Με τη συλλογή ο δημιουργός αυτοσυστήνεται στο αναγνωστικό κοινό, προσδιορίζοντας όχι μόνο τις ποιητικές του συντεταγμένες, αλλά κι ορίζοντας ποιητικά την ιδεολογική του τοποθέτηση μες στον κόσμο. Πρόκειται για μία κοινωνική και πολιτική διακήρυξη απέναντι στο σύγχρονο αυτιστικό τρόπο ζωής και την αυστηρά καθορισμένη, εμμονική κι ανορθόδοξη λογοκρατική αντιμετώπιση τόσο του κοσμικού μυστηρίου όσο και του ανθρωπίνου βίου.

Στα ποιήματα προβάλλεται το νόημα της ενσυνείδητης και βιωμένης αγάπης, του έρωτα και του ονείρου, του ανθρωπισμού και της κοινής συλλογικής εμπειρίας ως μέσα διάθλασης μιας υπέρμετρης και υπερφίαλης ατομικότητας που τελικώς εκμηδενίζει την ύπαρξη. Ονειροπόληση και ρομαντισμός, νοσταλγία κι ομορφιά, επιθυμίες και ματαίωση. Μικρές μικρές ψηφίδες που συνθέτουν την εικόνα μιας ζωής ιδωμένης με τα μάτια του ποιητικού λόγου.