Ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει από τη Βαρκελώνη των τελών του 18ου αιώνα στο σήμερα μέσα από τρεις ιστορίες που συγκροτούν ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Ένας άντρας και δύο γυναίκες θα αφηγηθούν τις δικές τους περιπέτειες και θα δεθούν μ’ έναν πρωτότυπο τρόπο.

Βαρκελώνη, κοντά στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο Πάμπλο Παρέδες είναι ωρολογοποιός, διάσημος για την ακρίβεια των μηχανισμών του και για την αντοχή τους στον χρόνο. Κληρονόμησε το «εργαστήρι ωρολογιών», όπως το αποκαλεί ο ίδιος, από τον πατέρα του, Πέδρο, εξίσου άφθαστο τεχνίτη, με σημαντική πελατεία και αναγνώριση. Είναι παντρεμένος με τη Σοφί, μια καλοκάγαθη, σεμνή και χαμογελαστή κοπέλα, με την οποία αγαπιούνται ακόμη, μια μέρα όμως ένιωσε ένα άσχημο προαίσθημα. Στη συνέχεια, γνωρίζουμε τη Μαρίνα, οικονομολόγο σε μεγάλη πολυεθνική ασφαλιστική εταιρεία. Τριγμοί λόγω του εξαντλητικού ωραρίου, του άγχους και της κόπωσης κλυδωνίζουν τη σχέση της με τον Έκτορα αλλά και τις φιλίες της. Το ζευγάρι το σώζει η επικοινωνία, η ειλικρίνεια και η αγάπη τους. Γιατί όμως η Μαρίνα βλέπει συνέχεια ένα άσχημο όνειρο που την ξυπνάει, κάνοντάς τη να κλαίει; Και γιατί έχει εκείνο το άσχημο προαίσθημα την ημέρα που θα επισκεφθεί τον γυναικολόγο της για να επιβεβαιώσει την εγκυμοσύνη της; Τέλος, η Δέσποινα είναι μια κομψή γυναίκα με κλονισμένη υγεία, εξαιτίας του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Τώρα επισκέπτεται έναν ψυχίατρο, στον οποίο εκθέτει τις απόψεις της γύρω από την ανθρωπότητα, τη σχέση της με τον Θεό, τα δικά της πιστεύω πάνω στον ρόλο της γυναίκας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και άλλα. Ο γιατρός όμως έχει μια δική του, εντελώς ανορθόδοξη μέθοδο, να βοηθήσει την ασθενή του να εντοπίσει τα ψυχολογικά της προβλήματα και να τα αντιμετωπίσει.

Πρόκειται για τρεις ιστορίες με χωροχρονικές αποστάσεις που ενώνονται απρόσμενα με συγκινητικό τρόπο, για τον οποίο δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω κάτι για να μη χαλάσω την έκπληξη. Ο τρόπος αναζήτησης της αέναης αγάπης με κέρδισε και τα όσα διαδραματίζονται στο μυθιστόρημα δίνουν μια πρωτοτυπία κι έναν ενδιαφέροντα συνεκτικό δεσμό. Η αφήγηση είναι λιτή και δυνατή, ζωντανεύει εποχές και τόπους ενώ ταυτόχρονα ο συγγραφέας παρατηρεί και βγάζει στο φως κοινωνιολογικά φαινόμενα του χτες, όπως οι συνήθειες του προξενιού που ήταν και ο κυριότερος λόγος των γάμων σε πολλές χώρες ή το γεγονός πως οι φτωχοί αγνοούσαν τον έρωτα και την αγάπη εφόσον πάλευαν για το μεροκάματο και την επιβίωση, καθώς και του σήμερα, όπως τα προβλήματα στις σχέσεις που δημιουργεί το στρες και πώς αυτά γιγαντώνονται όταν οι οικονομικές περιστάσεις δυσκολεύουν. Μέσα σε μόλις 155 σελίδες έχουμε ένα μυθιστόρημα που βρίθει αφηγηματικών και θεματικών ποικιλιών. Μελετημένη, προσεγμένη και τεκμηριωμένη η αφήγηση της ζωής του Πάμπλο Παρέδες, σχετικά ανάλαφρη αυτή της Μαρίνας, αν και με συμπάθεια και σεβασμό απέναντι στην ηρωίδα, κι ας μου έκανε εντύπωση η εντελώς υποκειμενική και κάπως ρηχή ματιά της σελίδας 60 σε μια σειρά γεγονότων, και σουρεαλιστική η ψυχοθεραπεία της Δέσποινας, ένα κομμάτι του βιβλίου που μου φάνηκε «πέραν του κόσμου τούτου» και δεν μπόρεσα να το αγκαλιάσω όπως θα του άξιζε.

Ο «Ωρολογοποιός» είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που αποτελείται από τρεις διαφορετικές αφηγηματικά και υφολογικά ιστορίες κι έχει ως κεντρική ιδέα τη διαδικασία της λύτρωσης και τη δύναμη της συγνώμης μέσα από τις ζωές τριών ανθρώπων που έχει ο καθένας τους τα δικά του βάσανα και προβλήματα. Θα καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της καθημερινότητας και των ατομικών τους επιλογών;