[ 1 ]

(μιλάει αυτός)

σε ένα ξύλινο παγκάκι
Ένας σωρός από ρούχα, που κρύβει ένα σώμα
Ξεπροβάλλει ένα αλλόκοτο κεφάλι γυναίκας
μαλλιά που κάποτε ήταν βαμμένα κόκκινα
Απ’ το σκισμένο φόρεμα της, προβάλλει
μια νερουλιασμένη αχάιδευτη σάρκα
Βάφει τα χείλη της
με μανιασμένες επαναλαμβανόμενες κινήσεις
Το χρώμα κυλάει, μαζί με ένα ακατάληπτο βουητό λέξεων
μικρά γέλια σαν σπασμένα γυαλιά
Κροταλίζουν στον αέρα...

[ 2 ]

(αυτή, πλησιάζει σε μια μισοσκισμένη αφίσα ενός σταρ)

Ήρθες; το ήξερα ότι θα έρθεις!
Έλα αγκάλιασέ με αγάπη μου, άγγελέ μου, δολοφόνε μου
Τα σπλάχνα μου, ένας σωρός από κάρβουνα
Φύγε, όχι, μη φύγεις,
Είμαι η στάχτη που άφησες πίσω σου..
Καθώς έφευγες, φιλούσα τ’ αχνάρια σου
Κάπνιζα τ’ αποτσίγαρα σου
Να νιώσω λίγο ακόμη τη γεύση των χειλιών σου...

[ 3 ]

... ένα βράδυ είδα να πέφτει ένα σκυλί απ’ τον ουρανό
Νόμιζα είχε φτερά
Ώσπου βούτηξε μπροστά στα πόδια μου
Απ’ το στόμα του πετάχτηκε αίμα
Έτσι πέταξες και ’συ εμένα Για λίγο ένιωσα ότι πετάω
Μετά η ψυχή μου γέμισε αίμα...