεσκ, μιας κι έχουν κλειστεί σε μια δική τους κοσμοθεωρία παραίτησης, κορωνίδα της οποίας είναι ο κλειστός κόσμος της φάρμας του αγοριού που ερωτεύεται η Μέγια.

Οι αναπάντεχοι επιθετικοί προσδιορισμοί στο κείμενο, η λεπτοκεντημένη σκιαγράφηση των πρωταγωνιστών και οι συναρπαστικές λεπτομέρειες που ζωντανεύουν το δάσος, τις εποχές, το περιβάλλον, την ίδια την πόλη είναι θετικά χαρακτηριστικά ενός μυθιστορήματος που με κράτησε ως το τέλος όχι τόσο από αγωνία για την τύχη των δύο εξαφανισμένων κοριτσιών όσο για τις αντιδράσεις των ανθρώπων που μας εμπιστεύτηκαν τις ιστορίες τους. Ο Λελ φτάνει στα όρια της σωματικής κατάρρευσης και της λογικής όταν κρατάει όπλο στα χέρια του, η Σίλιε πιστεύει πως βρήκε την απόλυτη ευτυχία στο απομονωμένο σπίτι του Τόρμπγερν και πετάει τα χάπια της, η Μέγια είναι ένα εύθραυστο ξυλαράκι που βρίσκει αποκούμπι σ’ έναν απρόσμενο έρωτα κι έτσι γίνεται μέλος μιας οικογένειας που στηρίζεται στα δικά της αγαθά και τις δικές της δυνάμεις, αποφεύγοντας τις συναναστροφές με την πόλη. Η πλοκή κλιμακώνεται απρόσμενα όταν όλες αυτές οι επιφανειακά στρωτές ιστορίες τέμνονται και γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι η μία της άλλης ενώ η εξέλιξη των χαρακτήρων είναι μελετημένη ως την τελευταία αντίδραση.

Ο Ασημένιος Δρόμος στον οποίο οδηγεί κάθε βράδυ ο Λελ Γκούσταφσον οδηγούσε στα αργυρωρυχεία που πια έχουν κλείσει και συνδέει το Γκλίμερστρεσκ με τα υπόλοιπα χωριά της ενδοχώρας. Η Ανέτ Γκούσταφσον τον εγκατέλειψε, θεωρώντας τον υπεύθυνο, γιατί άφησε το κορίτσι στον σταθμό των λεωφορείων κι έφυγε χωρίς να την περιμένει να επιβιβαστεί. Απελπισμένη, στράφηκε σε φίλους, ψυχολόγους και δημοσιογράφους για να βρει απαντήσεις, γνώρισε τον εργοθεραπευτή Τόμας, τα ηρεμιστικά και το facebook. Ο Λελ όμως θυσιάζει τον ύπνο του και την ψυχική του υγεία αναζητώντας έναν μάρτυρα, ένα ίχνος, ένα στοιχείο που θα τον οδηγήσει στην κόρη του. Είναι ένας πατέρας χωρίς μελοδραματικές αντιδράσεις, με ρεαλιστικά κίνητρα και συμπεριφορά, τον οποίο πολλές φορές συμπόνεσα, ειδικά όταν κάποιες ξεφτισμένες κλωστές πίστευε πως τον οδηγούσαν κάπου. Οι λεπτομέρειες της ζωής του αποκαλύπτονται σταδιακά, μιας και το κέντρο βάρους σηκώνουν η αγωνία και το άγχος του να εντοπίσει το παιδί του.

Ταυτόχρονα, η Σίλιε δοκιμάζει την τύχη της με διαφορετικούς άντρες, κουβαλώντας σαν αποσκευή και την κόρη της, Μέγια. Αυτήν τη φορά μετακόμισαν στο απομονωμένο Νόρλαντ, όπου ζει ο Τόρμπγερν Φορς. Με τη μάνα της πάντα καβγάδιζαν: «Δεν είχε σημασία πόσο μακριά πήγαιναν οι δυο τους, οι φωνές και οι ήχοι πάντοτε έρχονταν μαζί τους» (σελ. 20). Το κοριτσάκι γνωρίζει έναν εφηβικό έρωτα που δουλεύει σκληρά στη φάρμα τους και με χαρά τον ακολουθεί. Ο τρόπος αντίδρασης της μάνας της είναι ακριβώς αυτός του ευθυνόφοβου και ταυτόχρονα φοβισμένου ατόμου που απλώς έχει ανάγκη και δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να αναθρέψει σωστά την κόρη του. Ο Τόρμπγερν θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κλασικό πρότυπο ενός βίαιου και αυταρχικού πατριού όμως η συγγραφέας αποφεύγει επιδέξια το κλισέ, παρουσιάζοντας έναν άντρα που πιστεύει στη Σίλιε και στον εαυτό του ότι θα μπορούσαν να γίνουν οικογένεια, το μορφωτικό του επίπεδο όμως και το ανύπαρκτο επαγγελματικό του υπόβαθρο οδηγούν τη Μέγια μακριά τους. Είναι αργά πια όταν της εκμυστηρεύεται: «-Θέλω τόσο πολύ να γίνω ο μπαμπάς σου. Αν το θες κι εσύ… -Δεν έχω ανάγκη από μπαμπά» (σελ. 237-238).

Όσον αφορά τις καθαυτές εξαφανίσεις επιλύονται με εξίσου απροσδόκητο τρόπο και συνδέονται ευρηματικά με τον κορμό του μυθιστορήματος. Μάλιστα, είχα μπει για τα καλά στις ζωές και τη νοοτροπία του Λελ, της Μέγια, της Σίλιε και των άλλων που όταν έφτασε η ώρα να επιλυθεί η υπόθεση παραδέχομαι πως την είχα ξεχάσει κι ας μην είχε πάψει να απασχολεί όσους εμπλέκονταν σε αυτήν. Από ένα σημείο και μετά αλλάζει εντελώς η οπτική γωνία της αφήγησης και μου αποκαλύπτει την τραγική αλήθεια με εξίσου ανθρωπιστικό και τραγικό τρόπο. Μάλιστα μέσα από αυτήν την εξέλιξη έρχεται και το ελπιδοφόρο μήνυμα του τέλους και κουμπώνει αρμονικά και το τελευταίο κομμάτι του παζλ.

Ο «Ασημένιος Δρόμος» είναι ένα ανατρεπτικό, καλογραμμένο και διεισδυτικό μυθιστόρημα με ενδιαφέροντες ήρωες, ρεαλισμό και ανθρωπιστική ματιά πάνω σ’ έναν μικρόκοσμο που τα καλοκαιρινά βράδια του δε νυχτώνει ποτέ και τα χειμωνιάτικα δεν έχει κανέναν ν’ ακούσει τις αγωνίες και τη μοναξιά του. Ενδιαφέρον, συναρπαστικό και απόλυτα ανθρώπινο!