Η Μαρία Παπαδοπούλου συγκέντρωσε δεκαέξι σύντομα διηγήματα που εκτείνονται από τρεις μέχρι οκτώ το πολύ σελίδες σε αυτήν την καλαίσθητη έκδοση. Έγραψε ενδιαφέρουσες ιστορίες με αναπάντεχο τέλος που είτε χαρίζει χαμόγελο ανακούφισης ή μειδίαμα στα χείλη είτε αλλάζει ριζικά την ωραία ατμόσφαιρα που υπάρχει στα σύντομα κείμενα είτε ανατρέπει εντελώς την ιστορία. Ρεαλιστικές απεικονίσεις, λιτοί διάλογοι, διαφορετικές ματιές στον κοινωνικό και οικογενειακό περίγυρο συγκροτούν ένα σύνολο υποδειγματικών μικρών κειμένων που έχουν τον γενικό τίτλο «Η ζωή από το τζάμι περνά», εμπνευσμένο από στίχο του Νίκου Μωραΐτη, από το τραγούδι του «Το βαλς των χαμένων μετά».

Πρωταγωνιστές των διηγημάτων είναι άντρες και γυναίκες καθημερινοί, που δουλεύουν σε μαγαζιά, που αγαπούν και μισούν, που είναι παντρεμένοι ή χωρισμένοι, αποτυχημένοι ή απελπισμένοι, που επισκέπτονται ανθρώπους που θα τους βοηθήσουν, που μεγαλώνουν παιδιά. Δάκρυσα με το «Ο παππούς με το βιβλίο» και με το «Όπως ήθελα εγώ», αιφνιδιάστηκα με «Το σχέδιο», με ξάφνιασε το «Να προσέχεις τη μικρή» με τη δύσκολη χρήση του β΄ προσώπου (η αφηγήτρια μιλάει στην κόρη της σα να είναι μπροστά της), γέλασα με το έξυπνο φινάλε του «Ξεβαμμένα ρούχα» ενώ και τα υπόλοιπα κείμενα είχε το καθένα τη δική του προσωπικότητα.

«Η ζωή από το τζάμι περνά» και χαιρετά κάθε ένα από τα διηγήματα της καλογραμμένης και ενδιαφέρουσας αυτής συλλογής.