Ο πληθυντικός του τίτλου, Τα πρόσωπα..., θέλει εξαρχής να πει πως η κρίση δεν είναι τωρινή, δεν είναι ποτέ προσωρινή, δεν είναι μόνο οικονομική, και το σπουδαιότερο δεν είναι μόνο μια. Πέρα από αυτό που ο πολύς κόσμος πιστεύει ή αφήνεται να πιστεύει, κρίση ή καλύτερα κρίσεις υπήρχαν από τότε που ο άνθρωπος απόκτησε συνείδηση. Σε ατομικό επίπεδο έχουμε κρίση συνείδησης, προσωπική κρίση, κρίση ταυτότητας, οικογενειακή κρίση, κρίση εφηβείας, όταν είμαστε νέοι, αλλά είμαστε σε κρίσιμη ηλικία αργότερα, σε οικογενειακό-κοινωνικό επίπεδο έχουμε κρίση σχέσεων με τον ή την σύντροφό μας, κρίση στις σχέσεις με τα παιδιά μας όταν αυτά έχουν κρίση εφηβείας, προσωπική οικονομική κρίση που δεν χρειάζεται την γενικότερη οικονομική κρίση για να εμφανιστεί. Ο θεσμός της οικογένειας, και οι κοινωνίες είναι σε κρίση μόνιμα. Ο πολιτισμός μας περνάει κρίση εδώ και πολλά χρόνια. Κρίσεις λοιπόν υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, είναι σύμφυτες με τη ζωή, το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη μια κρίσης ή πώς να την αποφύγουμε, που δεν γίνεται, αλλά το τι λύση δίνει κάποιος, τι απαντάει όταν η κρίση σκάσει και τι μέτρα πήρε για να προετοιμαστεί.