Η Αρλίνα Μάρσαλ είναι μια μοιραία γυναίκα που ξεσηκώνει τον αντρικό πληθυσμό από όπου περνάει. Νέα, όμορφη και πρώην ηθοποιός αποτελεί πάντα την πέτρα του σκανδάλου, τώρα μάλιστα που παραθερίζει στο Σμάγκλερς Άιλαντ του Λέδερκομπ Μπέι στο Ντέβον ρίχνει τα δίχτυα της σ’ έναν παντρεμένο, τον Πάτρικ Ρέντφερν. Στο ίδιο ξενοδοχείο όμως καταλύει και ο Ηρακλής Πουαρό κι όταν βρίσκουν το πτώμα της κοπέλας συνεργάζεται με τον αρχιεπιθεωρητή Ουέστον για να λύσουν την υπόθεση. Είναι έγκλημα πάθους ή κάτι πιο μελετημένο; Τη σκότωσε η ζηλιάρα σύζυγος ή μήπως υπάρχει κάτι βαθύτερο και σκοτεινότερο πίσω από αυτό;


Στο ξενοδοχείο καταλύουν διάφορες ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, Αμερικανοί και ντόπιοι, απόστρατοι αξιωματικοί και θρησκόληπτοι ιερείς, νέοι και ηλικιωμένοι, που όλοι τους έχουν κάτι να κρύψουν ή αλλάζει η ζωή τους χάρη σε μια ενδιαφέρουσα γνωριμία ή νιώθουν βαθύ μίσος ή αγάπη για κάποιον που δεν πρέπει κλπ. Ένας απ’ αυτούς μάλιστα, όταν του μιλάνε για τον ντετέκτιβ, αναφωνεί: «-Α, βέβαια, τον έχω ακουστά. Νόμιζα πως είχε πεθάνει, όμως…»! Μου άρεσε ιδιαίτερα το ψυχογράφημα της άχαρης έφηβης κόρης που είναι γεμάτη μίσος για τη μητριά της, κι η οποία παρουσιάστηκε σε όλες της τις εκφάνσεις, μπλεγμένη συναισθηματικά, άχρωμη και άοσμη κι από μέσα της να βράζει και να ρίχνει πύρινα βέλη κατά της εχθρού της.

Στο μυθιστόρημα έχουμε και πάλι ένα ενδιαφέρον παζλ διαπροσωπικών σχέσεων, μια πανσπερμία συμπεριφορών και αντιλήψεων, μέσα από τις οποίες ο Ηρακλής Πουαρό πρέπει να ξεκαθαρίσει «την ήρα απ’ το στάρι» και να βρει την άκρη του νήματος πριν ο δολοφόνος ξαναχτυπήσει. Μια πολύ ενδιαφέρουσα γενική παρατήρησή του στην αρχή του μυθιστορήματος βρίσκει αναπάντεχη εφαρμογή στην πορεία των ερευνών κι είναι η αρχή των βημάτων που θα τον οδηγήσουν στη λύση του μυστηρίου. Η διαίρεση των κεφαλαίων σε επιμέρους μικρότερες ενότητες βοηθάει στην καταγραφή εκείνων των μικρών περιστατικών που συστήνουν τους χαρακτήρες και προετοιμάζουν το έδαφος για τη διασπορά των αμφιβολιών μέσα από συγκρούσεις, ζήλιες, καχυποψίες, παραδοχές, διφορούμενες προτάσεις. Ο Αρχιεπιθεωρητής Ουέστον που αναλαμβάνει την υπόθεση εμφανίστηκε πρώτη φορά στον «Θανάσιμο κίνδυνο» (1932) ενώ εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως στις σελίδες 44 και 45 έχουμε μεταγενέστερη συνομιλία του Πουαρό με τον λοχαγό Χέιστινγκς, στον οποίο φαίνεται να αφηγείται τα γεγονότα, ξεκαθαρίζοντας μάλιστα πως, όπως και στην Αίγυπτο («Έγκλημα στον Νείλο», 1937), «δεν είναι εύκολο να σταματήσεις κάποιον που δηλώνει αποφασισμένος να διαπράξει φόνο»!

Το μυθιστόρημα είναι η εικοστή τέταρτη περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό και κυκλοφόρησε σε Αγγλία και Αμερική το 1941. Στα ελληνικά υπήρξαν πολλές εκδόσεις ώσπου κυκλοφόρησε από το Λυχνάρι με τον τίτλο «Το τσίμπημα της καρφίτσας» και σήμερα (2020) επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μεγαλύτερο σχήμα, με προλογικό σημείωμα και με νέα μετάφραση (της Μαρίας-Ρόζας Τραϊκόγλου). Ως προς το εξώφυλλο ακολουθούν την έκδοση Harper Collins (1995) ενώ έχουν ανακοινώσει πως στόχος τους είναι να κυκλοφορήσουν στα ελληνικά όλα τα αστυνομικά έργα της Agatha Christie. Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1982 μ’ ένα αξεπέραστο καστ (Πίτερ Ουστίνοφ στον ρόλο του Πουαρό, Τζέιμς Μέισον, Μάγκυ Σμιθ, Τζέιν Μπίρκιν κ. ά.).