Ο Σάιμον Γκριν αναζητά την κόρη του, Πέιτζ, που έχει μπλέξει με ναρκωτικά κι έχει φύγει από το σπίτι. Όταν καταφέρνει να την εντοπίσει, μια σειρά από παρεξηγήσεις και αναπάντεχες εξελίξεις στρέφουν τη δημοσιότητα και την Αστυνομία στο κατόπι του. Ταυτόχρονα, εξαφανίζεται ο γιος ενός πάμπλουτου Αμερικάνου ενώ ένα ντουέτο διαπράττει μια σειρά από δολοφονίες. Τι συνδέει λοιπόν αυτές τις υποθέσεις; Πού έχει μπλέξει η Πέιτζ; Πόσο βαθιά πρέπει να φτάσει ο Σάιμον για να βρει την άκρη;

Η συναρπαστική περιπέτεια του Harlan Coben είναι γεμάτη ανατροπές και εκπλήξεις, με τις παράλληλες ιστορίες να τέμνονται σε απρόσμενα σημεία και να φέρνουν απροσδόκητες διαστάσεις στην υπόθεση. Λιτοί διάλογοι, βασικές πληροφορίες για τις σκηνές που εκτυλίσσονται, ποικιλία χαρακτήρων συγκροτούν μια υπόθεση που δεν μπόρεσα ν’ αφήσω από τα χέρια μου αν δεν την τελείωνα.

Ο Σάιμον και η Ίνγκριντ Γκριν, οικονομικός σύμβουλος και παιδίατρος αντίστοιχα, ζουν κι εργάζονται στη Νέα Υόρκη με τα τρία τους παιδιά, την Πέιτζ, τον Σαμ και την Άνια, μέχρι που η πρώτη φεύγει από το σπίτι λόγω των ναρκωτικών. Έξι μήνες μετά, ο Σάιμον τη βρίσκει στο Σέντραλ Παρκ αλλά τα πράγματα πάνε στραβά και βρίσκεται κατηγορούμενος για επίθεση και βιαιοπραγία ενώ ο καβγάς έχει βγει στη δημοσιότητα, σε μια κοινωνία που βλέπει χωρίς ν’ ακούει κι έτσι η σκηνή έχει παρερμηνευθεί πλήρως από τον ευρύτερο κόσμο. Ο Σάιμον θεωρεί υπεύθυνο για την όλη κατάσταση τον σύντροφό της, το απόβρασμα Άαρον Κόρβαλ. Τρεις μήνες μετά το συμβάν ο Κόρβαλ βρίσκεται νεκρός και ο Σάιμον θεωρείται ύποπτος. Τι σχέση όμως έχει όλη αυτή η ιστορία με την εξαφάνιση του γιου του πάμπλουτου Σεμπάστιαν Θορπ, Χένρι, που αναλαμβάνει μια κοντόχοντρη Λατίνα ιδιωτική ερευνήτρια και πρώην ειδική πράκτορας ονόματι Ελένα Ραμίρεζ; Οι δυο εκτελεστές για λογαριασμό ποιων αφαιρούν ανθρώπινες ζωές και ποια είναι τα δικά τους σχέδια;

Μέσα από την περιπέτεια στην οποία μπλέκει ο Σάιμον, βλέπουμε τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας και πόσο εύκολα αυτές μπορούν να διαρραγούν. Πόσα «αν» υπάρχουν στον κόσμο που σε κάνουν να γυρίζεις πίσω στο λάθος σημείο, στη λάθος στιγμή από την οποία ξεκίνησαν όλα; Έτσι κι ο Σάιμον, όσο ψάχνει για την κόρη του, κάνει συνεχή πισωγυρίσματα, αγωνίζεται να καταλάβει, να νιώσει, να διαπιστώσει πόσο μεγάλο ήταν το λάθος του και κατά πόσο φταίει σε όλη αυτήν την ιστορία. Η πλοκή πάντως παίρνει αναπάντεχες τροπές ως τις τελικές αποκαλύψεις που μερικές είναι καλοδεχούμενες, ειδικά με τον τρόπο που ο συγγραφέας τις παραθέτει. Κάθε φορά που απαντάται ένα ερώτημα, κάποιο άλλο περιμένει τη σειρά του, μέχρι όλα μαζί να συγκροτήσουν μια απρόσμενη ιστορία με ευφάνταστες εξελίξεις.

