ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Ένα υπέροχο βιβλίο, καλογραμμένο, άρτιο από κάθε άποψη, γεμάτο από συναίσθημα, συγκίνηση και άδολη, απόλυτη και πραγματική αγάπη, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα, στοιχεία που σπανίζουν στη σημερινή ζωή μας. Πραγματικά τυχεροί όσοι μπορούν να τη βιώσουν και να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο που στήνει το εκάστοτε κοινωνικό περιβάλλον, σε ότι αφορά τη διαφορετικότητα. Οι περισσότεροι από μας ξέρουμε πολύ καλά πως πολλά από αυτά τα εμπόδια βρίσκονται μόνο στο μυαλό μας. Η συγγραφέας μας, έχει πάντα το θάρρος και καταπιάνεται στα βιβλία της με πολύ σημαντικά θέματα της εποχής μας. Έτσι κι αυτή τη φορά καταπιάνεται με τη υιοθεσία ενός παιδιού διαφορετικού χρώματος. Οι ήρωες της ιστορίας, αποτελούν τρεις γενιές μιας δεμένης ελληνικής οικογένειας, είναι χαρακτήρες απόλυτα ολοκληρωμένοι και αληθινοί, μιας και η υπόθεση του βιβλίου βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία. Όλα αυτά τα αληθινά γεγονότα «πλέκονται» αριστοτεχνικά με τη μυθοπλασία και το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο. Μια απίστευτη περιπέτεια που μας ταξιδεύει στο χρόνο και από τη Σύρο, στην Αιθιοπία και μετά στην Αθήνα. Μέσα από μια γραφή απλή και προσιτή, μας μιλάει για τον ρατσισμό, για εφηβικούς αλλά και πανίσχυρους έρωτες, φιλίες, οικογενειακά θέματα, μυστικά, αγωνία αλλά και συγκίνηση. Δεν πραγματεύεται μόνο τον ρατσισμό του χρώματος. Αλλά κάθε είδος ρατσισμού. Ένα βιβλίο αφιερωμένο στα σοκολατένια παιδιά της χώρας μας, παιδιά της καρδιάς, που καθημερινά δίνουν φως σε πολλές οικογένειες, και αφήνει ανεξίτηλο αποτύπωμα στην καρδιά του αναγνώστη. Σε αυτά τα παιδιά όμως τίποτα δεν έχει χαριστεί απλόχερα και άκοπα. Παλεύουν κάθε μέρα με την προκατάληψη, την καχυποψία, το χλευασμό, τον ρατσισμό, τον αφορισμό που δείχνει η κοινωνία απέναντι στο διαφορετικό είτε πρόκειται για χρώμα δέρματος, είτε για επιλογή συντρόφου, είτε για πολιτική πεποίθηση, είτε για κοινωνική διαστρωμάτωση. Αυτοί οι άνθρωποι που σκέφτονται τόσο αρνητικά για τους άλλους, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι δυστυχισμένοι, που όχι μόνο δεν δέχονται την όποια διαφορετικότητα, όχι μόνο δεν την καταλαβαίνουν, αλλά πολύ απλά δεν θέλουν και να την καταλάβουν. Για αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη, εμείς οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ταπεινοί, να έχουμε αυτογνωσία και να αγαπάμε χωρίς εγωισμό. Να μπορούμε να συγχωρούμε, να προσπερνάμε το κακό και το άδικο και να μην αφήνουμε τίποτα αρνητικό να μας επηρεάζει. Μόνο έτσι θα μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Αυτό που θα κρατήσω είναι η φράση του Αλέκου που λέει στην κόρη του: «όποιος έχει πρόβλημα μαζί σου, απλά έχει πρόβλημα. Γιατί να πρέπει το δικό του πρόβλημα να γίνει και δικό σου;»

[edit]


Υπάρχουν φορές που δεν χρειάζονται περισπούδαστα νοήματα για να αντιληφθείς τι θέλει να σου μεταδώσει ένας συγγραφέας κι αυτό συνέβη σ αυτό το βιβλίο.Χωρίς φιοριτούρες η γραφή της Τζιρίτα,είναι χαρακτηριστική άλλωστε, όμως ουσιαστική και μιλάει για σημαντικά θέματα χωρίς να γίνεται γραφική αλλά απλή,καθαρή καί οικεία και έτσι δίνει την ευκαιρία στο αναγνωστικό κοινό να μπει στην διαδικασία να αισθανθεί πολλά καί να σκεφτεί τι θα έκαναν οι ίδιοι στη θέση των ηρώων του βιβλίου.Τα βασικά νοήματα λοιπόν είναι η αγάπη των γονιών,ο έρωτας,ο ρατσισμός και η αδικία που βιώνουν οι ήρωες καθώς καί όλα τα εμπόδια που θα σταθούν μπροστά τους καί θα πρέπει να ξεπεράσουν.Το μήνυμα της συγγραφέως είναι να αγαπάμε όλον τον κόσμο γύρω μας,να τον αποδεχόμαστε με όλα τα χαρακτηριστικά του καί να νοιαζόμαστε για τα παιδιά γιατί τα παιδιά είναι η χαρά της ζωής.Μακάρι τα παιδιά να έχουν όλα όσα χρειάζονται καί κυρίως ανθρώπους που τα λατρεύουν καί τα προστατεύουν,με ήθος και αλληλεγγύη να αγωνιζόμαστε για να αναδειχθούμε μέσα από τη δημιουργία κι όχι υποτιμώντας ή υπονομεύοντας τους γύρω μας.Αν δεν αισθανόμουν σε κάποια σημεία ότι μου βάζει την σκέψη σαν μπουκιά ψυχολόγου στο μυαλό ίσως έβαζα και 5....