Δίπλα στις βαθιά ριζωμένες φυσικές, κοινωνικές και προσωπικές αναφορές του κτισμένου χώρου, οφείλουμε να αναδείξουμε όσες περισσότερες όψεις του αρχιτεκτονικού στοχασμού. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς έναν βαθύ και ουσιαστικό διάλογο για τον άνθρωπο, την αρχιτεκτονική και το κτίριο. Χρειαζόμαστε και μια συνείδηση βάθους, παραγωγικά κριτική και πρωτόγνωρα ανανεωμένη, που να συλλαμβάνει τους περιορισμούς της επιστημονικής προσέγγισης και να αναδεικνύει τα όριά της σε σχέση με την εμπειρία.

Αυτό ακριβώς κάνει ο Αναστάσιος Γεωργιλάς με το έργο του Ζωτικός Χώρος: πρόκειται για μια προγραμματική συνεισφορά, πάνω στα πατήματα που άφησε ανεξίτηλα ο μεγάλος Γκέοργκ Ζίμμελ και πραγματεύεται τις ανθρώπινες διαστάσεις των κτιρίων, το πλαίσιο και την καταγωγή της εμπειρίας που προκύπτει από και καθορίζει την χρήση τους, καθώς και την βαθύτερη λειτουργική τους αξία σε μια αλληλουχία των σκοπών.

(Ιωάννης Νασιούλας, από τον Πρόλογο)