Στις 6 Ιουλίου 1997, η ελληνική αντιπροσωπεία έφθανε στη Μαδρίτη για τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ µε επικεφαλής τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σηµίτη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δηµήτρης Ρέππας διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε προγραµµατισµένη συνάντηση µε τον τότε πρόεδρο της Τουρκίας Σουλεϊµάν Ντεµιρέλ. Όµως το ραντεβού είχε κανονιστεί ηµέρες πριν, µε παρέµβαση των Αµερικανών, και είχε κρατηθεί µυστικό. Στις 8 Ιουλίου, υπογραφόταν, παρουσία των δύο ηγετών, η Διακήρυξη της Μαδρίτης, ένα κείµενο που είχαν προ-µαγειρέψει οι Αµερικανοί, και είχαν δουλέψει γι’ αυτόν τον σκοπό από την εποµένη του επεισοδίου των Ιµίων. Μέσα από τα απόρρητα τηλεγραφήµατα των Αµερικανών ξεδιπλώνεται όλος ο σχεδιασµός, καθώς και οι συναντήσεις, οι συνοµιλίες, τα παζάρια που οδήγησαν στη Μαδρίτη και όσα ακολούθησαν κατά την επίµονη προσπάθεια των Αµερικανών να διασώσουν αυτή τη Συµφωνία. Μια Συµφωνία που σφράγισε από τότε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις µε την αναγνώριση των νόµιµων και ζωτικών συµφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο και µε τη δέσµευση για αποφυγή µονοµερών ενεργειών, η οποία τηρήθηκε ως αποφυγή άσκησης κυριαρχικών δικαιωµάτων. Μια Συµφωνία που προετοίµασε το έδαφος για την ακύρωση της µεταφοράς των S-300 στην Κύπρο.

Το επεισόδιο των Ιµίων δεν αρκούσε για το γκριζάρισµα του Αιγαίου. Χρειάστηκε και η Συµφωνία της Μαδρίτης...