Όσο κι αν παρασύρθηκα από την περιπέτεια, όσο κι αν οι διάλογοι που καταγράφονταν και οι σκηνές που εκτυλίσσονταν ήταν στακάτοι και συναρπαστικοί, άλλο τόσο έψαχνα κι αναρωτιόμουν πού βρίσκεται κάτι βαθύτερο από όλα αυτά. Οι οπτικές γωνίες αφήγησης άλλαζαν απροειδοποίητα, αρκετοί χαρακτήρες δεν είχαν ψυχογραφηθεί σχεδόν καθόλου, κάποια ψήγματα ήταν σα να έμπαιναν με το ζόρι στην ιστορία για την ολοκλήρωσή της, σε κάνα δυο σημεία η εξέλιξη της πλοκής γινόταν μέσα σε μία και μόνο πρόταση, οπότε η υπόθεση απλώς προχωρούσε παρακάτω αλλά πάνω απ’ όλα μου έκανε τρομερή εντύπωση ο Σάιμον. Ήταν ένας άνθρωπος που ουσιαστικά δεν ήξερε απολύτως τίποτα για την ίδια του την οικογένεια, μιας και κάποια μέλη της του απέκρυπταν πράγματα είτε για λόγους εμπιστοσύνης είτε για λόγους ηθικής είτε ακόμη χειρότερα «για να μην ξαναδεί αυτήν την έκφραση απογοήτευσης στο πρόσωπό του». Σίγουρα υπάρχουν «λευκά ψέματα» ή νιώθουμε πιο άνετα να μιλήσουμε με συγκεκριμένα άτομα, όμως ο Σάιμον διαπίστωσε πως του απέκρυψαν αρκετές φορές σημαντικές πληροφορίες από τις ζωές τους διαφορετικά μέλη. Γιατί όμως; Δεν τονίστηκε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στην προσωπικότητά του που να το δικαιολογεί αυτό ούτε πείστηκα από τον αξιοπρόσεκτο αριθμό αυτών των συμπτώσεων.

Εξ ου και μου φάνηκε πως τα «ηθικά διδάγματα» της ιστορίας ήταν απλώς σκόρπια μες στο κείμενο χωρίς κάποιο συνεκτικό δεσμό. Στην αρχή αναφέρθηκαν οι ανωτέρω σκέψεις περί οικογένειας και ανατροφής, μετά τα ναρκωτικά, μετά οι ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις ενός βιασμού και τέλος, ευκαιρίας δοθείσης που η γυναίκα της δυάδας των εκτελεστών ανήκει σε αίρεση, ο συγγραφέας καταφέρνει σχεδόν χοντροκομμένα να αποδείξει «…πριν απορρίψεις μια άλλη θρησκεία σαν παλαβή, ίσως θα έπρεπε να σκεφτείς πιο σοβαρά τις ιστορίες που θεωρούν πιστευτές οι «φυσιολογικοί άνθρωποι. Νομίζουμε ότι όλες οι θρησκείες είναι τρελές, εκτός από τη δική μας» (σελ. 239).

Πάντως, «Η φυγή» είναι ένα γρήγορο περιπετειώδες μυθιστόρημα με μια σειρά από εκπλήξεις και αποκαλύψεις που με άφησαν με κομμένη ανάσα μέχρι το τέλος. Μυστικά, ψέματα και λάθη δημιουργούν ένα ευφάνταστο παζλ με δυσδιόρατα κομμάτια που συγκροτούν μια πρωτότυπη ιστορία που το τέλος δεν το περιμένει κανείς.