Στα μάτια του Μελέτη, όταν άνοιξε την πόρτα εισόδου, ξεπρόβαλαν στις θέσεις των ανθρώπων - πιστών, οι ολόλαμπρες ακτίνες του πρωινού ήλιου... Ευθυτενείς, ακίνητες, με την απαιτούμενη ιεροπρέπεια, στα λίγα στασίδια - καθίσματα του ναού. Είχαν μπει από το ανατολικό, μικρό, καμπυλόγραμμο παράθυρο. Αμίλητες, φωτεινές παρουσίες, που δεν άφηναν να γίνει αισθητή η ανθρώπινη απουσία των πιστών. Αντίθετα, τόνιζαν μοναδικά τη μυστηριακή ατμόσφαιρα... Η χαμηλότονη φωνή του μικρόσωμου ιερέα, σαν το φυτιλάκι του καντηλιού που αναβόσβηνε, συμπλήρωνε με λεπτομέρεια τη "λειτουργική" ιδιαιτερότητα στο αιγαιοπελαγίτικο ακριτικό εκκλησάκι.